Hee,
Voordat ik m’n vraag kan stellen moet ik even m’n situatie schetsen denk ik;
Mijn moeder is erg lang depressief geweest en mijn vader heeft een burn-out gehad. Daarnaast heb ik een hele slechte band met beide families, de enige met wie ik overweg kan is mijn 4 jaar jongere broertje. Twee en een half jaar geleden begon het helemaal mis te gaan thuis. Het draaide uiteindelijk uit op een vechtscheiding, waarin alles draaide om het geld. Mijn moeder wilde alleen de voogdij over mij en mn broertje zodat ze volledig recht had op de kinderalimentatie en de kinderbijslag, omdat ze geen baan meer heeft had ze het geld nodig om van te leven. Ik wilde absoluut niet bij haar wonen, maar zij heeft mijn papieren vervalst en met mijn “toestemming” naar de rechter gestuurd. Enfin, mijn broertje en ik konden uiteindelijk om de week bij m’n moeder en vader gaan wonen. Maar telkens als ik bij de een of de ander was, begonnen ze de meest afschuwelijke dingen aan me te vertellen over de ander. Soms waar m’n broertje ook bij was. Mijn moeder stelt zich vaak op als slachtoffer en als ze iemand aan moet wijzen die schuldig is aan de scheiding, dan ben ik degene die aangewezen word. M’n vader daarentegen toont gewoon totaal geen interesse meer. Ik heb niemand om mee te praten, de enige volwassene die ik had binnen school heeft zelf ook een burn out gekregen, is verhuisd en het contact verbroken. Dit gaat al bijna 1.5 zo en ik zit echt over m’n limiet heen. Maar mn ouders willen zelf niet in therapie en ik mag niet in therapie van ze.
Hoe zorg ik ervoor dat ze veranderen of dat ik dusdanig verander dat ik ermee om kan gaan?
Dankjewel voor het lezen.
Liefs,
N.