Hoiii, ik ben Julia en mijn ouders zijn vorig jaar gescheiden. Ik was toen 13 jaar. Voor iedereen was het erg schokkend want niemand had iets door. Ik merkte al snel dat mijn upders vaker ruzie kregen, dan zei ik : “Hebben jullie ruzie?” En dan zei mijn moeder : “Nee gewoon een felle discussie”. Maar ja dat is toch bijna hetzelfde? Toen mijn moeder niet meer bij mijn vader ging slapen wist ik dat er iets mis was. Er was heel veel spanning in huis en ik wilde eigenlijk niet meer thuis komen uit school. Mijn ouders waren ombestebeurt weg, dan zei mijn vader bijvoorbeeld: “ik ga met collega’s iets drinken in de stad” en dan was hij de hele avond weg. Toen vertelde ze het. Ik wist niet zo goed waar ik me gevoelens moest laten en ik belde eigenlijk meteen mijn beste vriendin. Ze vond het super goed dat ik het aan haar vertelde, en ook zij was erg geschrokken. Mijn ouders gingen nog steeds vaak weg en ik mocht uiteindelijk niet meer op mijn moeders mobiel kijken, terwijl ik dat altijd mocht. Mijn vader had opeens allemaal selfies met een andere vrouw. En ze dachten allebei dat ik niets door had. Volgens mij denken ouders altijd dat kinderen niks doorhebben. Ze hadden dus allebei een nieuwe partner. Het was voor mij nog zo kort geleden dat ze vertelde dat ze uit elkaar gingen en nu zijn ze al met iemand anders. Ik dacht dat dit normaal was en omdat ik toch niet wist wat ik anders zou moeten doen vond ik het allemaal maar gewoon prima. Mijn ouders gingen gewoon goed met elkaar om, ze hebben geen vechtscheiding gehad. Eerst wisselden mijn ouders van een klein appartementje naar ons huis. Alleen dat was uiteindelijk heel vervelend dus toen moesten mijn broertje en ik maar gaan wisselen. Ik voelde me al snel heel erg verantwoordelijk voor mijn broertje. Ook omdat ik niet wist wat er met hem omging, hij is erg introvert. Mijn moeder ging meteen samen wonen met haar nieuwe vriend in een ander huis. Mijn vader ging ook samen wonen met zijn nieuwe vriendin in ons ouderlijk huis. We wisselen week op, week af.Het was dus best even wennen om opeens te leven met een vreemde. Ik was nooit even echt alleen met mijn ouders. Ik merkte al snel dat mijn ouders allebei verschillende personen zijn en dat ze alles verschillend doen. Dus bij mijn vader was het anders dan bij mijn moeder. Dat gebeurde rond november 2016 en sinds nu doen we dat zo. Ik ben natuurlijk mijn “stiefouders” (wat ik echt een heel stom woord vind) beter leren kennen en ze zijn heel lief. Alleen de laatste paar maanden merk ik dat ik maar niet kan wennen aan hoe het bij mijn vader gaat. Ik erger me mateloos aan hem terwijl hij eigenlijk niks fout doet. Hij doet te erg zijn best om het goed te doen en ik erger me er heel erg aan. Als ik even verdrietig ben en naar boven ga om even tot mezelf te komen, loopt hij achter me aan. Hij vergeet alles wat ik zeg. Als ik een orthodontist afspraak heb vergeet hij dat. We hebben vaak ruzie en dat zegt hij: “Ik ben wie ik ben, en ik ga niet veranderen” of “Ja ik doe weer alles fout natuurlijk”. Laatst toen we moesten wisselen met mijn broertje toen was ik best wel belangrijke dingen vergeten, mijn vader werkt tot heel laat dus hij kon niet bij het inpakken van onze tassen zijn dus ik moest ook mijn broertje helpen. Ik raakte helemaal in de stress en het was echt niet leuk. We moesten namelijk eerst naar training en daarna zouden we meteen doorgaan. Toen was ik zo boos dat we alles alleen moesten doen. Toen ik later weer bij mijn vader was, zei mijn “stiefmoeder”: “Ja je vader voelde zich erg schuldig”. Toen dacht ik bij mezelf, ik moet mijn vader niet zielig vinden, want ik ben hier het kind hij niet! En daar heb ik nog wel moeite mee, hij gedraagt zich als een kind, als we ruzie hebben is het nooit zijn schuld maar de mijne. Mijn moeder en ik zijn echt beste vriendinnen. We dragen zelfs elkaars kleding, ik kan hier met haar over praten alleen het is mijn moeder en omdat het nog best vers is kan zij eigenlijk niet echt helpen. Want dan denkt mijn vader weer dat mijn moeder mij bij haar wilt. Ik heb zelfs geschreeuwd :”Ik ga bij mama wonen!” Alleen omdat het de snelste en makkelijkste uitweg is. Ik probeer me best te doen om lief te doen en aardig alleen ik vind het zo niet fijn bij mijn vader. We krijgen altijd ruzie en jij bezorgt mij ene schuldgevoel. Ik schaam me ook altijd als ik boos ben of huil of ruzie heb als mijn “stiefouders” er zijn. Ik heb het idee dat ze me echt heel vervelend vinden ookal zeggen ze van niet.

Ik weet dat dit een heel lang verhaal is , echt heel lang maar het moest er allemaal even uit.

Groetjes Julia