hoi, ik ben een meisje van 12 jaar. Ik heb al eerder een bericht geplaatst op het moment dat mijn ouders gingen scheiden. Ik wil wat vertellen over dat moment en verder.

Ik kwam op een dag thuis (ergens in februari) en ik zag mijn zus boven aan de trap huilen met mijn ouders ernaast. Ik vroeg wat er aan de hand was (ik dacht dat mijn oma was overleden, maar (gelukkig) was dat niet zo). Mijn ouders zeiden dat we even beneden gingen praten. Beneden vroeg ik (nogmaals) wat er was en mijn ouders vertelden dat ze hadden besloten om uit elkaar te gaan. Ik was heel verdrietig en boos op mijn ouders. Na een tijdje legde ik me er wel bij neer (ik bleef wel verdrietig), maar mijn zus bleef boos. Ik werd er best wel verdrietig van als mijn ouders en mijn zus weer ruzie hadden. Mijn ouders (vooral mijn vader) waren ook heel verdrietig.
ik ben niet zo iemand die veel over zijn gevoelens praat, mijn moeder was dan ook vooral bang dat ik al mijn emoties opkropte. als ik erover praatte was dat vooral met mijn fysiotherapeute. ik uitte mijn woede vooral in het boksen en drummen, wat best wel opluchtte. op school probeerde ik er zo min mogelijk aan te denken, maar dat lukte niet altijd. als ik dan verdrietig was vroegen mijn vrienden wat er was. (niet iedereen wist het) Ik wist dan moeilijk wat ik moest zeggen, en probeerde me er zo snel mogelijk over heen te zetten…
Mijn moeder ging opzoek naar een huis, in de buurt, en ik zat met het probleem dat ik niet wist hoelang ik bij mijn moeder moest zijn en hoelang bij mijn vader. Mijn moeder vond een huis en wilde het gaan kopen, maar uiteindelijk (gelukkig) ging het niet door. Ik vond het niet een heel bijzonder huis. Mijn moeder legde de huizenjacht een paar weken stil. In die paar weken hebben mijn ouders veel gepraat. ze begonnen elkaar beter te begrijpen en besloten om het toch nog te proberen!!!! ze vertelden het mij en ik was aan de ene kant blij, maar aan de andere kant ook weer niet. Ze wisten niet voor hoelang het duurde, of het voor altijd is of voor maar een jaar ofzow. Ik voelde me daardoor heel onzeker (nu soms nog steeds).
Ik had op een gegeven moment met mijn mentor een gesprek hierover, na dat gesprek merkte ik dat ik me best wel opgelucht voelde. de les (voorafgaand aan het gesprek) zat ik de hele tijd (45 minuten) naar mijn etui te staren. Hij vroeg of ik even wilde blijven zitten en hij vroeg wat er precies aan de hand was. Ik had hem al eerder een mail gestuurd dat mijn ouders het weer gingen proberen samen zeg maar… Aan het begin van het gesprek was ik best wel verdrietig, maar aan het eind van het gesprek voelde ik me al een stuk beter. We hadden het over smurfen!
Ik bleef onzeker maar ik wist/weet niet wat ik moest/moet doen. (iemand tips?!) Ik ben bang dat ik (weer) te horen krijg dat ze TOCH uit elkaar gaan. Ik kan heel blij zijn, dat ze toch nog bij elkaar zijn (ben ik ook wel…) maar ik kan ook verdrietig blijven omdat ik niet weet hoe lang het duurt en als ze dan weer uit elkaar gaan is de opluchting niet zo groot. (ik weet niet precies hoe ik het moet zeggen, sorry)

we zijn met z’n vieren op vakantie geweest en het was heel leuk! maar de laatste tijd hebben mijn ouders soms toch weer van die kleine ruzies, ik ben bang dat het straks toch weer fout gaat zeg maar! Ik weet ook niet wat ik moet doen! (tips?!)

groetjes anoniempje