Hoi,
Toen mijn ouders gingen scheiden was ik zes. Ik zag de gebruikelijke voordelen ervan in zoals: twee keer verjaardag twee kamers en vond het niet zo’n groot probleem. Mijn vader had al heel snel een nieuwe vriendin en die vriendin had ook nog twee dochters. Ik dacht dat ik ze wel mocht maar dat je iemand mag betekent het niet gelijk dat je zusjes bent. Omdat ik de ideale dochter wou zijn heb ik nooit wat tegen mijn vader gezegd. Mijn vader en zijn vriendin gingen trouwen maar nog geen half jaar later ook weer scheiden. En zo ineens zag ik mijn stief familie nooit weer, daar had ik geen problemen mee trouwens. Mijn vader was toen ongeveer een jaar single het mooiste jaar van mijn leven na de scheiding. Daarna kwam de volgende vriendin ik was er inmiddels wel een beetje klaar mee. Ik wou niet allemaal vreemde mensen in huis ik wou gewoon alleen tijd met mijn vader. Ik kwam daar al zo weinig en als ik daar was was zij er ook. We hadden afgesproken dat als ik op dinsdag avond bij hem ging eten er dan geen vriendinnetjes waren. En dat ging op zich goed. Na twee jaar Max. Was mijn vader blijkbaar ook al klaar met die vriendin en ging het weer uit. En nou het duurde nog geen half jaar voordat hij weer aankwam zetten met een of andere vrouw. De buurvrouw ook met twee kinderen dat maakt het voor mij moeilijk. Omdat ik die kinderen wel aardig vind maar ik bij mijn vader niet de indruk wil wekken dat ik het leuk vind als hun er zijn. Dat is juist niet zo maar ook weer wel ik zit heel erg met mezelf in de knoop. Ik heb heel lang gedacht en denk nog steeds waarom betrek je je kinderen en je relatie als je weet dat het toch niet voor altijd is die vrouw wordt toch ooit weer uit mijn leven gezogen. Gelukkig kan ik alles kwijt bij mijn moeder die nog altijd single is en als je een relatie heeft mij daar niet in betrekt. Als je het mij vraagt de perfecte moeder. Ik ben nog steeds ontzettend trots op haar. Maar ik heb geen idee wat ik nou aan moet met die stomme nieuwe vriendin die ik overigens helemaal niet mag.
Groetjes.