Logo Villa pinedo small
Logo Villa pinedo small

Wij zijn happy: Villa Pinedo centraal in nieuwe Happinez

Door: Villa Pinedo

0

Geplaatst op: 23-04-2014

DEEL dit mediabericht MET ANDEREN

Reacties (0)

Reageer op dit mediabericht 📝

Laat ons weten wat je ervan vindt!

Meer mediaberichten voor jou

Online Workshop in De Telegraaf

Online Workshop in De Telegraaf

Gisteren werd het persbericht verstuurd naar alle media rondom een cadeautje voor alle gescheiden ouders. Vrijdag 12 september 2014 is de Dag van de Scheiding en schonken wij alle gescheiden ouders van Nederland een gratis online workshop. De workshop ‘leer kijken door de ogen van je kind’ wordt gesteund door de nieuwe ambassadeur Olympisch schaatskampioen –en tevens kind van gescheiden ouders- Mark Tuitert.Onder andere de Telegraaf pikte dit bericht op en schreef er een artikel over. Dit artikel kun je hier lezen. Het volledige persbericht dat we schreven lees je hier.

11-09-2014

Lees nieuwsbericht
Buddy (22) in het NRC

Buddy (22) in het NRC

Bron: www.nrc.nl‘Ze had de man achter het gordijn moeten zien’M (22) groeide op tussen woede en ruzie. Haar vader was ziek, maar daar had haar moeder geen oog voor. Nu ze zelf getrouwd is begrijpt ze wat haar ouders verkeerd deden, maar ziet ze ook hun goede kanten. Het interieur van M en haar man is roomwit met oudroze, nergens ligt troep of een voorwerp te veel. Geen televisie, schoenen gaan bij binnenkomst uit. M schenkt rozenthee, de kat spint op de bank. Haar stem klinkt zacht en kalm.Ze wil het anders doen dan haar ouders. Geen geruzie, geen geschreeuw. Thuis was er altijd spanning en strijd. Al sinds haar geboorte hebben haar ouders het over scheiden, maar haar vader is Koerdisch en dan doe je zoiets niet. Dus wonen ze nog samen. „Ik heb het daar volgehouden totdat ik besloot: ik wil weg, het is genoeg”, zegt M. „Ik wilde niet meer kiezen tussen mijn ouders.”Ze werd verliefd, op een jonge imam, en verhuisde twee jaar geleden naar Heemskerk. Als stage-opdracht bij Villa Pinedo, een online platform voor kinderen van gescheiden ouders, doet ze onderzoek naar scheidingen binnen Turkse en Marokkaanse gezinnen. Ook begeleidt ze meisjes die hetzelfde hebben meegemaakt als zij. Dit interview ziet ze als een soort afsluiting, een afsluiting van haar roerige jeugd.„Mijn ouders waren heel kil naar elkaar”, zegt ze. „Veel woede, elkaar steeds naar beneden halen. Schelden, slaan, roepen dat de ander niets waard was. Dat was heel naar. Er waren momenten dat we lachten als gezin, maar vaker keek mijn vader depressief voor zich uit en was mijn moeder boos. Ik weet nog dat de kinderen uit de buurt bang waren voor haar harde blik als ze bij ons aanbelden.”M's vader kwam als vierjarig jongetje met zijn ouders naar Nederland. Met andere Turkse gastgezinnen woonden ze in de Edisonbuurt in Eindhoven. „Zijn verhalen over die tijd klinken bijna als een utopie”, zegt M. „Mijn vader viel op. Hij was heel slim, een babbelaar, en kon goed zingen. Hij zat als enige buitenlander op het gymnasium.”Het huwelijk tussen haar ouders was een wens van haar opa. Hij haalde haar moeder op haar 22e vanuit Midden-Anatolië naar Nederland. Kort daarna werd de vader van M manisch-depressief; een paar jaar later werden zij en haar zus geboren.Als hij manisch was, vooral in de zomer, schreef en zong haar vader veel. Maar hij werd ook agressief. Als het uit de hand liep, kwam er familie en politie. Bijna jaarlijks werd hij gedwongen opgenomen, soms in een tbs-kliniek. „Ik wilde bijna niet meer dat het zomer werd, omdat die rollercoaster dan weer begon. Ik begreep niet wat er gebeurde en waarom mijn moeder zo reageerde. Zij sloot zich van hem af. Als hij werd opgenomen, ging zij niet mee naar de bezoekuren. Dat maakte me verdrietig.”Als kind was M agressief en moest vaak hard huilen. Toen de hele familie tijdens een crisismoment aan de keukentafel zat te overleggen, liep zij naar de kledingkast en gooide alle kleren van haar vader eruit. Papa, riep ze, jij moet weg! In het vriendenboekje van haar nichtje schreef ze als antwoord op de vraag wat ze het liefst zou willen hebben: aandacht. Op de middelbare school ging ze als ze thuis kwam direct naar bed. Haar familie noemde haar ‘Doornroosje’ in het Turks.Ze haatte haar vader. Ze zag hem als de boosdoener. Maar tijdens haar studie pedagogiek, waar ze ook leerde hoe een ziekte je wereldbeeld beïnvloedt, begon dat beeld te keren. „Ik ben hem meer en meer gaan waarderen. Voor het geduld dat hij heeft gehad, ook met mijn moeder.” Ze omschrijft haar vader nu als gevoelig en warm: een filosoof, een poëet, een man zo vredelievend dat hij zwervers mee naar huis nam voor het avondeten.Voor haar moeder heeft ze minder begrip. „Ik had gewild dat ze door het ziektebeeld van mijn vader had heengeprikt. Ze zag hem als nietsnut en heeft dat beeld van hem op ons overgedragen.” Het karakter van haar moeder omschrijft M als tegengesteld aan dat van haar vader. Ze is van het hier en nu, zonder veel reflectie. Over ruzies of de ziekte van haar vader werd niet gesproken. Doorgaan, meedraaien en normaal doen. Wanneer ze de behoefte en tijd heeft, gaat ze langs bij haar ouders in Eindhoven. Dan geniet ze, zegt M. „Ik voel nog heel veel liefde voor hen allebei.”Was haar moeder, die op jonge leeftijd naar een vreemd land verhuisde voor een vreemde man, niet ook een soort slachtoffer? Ja, het is vast heel zwaar voor haar geweest, zegt M. „Maar in mijn ogen moet je het ook kunnen doen met wat je hebt. In elke negatieve situatie zit iets positiefs. Ik had gewild dat ze mijn vader meer had gewaardeerd. Dat ze de man achter het gordijn had gezien.”Schrijven was de uitlaatklep. Dagboeken en gedichten. In de puberteit begon het lezen. Boeken van imam Al-Ghazali, een islamitische filosoof. „Ik dacht: ik ben moslima. Ik ben Turks-Koerdisch. En ik ben geboren in dit gezin. Hoe wil ik mezelf vormen? Ik had een sterke behoefte dat te onderzoeken, als water en brood.” Als iedereen sliep, brandde haar leeslichtje nog. Ze ging er zo in op dat haar moeder zich zorgen maakte.Het was snakken naar duidelijkheid, denkt M nu. „Ik vond het zo fijn zijn boeken te lezen; zijn woorden zijn een soort chocola voor de geest. Ik leerde dat je altijd vriendelijk moet zijn, naar wie dan ook. Dat je van mensen moet houden. Respect naar je ouders toe, wat ze ook doen. Bescheiden zijn, maar niet naïef. Zelfkennis hebben.”Toen ze vier jaar geleden pedagogiek ging studeren, zat M inmiddels vrijwel altijd op haar kamer. Die had ze expres heel gezellig gemaakt – zo voelde het niet als onderdeel van het huis. Ze las en ze bad. „Elke nacht. Dat ik hem zou tegenkomen: een man met wie ik een gezin kon vormen. Ik heb gejankt, omdat ik het niet meer aankon. De sfeer ontbrak gewoon. Ik voelde me eenzaam, leeg, neerslachtig. Ik werd automatisch meegetrokken in die negatieve spiraal waar mijn ouders inzaten.”Via via ontmoette ze haar man. Ze voelde een klik en dat hij imam was gaf haar zekerheid. Al in de eerste week dat ze elkaar kenden maakten ze plannen over hun toekomst. Een warm gezin, gezellig huis, zonder televisie. Tijdens de bruiloft was haar vader heel vrolijk. Maar toen M weg was, moest hij hard huilen omdat ze vertrok, hoorde ze later. „Dat kan ik echt niet bevatten, dat dat is gebeurd. Dat had ik wel willen zien. Huilen om mij! Hij geeft dus echt om mij.”Na de bruiloft woonde ze een jaar in bij haar schoonouders in Heemskerk. Kusjes, koosnaampjes, kortdurende ruzies - ze wist niet wat ze meemaakte. „Ik vond dat abnormaal. Ze waren ook heel geïnteresseerd in mij. Mijn schoonmoeder heeft me tijdens dat jaar geholpen de wereld om me heen te leren begrijpen. Ze leerde me om te gaan met de woede die ik in me heb.” Als ze dat jaar niet had gehad, denkt ze, zou het moeilijker zijn geweest om samen te wonen met haar man. „Ik probeer hem het gevoel te geven dat ik open sta voor zijn manier van kijken naar de wereld. Mijn moeder deed dat niet bij mijn vader. Als dat je partner is, die dat doet, kan dat heel pijnlijk zijn. Dan deel je je leven wel, maar kun je niet met diegene sparren.”Bepaalde deugden, denkt M („nu klink ik net als Socrates ofzo”), krijgen sommige mensen niet van huis uit mee. „Geduld, vredelievendheid, respect. Elkaar tijd geven om dingen te begrijpen. Je kunt niet van iemand verwachten dat hij meteen jouw ideeën overneemt. Heb geduld en wees tevreden als dat niet gebeurt; er is altijd wel wat positiefs aan iemand.”Een paar keer ging haar vader weg. Steeds stond hij weer bij zijn gezin op de stoep. M, we hebben je moeder niet naar Nederland gehaald om haar in de steek te laten, zei hij dan. Hadden haar ouders eerder uit elkaar moeten gaan? Ja, zegt ze tijdens de tweede ontmoeting, al vindt ze scheiden ook iets gemakzuchtigs hebben, en dat vindt ze nooit de beste weg.„ Je kunt elkaar stimuleren en je kunt elkaars levenslust leegzuigen. Dat is heel makkelijk, daar hoef je niet eens zo veel voor te doen. Elkaar afstompen is misschien wel makkelijker dan liefde geven.” Door: Mirjam Remie

09-01-2017

Lees nieuwsbericht
Meike vertelt over de scheiding van haar ouders en het onderzoek 'Luister!'

Meike vertelt over de scheiding van haar ouders en het onderzoek 'Luister!'

We geven graag het woord aan Meike, één van de jongeren in het jongerenpanel van het onderzoek 'Luister!' van de Universiteit Utrecht. Want hoe is dat eigenlijk als je ouders gescheiden zijn? En wat als je iets wil veranderen aan je woonsituatie? Meike vertelt hierover in haar blog en geeft bovendien nuttige tips aan jongeren én ouders!Hoi allemaal,Ik ben Meike, 17 jaar oud en mijn ouders zijn gescheiden. Ik neem jullie in deze blog graag mee in hoe het is om op te groeien met gescheiden ouders. Misschien herkennen jullie jezelf ook wel in een paar gebeurtenissen, zo zie je dat je nooit alleen bent. Heel veel kinderen/jongeren maken dit mee en je bent dus zeker niet de enige! Co-ouderschapToen ik 3 jaar was gingen mijn ouders scheiden, hier weet ik dus niet zo veel meer van. Wel weet ik (ook veel van verhalen) dat mijn moeder ging verhuizen naar een appartement, op zo’n 1 km van het oude huis, en mijn vader in het huis bleef wonen waar ik ben opgegroeid samen met mijn broer. Mijn ouders hebben altijd nog heel goed contact gehouden en hierdoor is de regeling van wanneer ik en mijn broer waar zijn heel goed geregeld.Wij hadden altijd korte en lange weekenden, dus als wij bijvoorbeeld een kort weekend hadden bij mijn vader waren wij van zondag-dinsdag bij hem en de rest van de dagen bij onze moeder. Als wij een lang weekend hadden bij mijn vader waren wij van vrijdag-dinsdag bij hem. Dit wisselde elkaar week om week af. Met mijn broer en mijn verjaardag ging dat eigenlijk altijd heel soepel en gemakkelijk: we hadden 1 verjaardag waar mijn ouders bij naar toe kwamen, zodat er geen scheiding tussen familie ontstond. Dit vond ik altijd heel erg fijn.Mijn ouders hebben allebei een nieuwe relatie waar ik erg goed mee kan opschieten. Mijn moeder woont al bijna 8 jaar samen (in een nieuw huis). Mijn vader woont nog alleen, maar heeft wel goed contact met zijn nieuwe vriendin (zij zijn ook al heel erg lang samen). Zij hebben ook allebei kinderen, bij elkaar heb ik 3 stiefzussen/stiefboers. Waar ik ook heel erg goed mee kan opschieten. Veranderen omgangsregelingNa veel jaren de regeling gevolgd te hebben die mijn ouders hadden gemaakt, wilde ik de regeling anders. Ik heb besloten om alleen nog korte weekenden naar mijn vader te gaan (zondag-dinsdag) en de rest bij mijn moeder te zijn. De voornaamste reden was dat ik zoveel spullen elke keer mee moest nemen op vrijdag (schoolspullen, kleding, etc) dat ik er op een gegeven moment echt een beetje klaar mee was. Ik heb dit als eerst besproken met iemand van de GGD en heb met deze persoon een plan van aanpak gemaakt hoe ik dit het beste kon vertellen aan mijn ouders.Ik vertelde als eerst tegen mijn moeder dat ik een nieuwe regeling wilde volgen en zij reageerde heel erg goed en met haar heb ik besproken welke regelingen we konden maken en zo zijn we op een goede regeling gekomen. Nadat we op een goede regeling zijn gekomen heb ik dit besproken met mijn vader, hij reageerde ook erg goed op het besluit, waar ik erg blij mee was. Ik was wel erg gespannen om het te vertellen, zeker tegen mijn vader, omdat ik hem natuurlijk minder ga zien en ik snap heel goed dat het ook moeilijk is voor hem, maar toen hij goed reageerde had ik gelijk geen spanning meer. Ik volg deze regeling nu bijna een jaar en het bevalt mij erg goed!Wat ik graag mee wil geven aan anderen kinderen/jongeren die ook de ‘oude’ regeling niet fijn meer vinden of nooit fijn hebben gevonden en het spannend vinden om dit te bespreken is eerst met iemand praten die je vertrouwt en daarmee een plan maakt hoe je het, het beste kan gaan zeggen. Dit werkte bij mij heel erg goed!Wat ik wil meegeven aan gescheiden ouders zelf is dat u (als u dit nog niet doet) vaker een gesprek aan gaat met uw kind, om te vragen hoe zij zich voelen over de scheiden en of ze tevreden zijn hoe het nu gaat met de afspraken. Dit is bij mij niet/nauwelijks gebeurd en ik denk dat ik het veel fijner en makkelijker had gevonden om te vertellen dat ik iets wilde veranderen als dit wel was gebeurd.Onderzoek Luister!Bij mij gaat het opgroeien met gescheiden ouders dus best wel goed, dit is niet bij iedereen zo en dit wil ik graag veranderen. Sommige kinderen hebben namelijk helemaal geen zeggenschap over hoe iets bepaald gaat worden, zij moeten maar volgen wat hun ouders doen en bepalen en dat is uiteindelijk voor niemand leuk. Ik zit daarom in het jongerenpanel van het onderzoek Luister! Dit onderzoek gaat over hoe er het beste geluisterd kan worden naar kinderen die net of al een tijdje geleden een scheiding hebben meegemaakt van hun ouders. Sinds vorig jaar zit ik met veel andere jongeren in het jongerenpanel en denken wij mee met het onderzoek hoe kinderen zich meer gehoord kunnen gaan voelen!Laat ook jouw stem horen door mee te doen aan dit belangrijke onderzoek, of je nou een hele moeilijke scheiding hebt meegemaakt of het juist eigenlijk best goed is verlopen: iedere stem is belangrijk en van elk gezin dat meedoet kunnen we leren! Meer info en aanmelden kan op: www.uu.nl/onderzoek/luister/meld-je-aan.

06-03-2025

Lees nieuwsbericht