Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 10 jaar was. Mijn vader ging ergens anders wonen en mijn moeder, broer, zus en zusje bleven in het huis. Het klinkt misschien wel raar, maar toen mijn ouders gescheiden waren was ik eigenlijk heel blij. Ik haatte mijn vader. Heel erg. Ik haatte hem omdat hij jaren voor de ogen van mij en mijn zusje mijn moeder sloeg. Tot bloedend toe. Ik haatte hem omdat hij mij zo vaak bang had gemaakt en ik niet getroost werd terwijl ik ’s avonds nachtmerries had. Ik haatte hem omdat hij ontkende dat hij mijn moeders hoofd op de grond aan het bonken was terwijl hij op haar rug lag. Ik haatte hem omdat ik met al mijn fysieke kracht gezamenlijk met mijn broer en zus hem van mijn moeder probeerde af te trekken. Ter vergeefs, hij was te sterk. Ik haatte hem omdat ik bang was dat hij op een dag mijn moeder zou vermoorden. Ik haatte hem omdat ik jarenlang in een doordrenkt kussen van tranen in slaap viel.

Ik ben jaren verder, heb gestudeerd en heb een gerenommeerde baan. Maar die angst en verdriet heb ik jaren dagelijks met mij mee moeten dragen.

Achteraf gezien ben ik blij dat mijn moeder niet had meegewerkt aan een omgangsregeling. Anders zou ik verloren zijn geweest. Dat zie ik bij de vele leeftijdgenoten die ik in loop der jaren ben tegengekomen. Ook zie ik dat bij mijn broer, die de omgang als traumatisch heeft ervaren.
Ik ben hem wel een paar jaar geleden gaan opzoeken. Maar het klikte niet. Hij ontkende het verleden en leeft nu als heilige in zijn eigen wereld. Mijn broer heeft wel een paar jaar contact gehad, maar heeft ook een tijd geleden alle contacten verbroken. Ook bij hem klikt het niet. Laatst maakte mijn broer de opmerking: interesseert mij niet of mijn vader dood is.

Ik begrijp hem. Soms heeft omgang geen zin en kweekt het alleen maar haat en weerstand tegen die ouder. Haat omdat die angst en verdriet niet door een omgangsregeling wordt weg gehaald.

Tegen mama wil ik zeggen bedankt dat je mij hebt beschermd. Tegen alle strijdende moeders wil ik zeggen, geef de moed niet op. Tegen alle hulpverleners wil ik zeggen, neem huiselijk geweld serieus en bedenk de trauma gecreëerd door agressie tegen je moeder groter is dan PAS. Tegen alle vaders wil ik zeggen geef je kind een rustmoment en ruimte voor zichzelf i.p.v. direct het kind te confronteren met rechtszaken. Ze zullen je zelf opzoeken als zij daar zin in hebben. En tegen de kinderen wil ik zeggen, je wordt ooit 18.