Beste ouders,

Hebben jullie even de tijd?
Ik zou het namelijk fijn vinden als jullie even luisterden in plaats van alleen maar met jullie zelf en jullie belachelijke problemen bezig zijn.
Ik heb daar namelijk niks aan.
Gelezen? De tijd gevonden? Goed, dan begin ik nu.
Wat ik dus even wilde zeggen, ben al erg blij dat jullie bij deze regel zijn aangekomen, en jullie best doen om er nog een beetje iets van te maken in plaats van elke poging tot herstel, of nou ja herstel, elke poging om een verbinding te houden direct afkappen. Bedankt.
Even een vraag he, kijken jullie wel eens in de spiegel?
Waarom ik dat vraag? Oh gewoon, nieuwsgierig.
En als je dat doet, wat zie je dan?
Jezelf? Goh, verassend.
Ogen, neus, en een mond?
Ach, geestig.
En verder? Zie je nog meer?
Oh, dus behalve je gezicht zie je niks?
Dus je ziet geen persoonlijkheid? Je ziet geen gevoel? Geen verdriet, geen woede?
Geestig, alweer.
Je kind wel. Jong of oud, je kinderen zien het wel.
Je kind zien dat je er soms misschien moe uitziet, het verdriet in je ogen, je mondhoeken hangend naar beneden, hoe je hoofd zich steeds meer richt naar de grond. Je kind ziet alles, je kind hoort alles, je kind voelt alles.
Zie je dat? Zie je dat je kind jouw ziet? Dat je kind alles meekrijgt via elk zintuig? Dat je kind slim genoeg is om dwars door je heen te prikken.

Zo. Hier aangekomen? Mooi. Steek er wat van op .