Toen ik 6 was begon alles…
Ik begon mee te krijgen dat mijn ouders veel ruzie hadden. Alles vloog door de kamer veel geruzie en gescheld en ik moest als jong kind soms gewoon wegvluchten voor alles. Het was al heel lang aan de gang maar vanaf mijn 6/7de begon ik alles pas te beseffen. Toen ik 9 was gingen mijn ouders officieel uit elkaar. Mijn vader ging ergens anders wonen en het was beter zo maar toen… toen sloeg alles mis mijn vader werd eenzaam en kreeg een nieuwe vriendin en ging liegen en dingen doen die niet konden. Uiteindelijk verbrak ik het contact tussen mij en mijn vader voor 5 jaar lang… vorig jaar december heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en heb contact gezocht voor antwoord op al mijn vragen. Voor een tijdje liep dat contact goed maar ik merkte al snel dat ik na 10 minuutjes al helemaal boos werd in me zelf en dat werd steeds erger en erger…. Nu kan ik hem niet meer onder ogen zien zonder boos te worden op verdrietig. Mijn vader wil graag contact maar het lukt mij niet is het nu mijn schuld? Is dit nu dan mijn fout? Wat doe ik überhaupt fout? Zal ik me ooit over dingen kunnen heen zetten? Zoveel vragen gaan door me heen ben ik de enige die dit heeft?