Anoniem (15 jaar) in Mijn (stief)ouders
Muur
Ik weet dat het nu beter is,
Om niet meer bij jou te zijn.
Ik weet dat dit het beste is,
Ook al doet het soms pijn.
Ik vind het heel erg jammer,
Dat het nu even niet anders kan zijn.
De verantwoordelijkheid moeten nemen,
En luisteren naar al je gezeur.
Alweer een ruzie die eindigt,
Met een gesloten deur.
Hoe krijg ik die weer open?
Zonder dat opnieuw ie dicht gaat?
Hoe kan ik ervoor zorgen,
Dat je weer achter me staat?
Zonder mama overal bij te betrekken,
Je weet, dat heeft geen zin.
En elke keer opnieuw,
Ga ik er weer tegenin.
Heb je dan niet door,
Hoe veel dat met me doet?
Ik snap na al die tijd nog niet,
Waarom je zo over haar doet.
Mijn mama is de beste,
Ze staat altijd voor me klaar.
Waarom bemoei je je nog met mama,
Jullie zijn toch uit elkaar?
Ik hoop dat je eens nadenkt,
Over wat dit met me doet.
En het tot je doordringt,
Jij doet ook niet alles goed.
Papa, ik wou dat het anders was,
Dat ik je kon vertellen over mijn nieuwe klas.
Ik hoop dat je nadenkt,
En iets van je laat horen.
Ik hoop dat er een oplossing komt,
Om deze muur tussen ons door te boren.
Hallo Anoniem,
Wauw wat een prachtig gedichtje! En ook zeer herkenbaar! Jammer genoeg is ook de band mijn eigen vader niet meer dat wat het behoort te zijn.
Je kunt het gedicht ook aan je vader laten zien zodat hij weet hoe je er tegen aankijkt en hoe graag je wilt dat die muur weg gaat.
Veel liefs en sterkte ermee ik hoop dat de band terug wordt opgebouwd.
Liefs anouk
Wauw Anoniem, bedankt voor dit mooie gedichtje! Ik denk dat het voor veel kinderen van gescheiden ouders heel herkenbaar is, voor mij ten minste wel.
Ik hoop dat de deur voor jou snel weer opengaat en dat je weer de positieve dingen met je vader kan delen in plaats van de negatieve.
Heel veel sterkte, mocht je nog een keer je verhaal kwijt willen, dan mag dat altijd!
Liefs, Isabel