Lieve allemaal,

Ik ben een stiefmoeder van twee ontzettend lieve kinderen; een jongen van 8 jaar en een meisje van 6 jaar. Sinds 5 jaar heb ik een relatie met mijn vriendin (de moeder) en sinds twee jaar ben ik bij haar en de kinderen ingetrokken. Mijn vriendin heeft de relatie met de vader van de kinderen verbroken omdat zij er achter kwam dat zij lesbisch is. Een jaar na hun breuk hebben wij elkaar ontmoet.

De verstandhouding tussen de vader en de moeder, en de vader en mij was erg goed. De vader en ik raakten zelfs met elkaar bevriend en we kwamen vaak bij elkaar over de vloer, en ondernamen samen dingen met de kinderen zoals dagjes uit. De moeder en de vader hadden co-ouderschap. Toen de vader een vriendin kreeg, ging alles mis. Van de ene op de ander dag wilde hij niets meer van ons weten. Hij wilde geen vrienden meer met ons zijn, hij wilde niet meer met de moeder praten over de kinderen en samen met haar voor de kinderen zorgen. Hij wilde niets meer met ons te maken hebben. De situatie werd van kwaad tot erger en een co-ouderschap was niet meer mogelijk. Er is nu een omgangsregeling zodat de kinderen hun vader wel kunnen blijven zien. Hij betaalt geen alimentatie meer, maar daar maken wij geen punt van. We zijn bang dat hem dat alleen maar meer aanleiding geeft om ruzie te maken, en wij verdienen allebei een goed salaris waardoor de kinderen niets te kort komen.

Wij begrepen niet waarom hij ineens zo veranderd is. Hij wil ook helemaal niet meer met ons praten, dus we hebben dit nooit aan hem kunnen vragen. In de loop van de tijd hebben we er wel een beetje een beeld van gekregen door wat de kinderen aan ons verteld hebben. Als de kinderen terug komen van hun vader, geven we ze geen kruisverhoor. Als ze er iets over willen vertellen is het goed, en als ze het niet willen is dat ook goed. Gelukkig voelen de kinderen zicht wel vrij om over hun vader en zijn vriendin te praten. Als ze bij een vriendje hebben gespeeld of bij opa en oma hebben gelogeerd vraag je hoe het was, en als ze bij hun vader zijn geweest natuurlijk ook. Als zij een leuk weekend bij hem hebben gehad, vertellen zij hier graag over. Maar ook de minder leuke dingen bespreken zij met ons. Zo hebben zij ons het volgende verteld:
Hun vader en zijn vriendin zeggen tegen hen dat homoseksualiteit een ziekte is en vies is. Hun vader noemt ons “de zieken”. Ze zeggen ook tegen de kinderen dat ze bij hen moeten komen wonen, want als de kinderen bij ons blijven wonen dan worden zij net zulke slechte en vieze mensen als ons. Een ander punt wat ik moeilijk vind voor de kinderen, is dat hun vader en zijn vriendin hen niet gelijk behandelen. Onze dochter is een jongensachtig meisje. Ze draagt graag jongenskleding, en speelt graag met jongens. Wij vinden dit niet erg, maar hun vader en zijn vriendin wel. Ze zeggen tegen de kinderen dat het de schuld is van hun moeder en mij dat zij jongensachtig is. Als de kinderen bij hun vader en zijn vriendin zijn, dan geeft de vader veel aandacht en liefde aan zijn zoon, maar aan zijn dochter niet. Het wordt niet tegen haar uitgesproken, maar zij heeft het gevoel dat haar vader niet meer van haar houdt omdat zij niet meisjesachtig is. Hun vader gaat bijvoorbeeld wel met zijn zoon buitenspelen en voetballen, maar met zijn dochter doet hij eigenlijk niks. Ze mag ook niet meedoen met voetballen. Dan wordt er tegen haar gezegd: “voetbal is niet voor meisjes”. Ook wordt hun vader en zijn vriendin vaak boos op de dochter. Er wordt dan tegen haar geschreeuwd en ze wordt ook geslagen of geknepen. Ze is zelfs een keer met een blauwe plek thuis gekomen. De zoon is nooit geslagen, maar soms wordt er ook wel een beetje tegen hem geschreeuwd. Wel geeft hij aan dat hij niet alles tegen zijn vader kan zeggen en vaak zijn mond houdt als hij het ergens niet mee eens is, uit angst dat hem hetzelfde overkomt als zijn zusje. Ik vind het erg verdrietig voor onze dochter dat zij niet evenveel aandacht en liefde van haar vader krijgt als haar broer. Ze vindt het ook niet meer leuk om naar haar vader te gaan. Onze zoon vindt het wel leuk bij zijn vader en zijn vriendin, maar ziet hoe zijn zusje behandelt wordt en voelt zich schuldig dat hij het wel naar zijn zin heeft.

Ik vind het moeilijk om dit met de kinderen te bespreken als zij met ons hier over willen praten. Ik weet niet goed wat ik dan moet zeggen. We kunnen dit probleem ook niet voor ze oplossen want de vader wil niet met de moeder praten. Als hij de kinderen komt ophalen groet hij haar niet eens en als hij de kinderen komt terug brengen dan parkeert hij zijn auto een eindje verder op en laat de kinderen zelf naar ons huis lopen.

Ik ben bang dat beide kinderen geen goed vaderbeeld ontwikkelen. Onze zoon wordt door zijn vader en zijn vriendin voorgetrokken, en krijgt liefde en aandacht. Tegelijkertijd beseft hij wel dat het niet goed is dat zijn vader en zijn vriendin hem steeds voortrekken. Bij ons thuis worden de kinderen gelijk behandeld, en op school en op de naschoolse opvang gebeurt dit ook. Hij ziet de verschillen.
Onze dochter ontwikkelt een beeld van een vader die haar afkeurt en haar het gevoel geeft dat hij niet van haar houdt, haar achterstelt en haar geen liefde en aandacht geeft. Ze heeft hier veel verdriet van en is ook boos op hem.

Hebben jullie misschien tips over hoe wij het beste met de kinderen hier over kunnen praten? Ik wil niet kwaadspreken over hun vader, maar ik wil het ook niet goedpraten. Ik vindt het moeilijk om neutraal te blijven, want ik vindt dat hun vader en zijn vriendin eigenlijk met beide kinderen niet goed omgaat. Daarom zeg ik er maar niet zo veel over. Maar dat lijkt me ook niet goed. Het zit de kinderen dwars en ze hebben de behoefte hier over te praten. Ik hoop dat jullie kunnen helpen.