Hee,

Ik zit op t moment in n lastige situatie…
In t kort:

Ik heb geen goeie band met mijn vader. Het lijkt alsof ik niet belangrijk voor m ben en mijn vader heb geen goeie band met beide kanten van de familie (ruzies) waardoor mn moeder ook amper iemand nog spreekt. Paar dagen geleden is de bom een beetje ontploft. Mn vader kwam thuis en begint gelijk met dat ie zn zaak weg gaat doen dat we failliet zijn. (Reminder: hij heeft n vorm van autisme en asperge) dus hij kan soms heel erg ontploffen. Mijn vader heeft al heel wat geflikt onderling in de familie (tegen me moeder is ie heel anders en aardig) en met mijn broer heeft ie altijd ruzie. (Komt ook door mn broer zelf al moet ik eerlijk zijn) en ik ben weer een opkropper al word ie boos op mij om weer helemaal niks. maar alles wat ie heeft geflikt (gaat al naar 9 jaar terug) onthoud ie niet terwijl ik er ontzettend mee zit. Maar omdat ie weer zo depressief boos en weet ik veel allemaal weer deed zit mn moeder te denken om van m weg te gaan, maar ze houd nog ontzettend veel van m en ze zijn al 26 jaar samen. Ik heb alles eruitgegooit gister ook met wat mij allemaal dwars zit en dat ik m niet als n vaderfiguur zie. Daar is hij erg van geschrokken met hoe ik over m dacht. Hij heeft totaal niet doorgehad dat ie er nog nooit voor me is geweest en met alles wat ie zegt dat dat me ontzettend veel pijn doet. Een voorbeeld voor hoe heftig het was met wat ie allemaal zei: ik ga me tegen n boom aanrijden. Ben klaar met t leven en jullie boeien me niet want het is mijn leven. (Dit zei die 4 jaar geleden) maar het zit me nog steeds dwars want hij zegt nooit sorry of wat dan ook. Dus nja alles gezegt tegen m en me moeder begrijpt mij volkomen. Maar nu willen ze dus uit elkaar, maar vind t zo zielig om mn moeder zo te zien ze houd zo veel van m en mn vader ook van haar. Het probleem is dat mn moeder er gewoon zo moe van wordt hoe hij soms doet met zn uitbarstingen. Mn vader gaat nu voor een paar weekjes ergens anders wonen, maar omdat mn moeder zo verdrietig is en ik heb n onwijs goeie band met dr doet t me zoveel pijn en weet ik me geen raad meer… mn vader heeft eerlijk gezegt dat ie ook niet wil veranderen en gewoon zichzelf wilt blijven. Alleen al doet ie dat niet en hij gaat weg heeft ie niemand meer… geen vrienden, ons gezinnetje niet, familie waar die al helemaal geen goeie band mee heeft. Hoe wilt ie dat gaan doen? En hoe ga ik met alles mee om? Hij wilt geen familietherapie, niks.