Thea (45) in Vragen van ouders
Bellen bij andere ouder
Sinds een paar maanden vormen wij een samengesteld gezin. Mijn jongens 14 en 16 wonen bij ons.
De jongens van mijn partner zijn 7 en 9, en wonen de helft van de tijd bij ons. Ze hebben het naar hun zin bij ons en genieten van hun nieuwe grote broers.
We vinden het belangrijk dat iedereen zich thuis voelt, en sluiten de week daarom op donderdag af met een ‘ronde tafelgesprek’ waarin iedereen kan zeggen wat hij prettig of minder prettig vond. Dit werkt verrassend goed, de kinderen zijn open en eerlijk. Het vormen van een gezin wordt soms lastig gemaakt door de moeder van de jongsten, zij heeft veel behoefte aan contact en belt vaak (dit was al zo voor we 1 gezin vormden). Ze verwacht de kinderen aan de lijn te krijgen. Ik snap dat ze ze mist, maar vaak spelen we een spel of doen we iets anders en ‘stoort’ ze dus. De jongens geven ook aan liever met ons mee te blijven doen. Moeder heeft dit thuis met de jongens besproken en tegen haar zeggen ze dat ze graag met haar bellen. Wij hebben de indruk dat ze willen pleasen. Nee zeggen tegen de andere ouder is heel lastig. Ze mogen van ons altijd bellen of appen, daarvoor zijn geen belemmeringen of restricties, maar ze mogen van ons ook geen zin hebben om met de andere ouder te bellen. Wat ons betreft hebben de kinderen de regie. Moeder kijkt hier anders naar en vindt dat ze ook uit mag gaan van haar eigen behoefte.
Ik ervaar het als storend (is mijn probleem), maar ook als onwenselijk voor de jongens. Wat is wijsheid?
Hoi Thea,
Wat fijn dat je je obstakel met ons wil delen. En wat fijn dat jullie een sfeer hebben gecreëerd thuis waar allebei de gezinnen in kunnen functioneren, dat is echt heel uniek voor een samengesteld gezin, en daar mag je heel blij mee zijn. Bij ons ging het allemaal wat moeizamer toen wij een samengesteld gezin vormden, en ik denk dat een rond de tafel gesprek een heel goede uitkomst was geweest toentertijd. Wel hadden wij een systeem dat op vakanties goed werkte, waarbij iedereen een activiteit in de hoge hoed mocht gooien, en dan trokken we de avond van tevoren een kaartje. Zo wist iedereen wat er verwacht werd en wat er verwacht kon worden.
Ik lees dat de kinderen het heel erg naar hun zin hebben bij jullie, en dat jullie ook met zijn allen dingen ondernemen, zoals spelletjes. Zoals Kevin al beschrijft, kan het dan soms voelen alsof je de andere ouder verraadt. Zelf vond ik het vroeger ook lastig om aan de andere ouder te vertellen dat het gezellig was geweest. Ik kan me dus goed voorstellen dat de kinderen de telefoontjes van hun moeder niet willen weigeren, en dat ze tegen hun moeder zeggen dat ze graag bellen.
Je zou hun moeder de open brief voor gescheiden ouders kunnen laten lezen https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-gescheiden-ouders/. Daarin kan ze zich misschien herkennen. Voor de kinderen is er ook een brief https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-kinderen-van-gescheiden-ouders/ en het filmpje op YouTube https://youtu.be/SORJcrG9WuY. Daarin wordt duidelijk gemaakt dat het niet hun taak is om hun moeder te pleasen.
Ik hoop dat je hier iets mee kunt, en dat jullie nog veel gezelligheid mogen beleven aan jullie ronde tafel.
Groetjes Anne
Hallo Thea,
Wat fijn dat je de weg naar het forum van Villa Pinedo hebt weten te vinden. Ondanks de lastige situatie lijkt het alsof jullie er met elkaar goed uitgekomen zijn en dat er nu een fijne sfeer heerst bij jullie thuis. Dat is erg fijn om te lezen! Vinden jullie kinderen dat ook?
Het lastige als kind van gescheiden ouders is dat het kan voelen alsof je de ouder waar je op dat moment bent, ‘verraadt’. op het moment dat je met de andere ouder belt. Om die reden probeerde ik het contact dan ook te vermijden. Ik was immers het weekend bij mijn vader (eens in de twee weken) en dan wilde ik dat eigenlijk niet verstoren door ook nog eens met mijn moeder te gaan bellen (waar ik net vandaan kwam en binnen enkele dagen alweer zou zijn). Hoe ouder ik werd, hoe minder ik last had van dat schuldgevoel en hoe makkelijker ik de ander even kon bellen als ik daar zelf behoefte aan had.
Daarnaast speelden de reacties van mijn ouders ook mee. Vaak belde ik ‘stiekem’ als de andere ouder het niet kon horen. Maar op termijn werd ik ook wel eens gebeld en dan bleef ik toch gewoon zitten.
Waar het dus eigenlijk op neerkomt, is dat je als kind daarin je eigen weg wel een beetje kunt vinden zolang je maar de ruimte krijgt om die weg te vinden (van beide kanten).
Tot slot wil ik nog graag een mogelijke oplossing met je delen. Dat is wel een beetje afhankelijk van hoe de band tussen jouw partner en zijn ex-vrouw is. Kunnen zij onderling goed afspraken maken over zaken?
Als het antwoord daarop ja is, zou ik me kunnen voorstellen dat jullie een moment op de dag afspreken waarop zij mag bellen (of de kinderen haar mogen bellen als zij daar behoefte aan hebben). Op die manier verschaf je de moeder van de kinderen duidelijkheid: “op dat moment houden wij er rekening mee dat je kunt bellen als jij daar behoefte aan hebt” en aan de andere kant weten de kinderen ook waar ze aan toe zijn, namelijk: op dat moment kan er even geen spel gespeeld worden (of een activiteit waarbij gestoord worden niet handig is), want mama zou kunnen bellen.
Denk je dat dit jullie een beetje op weg helpt, Thea?
Als je nog aanvullende vragen hebt, kun je ze natuurlijk altijd stellen!
Overigens, wellicht kunnen jullie met elkaar ook bespreken wat jullie daarin prettig vinden. In zo’n ‘ronde tafelgesprek’ zoals jullie dat voeren kunnen nog best eens creatieve oplossingen worden bedacht!
In elk geval succes en laat vooral weten als jullie iets moois hebben bedacht, dat vinden we alleen maar leuk 😉
Groetjes,
Kevin