Toen onze ouders gingen scheiden zat ik op de middelbare school. Ik was toen rond de 12 jaar. Een hele periode daarvoor ging gepaard met bijna dagelijks ruzie tussen onze ouders.
Mijn school prestaties gingen vanaf 2 mavo achteruit. Ik kon me niet meer goed concentreren op school en het kon me ook niet meer schelen. Onze ouders waren meer met hun eigen problemen bezig dan met ons. Waarom zou ik mijn best doen als er toch niemand laat zien hoe trots ze zijn, dacht ik toen.
Na de scheiding zei mijn moeder altijd dat ik altijd mijn vader mocht opzoeken. En mijn vader zei dat ik altijd mocht langskomen. Maar telkens weer hoorde ik de ene ouder klagen over de andere. Dat neem je als kind ook mee in de omgang met je ouders.
Omdat je je ouders niet wil afvallen praat je gewoon mee zonder de andere ouder te verdedigen. Je hebt immers nog niet genoeg levenservaring om je ouders tegen te spreken.
Ik heb mijn middelbare school niet afgemaakt en heb altijd mijn ouders de schuld gegeven. Nu weet ik dat IK de verkeerde keuze heb gemaakt. Om mijn school af te maken is voor mijzelf, voor mijn toekomst en voor de toekomst van mijn kinderen. Om mijn ouders trots te maken is de kers op de taart.
Tot op heden, ruim 30 jaar verder, heb ik hier soms nog problemen mee. Mijn ouders kunnen wel door 1 deur, maar zullen nooit iets positief over elkaar te zeggen hebben.
Dit is nog steeds heel vervelend voor mij als jongste kind van het gebroken gezin. Vaak weet ik niet hoe ik ermee moet omgaan terwijl ik al 42 jaar ben.
Met mijn vader heb ik een hele goeie band. Hij is meerdere keren getrouwd geweest en nu weer alleen. Hij is nu een man die, in vergelijking met de strenge opvoeding van toen, zo vergevensgezind is en altijd laat merken hoe trots hij is op zijn kinderen.
Mijn moeder in principe ook maar laat dat op een andere manier merken. Maar ik heb zo vaak ruzie met haar dat ik haar soms maanden niet zie.
Zij heeft na mijn vader nooit meer een relatie gehad. Zij zegt altijd dat ze geen man in haar leven nodig heeft. Maar ik denk toch anders.
Ik denk dat die onstabiliteit in het leven van mijn ouders nog steeds effect heeft op mijn leven. Ik moet echt heel hard mijn best doen om er iets van te maken. Voor mij, mijn vrouw en voor mij twee lieve kinderen.
Ik weet dat een scheiding soms onvermijdelijk is. Maar denk alsjeblieft aan de kinderen. Want die zullen er altijd onder lijden. Je kan alleen de pijn bij hun enigszins verlichten door na de scheiding de strijdbijl te begraven en je te focussen op de toekomst van je kinderen.