Hoi allemaal,

Ook mij overkwam wat zo veel kinderen en jong-volwassenen is overkomen en helaas ook nog veel meer gaan meemaken: na een heel leven samen, hebben mijn ouders besloten te scheiden. Na 31 jaar bij elkaar en 26 jaar getrouwd merkte mijn moeder afgelopen zomer, nu mijn zusje en ik steeds volwassener en zelfstandiger worden, dat mijn vader niet de man is waar ze haar leven verder mee wil delen.

5,5 maand geleden, een dag voor mijn verjaardag, kreeg ik voor het eerst in mijn leven te horen, dat mijn moeder ongelukkig was met de relatie met mijn vader. Dit heeft ze altijd weten op te kroppen en is op een heel plotselinge onverwachte manier naar buiten gekomen, waardoor dit ook niet te plannen was geweest. Verder had ik hier nog nooit in mijn leven iets van meegekregen, al begreep ik wel waar veel frustraties vandaan kwamen.

Zoals je kan begrijpen kon die hele verjaardag van mij mij toen gestolen worden.. Maar met het volste vertrouwen zouden ze aan hun relatie werken; mijn moeder zou praten over de frustraties t.o.v. mijn vader en mijn vader zou zichzelf op vlakken verbeteren. Iedereen, waaronder ik, had het volste vertrouwen erin dat dit zou werken en dat het ging lukken, alleen achteraf bleek dat dit aan de kant van mijn moeder niet zo was. Het had een schone start kunnen worden van een tweede deel van hun leven: het leven nadat hun kinderen volwassen zijn geworden.

Ze hebben dit 2 maanden geprobeerd, maar bij mijn moeder was toen het kwartje gevallen dat het definitief niet meer voor haar ging. Hoewel ik nu al 3,5 jaar niet meer bij mijn ouders woon, en ik toen er toch enigszins minder van schrok dan bij de eerste confrontatie, was ik verschrikkelijk verdrietig dat het toch echt niet meer ging. Mijn ouders gescheiden… Ik dacht altijd dat dat alleen bij andere mensen kon gebeuren, “want daar waren dan redenen voor die je lang van tevoren al zag”. Maar nu was het toch echt waar.

Ik ben wel zielsblij met de manier hoe mijn ouders nu al met elkaar omgaan. Vol van respect naar elkaar toe, regelen ze alles super goed en netjes en steunen ze elkaar zelfs soms. Nooit had ik gedacht dat het ook op deze manier kan gaan en hier ben ik dan ook zeer dankbaar voor. Het blijft wel lastig dat ze zo lang nog bij elkaar wonen, want ik heb soms het idee dat mijn vader soms een beetje teveel vasthoudt aan oude dingen. Hierdoor is ‘echt’ loskomen van elkaar nog lastiger voor hem. Gelukkig verhuist hij over een maand naar een eigen huis, waarna hij echt een eigen leven kan gaan leiden. Dit zal de eerste paar maanden waarschijnlijk ook erg lastig worden, om na 26 jaar ineens een ‘zelfstandig leven’ te leiden. Maar ik heb er vertrouwen in dat het hem gaat lukken na een tijdje. Mijn vader zegt steeds dat het goed met hem gaat en ik kan weinig anders doen dan dat ook echt geloven, al vind ik het soms wat lastig..

Er is echter nog wel iets wat het allemaal nog even wat vreemder en vervelender maakt voor me. Toen mijn moeder vertelde dat ze gingen scheiden vertelde ze er ook bij dat ze iemand anders leuk was gaan vinden. Op dat moment drong dat nog totaal niet door, maar des te langer het duurt, des te meer ik dit begin te beseffen… De scheiding is voor mij en mijn zusje niet los te zien van ‘die nieuwe vent’. Mijn moeder zegt wel dat ze pas later verliefd is geworden op hem en dat dit dus niet was tijdens de relatie met mijn vader. Ik blijf hier toch wel echt moeite mee hebben.

Ze is nog niet eens gescheiden met mijn vader en heeft nu al iemand anders. Dat gaat er bij mij echt niet in. Ik ben ook echt nog niet in staat om te weten wie het is en al zeker niet om hem te ontmoeten. Het gaat gewoon veel te snel dan goed kan zijn heb ik het idee. In ieder geval veel te snel voor mij. Waarom gaat ze niet eerst scheiden, hierna zelf verhuizen en dan pas weer serieus kijken naar een relatie? Alsof ze zichzelf is nu.. Lijkt me dat je eerst weer een rustig stabiel leven moet hebben voordat je dit soort belangrijke dingen weer kan oppakken die ook veel gevolgen hebben voor mijn zusje en mij.

Begrijp me niet verkeerd, ik wens mijn moeder (en mijn vader natuurlijk ook) al het geluk van de wereld toe, met iemand waar ze gelukkig mee zijn. Echt waar! Maar ze moet toch inzien dat dit voor ons echt veel te snel gaat? Ik heb al enkele keren aangegeven dat ze stapje voor stapje vooruit moet gaan en niet te snel. Maar ik heb soms gewoon het idee dat dit totaal niet doordringt en dat het gewoon eerst een stuk rustiger moet worden.

Ook voor haarzelf lijkt me dit zoveel beter. Alsof je in je meest hectische en vreemde periode van je leven een goede basis kan leggen voor een lange relatie… Lijkt mij niet. En uiteraard wil ze dat mijn zusje en ik ook deel blijven uitmaken van haar leven en zal ze daarom toch echt een beetje moeten aanpassen aan de snelheid hoe snel mijn zusje en ik eraan kunnen wennen en niet dat wij ons moeten aanpassen aan de snelheid hoe snel zij het willen. Die man zal in ONS leven komen, wanneer het echt wat wordt, en niet andersom.

Mijn grootste verdriet op dit moment zit hem in het verdriet van anderen. Zien dat mijn vader niet gelukkig is, mijn zusje erg verdrietig zien en ook mijn moeder ongelukkig zien, want ook al was het haar keuze, het is natuurlijk voor iedereen een enorme rotsituatie. Ik probeer dan ook van alles te doen om iedereen te helpen, maar dit blijft wel lastig en soms zelfs onmogelijk. Ik voel me daardoor soms echt machteloos en dat vind ik verschrikkelijk. Ik wil gewoon dat de hele situatie over is en dat iedereen door kan met zijn ’toekomstige’ leven.

Wat ik ook heel lastig vind, is dat mijn zusje met de hele situatie totaal anders omgaat dan ik. Zo ‘beschermend’ als ik ben, probeer ik haar dan te laten zien dat ze bijvoorbeeld niet boos moet zijn op mijn moeder over bepaalde dingen en dat ze alleen zichzelf daar dan vooral mee heeft, maar dat gaat erg lastig aangezien ze gewoon ook ‘net’ volwassen is en soms een beetje koppig. Ook woont ze nog bij mijn ouders nu, maar komt ze er steeds minder, omdat ze de hele scheiding en alles wat ermee te maken heeft niet wil horen. En als ze er dan wel is wil ze dat mijn ouders niks over de scheiding zeggen, wat nogal lastig voor hen is aangezien ze daar bijna constant mee bezig zijn.

Daarnaast wil ze wel dat mijn moeder haar bijvoorbeeld betrekt bij het zoeken van een huis en dat ze wel op de hoogte gehouden wordt over belangrijke zaken. Wanneer ik dan uitleg aan haar dat het dus niet mogelijk is hoe zij dit contact voor zich ziet, slaat zij dicht en wordt ze een soort van boos en wil ze het er niet over hebben. Dit is soms erg frustrerend en dit vind ik erg vervelend. Helaas weinig aan te doen ben ik bang.

Wat ik wil vragen is of er mensen van jullie zijn die soortgelijke situaties hebben meegemaakt en hoe dit bij jullie was?
Dus een situatie met een moeder of vader die heel erg snel een vriend(in) kreeg tijdens of na de scheiding, of een zusje of broertje die soms enorm boos kan zijn terwijl je dat zelf niet bent.

Ik hoor heel graag van jullie.

Iedereen heel veel sterkte gewenst met alles! En onthoud het volgende: door diepe dalen zie je het beste de hoge toppen van je leven er bovenuit torenen.