Lieve jij,Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 5 jaar was. Mijn gezin, wat eerst bestond uit mijn vader, moeder, mijn halfbroer en ikzelf viel ineens uit elkaar. Ik verhuisde met mijn moeder en halfbroer naar een appartement een aantal straten van het 'ouderlijk huis'. Mijn vader woonde in die tijd in een kleine studio, hoorde ik later.Door de verscheurde band tussen mijn ouders was mijn contact met beide ouders vanaf dat moment al anders. Volgens mijn oma zag ik mijn vader pas maanden na de scheiding. Als het toen aan mijn moeder had gelegen helemaal niet meer. Mijn oma zei: "Jij was als klein meisje al zo koppig, je moest en zou je vader weer zien. Groot gelijk had je." Uiteindelijk was ik beland in een regeling waar ik officieel bij mijn moeder woonde en om de week een weekend bij mijn vader mocht logeren, waardoor ik toch met beide ouders contact had.Mijn vader heeft sinds ik 9 ben een vriendin, mijn "stiefmoeder", waarmee hij is gaan samenwonen 30 kilometer van mij vandaan.Een aantal jaar later, ik was toen een jaar of 15, namen mijn vader en mijn "stiefmoeder" samen een grote stap: ze gingen samen een eigen huis bouwen. Het proces en de situatie hieromheen zorgde soms voor spanning en onenigheid. Dit leidde uiteindelijk tot ruzies en discussies, ook elke keer als ik er bij was. De ruzies kwamen hard aan bij mij, ik had het er moeilijk mee en merk nu dat het mijn beeld van relaties heeft beïnvloed. Bijna gingen ook mijn vader en zijn vriendin uit elkaar, op een zelfde onvriendelijke, ruziënde manier, zoals mijn ouders dat ooit ook deden. En ik stond er tussenin. Ik heb er op een gegeven moment zo erg tussen in gezeten dat ik het niet meer aan mij voorbij liet gaan en ik mijn mond open trok. Ik benoemde wat ik zag in de ruzies en begon daardoor zelf een ruzie die leidde tot een periode dat ik mijn vader en stiefmoeder voor een lange tijd niet zag. Mijn vader en ik spraken uiteindelijk af om weer wat te gaan doen, het was lang genoeg geweest. Het contact bloeide gelukkig weer op tussen ons en ik kreeg vanhem de bevestiging dat hij voor mij gekozen had en dus altijd voor mij zal blijven gaan, ik ben zijn dochter. Deze woorden hebben mij zo ontzettend veel moed en steun gegeven. Nu ben ik net 20 en diezelfde woorden las ik in een brief, geschreven door Villa Pinedo: jij hebt het recht om beide ouders te mogen zien, jij hoeft nergens tussen te komen, jij hoeft geen boodschapper voor je ouders te zijn, jij bent het waard om zelf beslissingen te mogen nemen en je niet te laten beïnvloeden door wat je ouders over elkaar zeggen. Ik kies en beslis nu zelf voor en over het contact wat ik heb, met zowel mijn moeder, vader als stiefmoeder. Ik sta er al veel minder tussen en weet dat in ieder geval mijn ouders er altijd voor mij zijn, ondanks ze dat niet samen zullen doen.Ook als mijn situatie anders is als die van jou, hoop ik dat ook jij steun en kracht kan vinden in woorden of verhalen van andere zoals ik dat heb mogen ervaren.Liefs Saar
0