Hoi,
Bijna 2 maanden geleden vertelde mijn moeder aan mijn vader dat ze niet gelukkig is en bij hem weg wilt. Ik zag dit al een hele tijd aankomen maar toch komt het heel hard aan. Mijn vader is toen uit huis gegaan en mijn moeder werd ineens heel druk. Ik stopte alles weg omdat ik vlak voor mijn examens zat en het gewoon niet wilde voelen. Ik wilde de pijn niet voelen, het verdriet, de afkeer naar anderen, hoe boos ik was. Na mijn examens (3 weken later) klapte ik open. Al mijn weggestopte gevoelens kwamen naar buiten en begon alles mezelf kwalijk te nemen. Dat het mijn fout is dat mijn moeder niet gelukkig is, mijn fout dat mijn kleine broertje nu in deze vervelende situatie is gekomen. Ik begon mezelf alweer te beschadigen en te snijden. (Dit heb ik al eens eerder gedaan maar een vriend heeft mij hier vanaf geholpen.) Het lukt me redelijk om het onder controle te houden maar de neiging om terug te vallen is steeds aanwezig. Soms door een downdag en andere keren door een gebeurtenis die niet heel leuk is.
Toen mijn vader uit huis is vertrokken vertelde hij mij 2 dagen later dat hij een heel gevaarlijk man was en dat hij nog leefde door mij mijn broertje en zijn moeder. Mijn oma is heel erg achteruit gegaan en heeft het heel moeilijk gehad met de situatie. Mijn oma (ik ga dr even oma1 noemen) had ik altijd een hele goede band mee. Zeker na de dood van opa1 (vader van mijn vader) werd die band alleen maar sterker. Met opa1 had ik ook altijd een hele sterke band en kwam als hele klap toen ze hem in kunstmatige slaap gebracht hebben. Mijn vader heeft erg moeilijk mee gehad. De band met mijn oma1 is sinds begin van scheidingsperiode slechter geworden. Mijn tante heeft me een keer van slag gebracht door even een stevig gesprek met mij aan te gaan over heel de situatie en daarna niks meer van haar gehoord. Mijn oma aan mijn moeders kant (oma2) was altijd stug en sloot me eigenlijk altijd een beetje buiten. Mijn opa2 ook. Maar merk de laatste tijd dat ik er nu ook toe doe en dat is wel fijn. Voelt het bij jullie ook zo of mensen verwachten dat je keuzes moet maken tussen papa en mama? Ik heb het er echt heel moeilijk mee. Ik ben bang om te gaan slapen, bang dat de volgende dag nog elendiger is dan de andere. Laatste tijd meer als een dienstmeisje in het huishouden rondgelopen. Ben mezelf helemaal kwijt geraakt. Mijn ouders zijn bij de mediator geweest waar ik ook een keer geweest ben. Deze gaf hun advies mij naar een geestelijke gezondheids coach te sturen. Wat denken jullie? Kan dit mij helpen? Kan ik weer terug gelukkig worden of word mijn leven 1 groot web van vragen zonder antwoorden een hoofd wat alles op moet schrijven en van voren niet weet wat het van achtere eerst moet doen. Hoe toon je emotie? Dit en nog meer. Ik ben mezelf kwijt. Ik ben een weg ingeslagen waar ik mezelf stukje bij stukje verloor maar de stukjes zijn weggewaaid en ik kan ze niet meer terug vinden. Hoop dat jullie antwoorden hebben ik ben radeloos.