Geef de psycholoog een kans
Ik heb jullie al eens eerder verteld dat ik na de scheiding van mijn ouders in een hele pijnlijke periode terechtkwam. Maar ik heb ook gezegd hoe sterk ik daar uit ben gekomen. Natuurlijk kwam dat door mijn vrienden, mijn familie, mezelf, door simpelweg te huilen wanneer het nodig is, door te schrijven. Maar het kwam ook door de psychologe. Zonder haar was ik er niet zo sterk uitgekomen.
Ik moest behoorlijk wennen aan de gedachte om op een psycholoog af te stappen. Het klinkt meteen zo heftig, zo vervelend. Niemand gaat voor z’n lol naar de psycholoog toe met zijn problemen. Ik dus ook niet. Maar goed, ik nam de stap, en ik ging erheen zonder verwachtingen. Ik liet het allemaal lekker over me heen komen. De ontmoeting was meteen goed. Het klikte tussen de psychologe en mij. Ik ben sowieso iemand die erg open is. Ik durf mensen te vertrouwen als ze me een goed gevoel geven. Hierdoor kon ik mijn verhaal kwijt. Iedere week bezocht ik haar, en iedere week vertelde ik weer een stukje meer van het grote scheidingsverhaal over mijn ouders en mezelf.
Het bleef wennen, vooral de ‘opdrachten’ die ik moest doen. Zo vertelde de psychologe dat ik een brief aan mijn vader moest schrijven, maar die brief werd niet naar hem opgestuurd; ik moest doen alsof mijn pa op de stoel voor me zat, zodat ik leerde om mijn gevoelens te delen met degene die ze eigenlijk (onbedoeld) had veroorzaakt.Terwijl ik dacht dat het niet zo zou helpen, schoot ik tijdens die opdracht ineens vol. Ik kon de brief nog net volledig voorlezen. En dat vond ik zo vreemd, want tijdens het schrijven van de brief voelde ik niet veel en bleef ik razendsnel de woorden op papier tikken. Ik merkte dat schrijven makkelijker voor me is dan het echt uitspreken, waarschijnlijk omdat ik zelf een echte schrijver ben. De opdracht was pijnlijk, maar goed. Wat begon als een lacherig moment, eindigde in een emotioneel en bloedserieus resultaat. Ik gooide het eruit. Alles.
Lieve lezers, lieve bezoekers van Villa Pinedo: zoek hulp wanneer je het echt niet meer weet. Alsjeblieft, schroom niet of schaam je niet om op een psycholoog af te stappen. Het is niet raar of vervelend, het is hartstikke fijn. Soms weet je ’t niet meer en moet je kiezen voor professionele hulp. Je hebt niets te verliezen. Degene met wie je praat kent je niet en staat dus ook helemaal open voor jouw verhaal. Hij of zij heeft geen oordelen klaar. Die mensen hebben een studie gedaan om dit werk te kunnen doen. Ze willen niets liever dan jou helpen. Dus geef ze die kans, en krijgt er zelf eentje terug.
Yannick (21)