Eva (33) in Vragen van ouders
Mijn zoontje ondersteunen
Hoi! Ik ben de moeder van een 5 jarig jongetje en ik maak me ernstige zorgen. Ik zou graag advies willen om hem te helpen met ondersteunen in zijn situatie. Zijn vader en ik zijn al een aantal jaar uit elkaar. Het duurde niet lang voordat vriendin nummer 1 in zijn leven was. Alles ging heel snel. Vader kwam zijn zoon vaak te laat ophalen (of een paar dagen). Ging altijd op vakantie zonder hem. En na 2 maanden relatie sliep zij bij hen thuis. Mijn zoontje begon steeds meer driftbuien te krijgen en angsten. De relatie is uiteindelijk verbroken. Zoonlief was net aan har gewend. Twee weken later kwam vriendin 2 in het leven van mijn zoon. Zij heeft zelf een zoontje van 10. Nu gaat alles nog sneller. Vanaf de eerste kennismaking spenderen ze elk weekend samen met de kinderen. Ze slapen bij elkaar op de kamer wegens ruimtegebrek. Mijn zoontje trekt zich vaak terug en de laatste tijd gedraagt hij zich brutaal en luistert hij niet meer naar me. Als hij terugkomt van zijn vader herken ik hem niet meer. Na een dag trekt het meestal bij. Mijn zoontje heeft zelf aangegeven dat hij zijn vader mist en dat zijn vriendin zich als zijn moeder gedraagt. Dit vindt hij niet leuk. Zijn kamer, familie en alles delen vindt hij leuk tot op zekere hoogte. Zijn vader geeft helaas geen gehoor aan zijn hulpvraag om hem vaker te zien. Naar mij luistert hij ook niet. Binnenkort gaan ze samenwonen, gok ik. Wat kan ik doen om mijn zoontje te ondersteunen?
Hoi Eva,
Wat fijn dat je ons forum gevonden hebt! Ik vind het erg mooi om te lezen hoe jij je over je zoon bekommert maar wat naar dat hij eerder soms driftbuien had, zich nu steeds meer terugtrekt en dat hij zijn vader mist.
Je vraagt wat je kan doen om je zoon te ondersteunen. Ik wil je ten eerste mee geven dat ik dit een mooie vraag vind. In een ideale situatie zou ik een gouden tip hebben waardoor zijn vader hem hoort en misschien iets meer met hem overlegt en/of meer tijd met hem zal doorbrengen. Helaas is deze tip er niet. Je schrijft dat vader ook niet naar jou wil luisteren. Als je het nog eens wil proberen staan er open brieven op onze website voor ouders: https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-gescheiden-ouders/ en voor de nieuwe partner https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-nieuwe-partners-van-gescheiden-ouders/. Deze brieven zijn gemaakt door kinderen van gescheiden ouders en kunnen jouw ex man en zijn nieuwe vriendin mogelijk een nieuw beeld geven van de gevoelens van jullie zoon. Daarnaast biedt Villa Pinedo een online training aan voor gescheiden ouders: https://training.villapinedo.nl/ Deze training biedt naast het perspectief van het kind ook tips. Misschien kun je voorstellen om de training beide te doen?
Ik heb een ingewikkelde band met mijn vader, dit is al zo sinds ik klein was. Om een voorbeeld te geven; toen hij een vriendin kreeg kwam ik hierachter doordat er ‘vrouwen’ shampoo flessen op de badkamer stonden, die niet van mij waren. Toch wilde ik naar papa, als klein kind en nu ga ik nog steeds. Enerzijds omdat dit normaal is/was, anderzijds omdat wat dan ook toch mijn vader blijft. Mijn moeder heeft mij hier altijd een duidelijke keuze in gegeven. Ik hoef niet te gaan, ik mag wel en ik mag zo vaak of zo weinig als ik zelf wil. Dit heb ik altijd als heel prettig ervaren, ik werd serieus genomen en kon hier kracht uit putten. Giulia schrijft een mooi stuk over de steun die zij ervaren heeft: https://www.villapinedo.nl/blog/hoe-ouders-elkaar-weer-respecteerden/ Momenteel is jouw zoon misschien nog wat te jong, sommige kinderen ervaren het namelijk als een te moeilijke keuze. Probeer met hem te blijven praten, om zo te weten te komen of hij meer zou willen meebeslissen of juist niet.
Maar, terug naar jouw vraag. Wat je voor hem kunt doen is eigenlijk vooral er voor hem zijn, door duidelijke grenzen te stellen en dubbel van hem te houden. Je benoemt dat je jouw zoon niet herkent als hij terugkomt van zijn vader, dat lijkt me lastig. Mijn moeder heeft dit ook wel eens gezegd, dat ik anders ben als ik van mijn vader afkom. Ik doe dit niet bewust en heb het ook niet echt door. Ik denk jouw zoon ook niet. Je hoeft natuurlijk niet te accepteren dat hij zijn frustraties op jou afreageert, maar misschien kun je iets bedenken om de overgang voor hem gemakkelijker te maken. Door bijvoorbeeld eerst te bespreken hoe het was bij papa, wat hij gedaan heeft en hoe hij zich voelt of voelde. Maak hem duidelijk dat hij zich ‘niet goed’ mag voelen en dat hij dit ook mag zeggen. Misschien kun je ook naar leuke dingen vragen, om hem te helpen niet alleen naar het negatieve te kijken. Als je je zorgen maakt om zijn gedrag, kan het helpen voor hem om met iemand te praten bijvoorbeeld een kinderpsycholoog. Dit klinkt misschien wat heftig, maar dit hoeft het niet te zijn. Yannick vertelt hier over zijn ervaring: https://www.villapinedo.nl/blog/geef-de-psycholoog-een-kans/
Uit jouw bericht maakt ik op, dat jij en jouw hebben het gevoel dat vader niet of weinig naar hem/jullie luistert, hier kun jij niets aan veranderen. Je kunt wel zorgen dat jouw zoon weet dat jij hem wel hoort, wel tijd met hem door wil brengen en van hem houdt.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt!
Heel veel succes en groetjes,
Vivian