Mijn ouders zijn nu ongeveer 5 jaar uit elkaar en al vanaf het begin is het helemaal niet fijn hoe het gaat. Mijn vader betaald niet (alimentatie bijv.) omdat hij depressief is en daardoor niet kan werken. Mijn moeder moet dus heel veel werken en is vaak gestresst en overspannen. Ik ben daarom ook heel veel alleen thuis met mijn zusjes en broertje. Mijn ouders kunnen onderling niet goed afspraken maken dus gaat het altijd via ons. Dat is echt heel erg vervelend. Ik heb de laatste tijd ook veel problemen thuis met mijn moeder enz. Ik snap gewoon niet waarom ze niet gewoon onderling afspraken kunnen maken zonder dat daar problemen van komen of dat we de jeugdzorg daar elke keer moeten bij betrekken om een normaal gesprek te voeren met elkaar. En ik vind eigenlijk ook dat mijn vader werk moet zoeken maar het is vervelend omdat hij dus depressief is en je dan niet kan weten hoe diegene zich voelt. Dan heb je ook nog die mensen die denken dat ze er alles van weten maar dat weten ze niet, ze weten niet wat de afspraken zijn tussen mama en papa, ze weten niet hoe wij ons voelen, ze weten niet hoe het is om zo vaak alleen thuis te zijn en heel veel verantwoordelijkheid draagt. Soms is het misschien wel lief bedoelt maar als ik hulp nodig heb of een gesprek omdat ik me even verdrietig voel dan kom ik echt wel naar je toe of dan heb ik genoeg vriendinnen met wie ik erover kan praten. Soms denk ik waarom moet het nou zo moeilijk. Binnen mijn omgeving waar ik woon zijn zoveel mensen gescheiden die het gewoon normaal regelen onderling, waarom kan dat dan niet bij ons? Heel erg vervelend en verdrietig.