Hoe om te gaan met intense verdriet en identiteitsproblemen.

Situatie: vader en moeder zijn gescheiden sinds mijn 3e jaar. Ik heb bij mijn moeder gewoond en er was een omgangsregeling voor om de twee weken een weekend bij mijn vader. Helaas is deze omgangsregeling regelmatig niet nagekomen door mijn moeder met als langste periode van 3,5 jaar. Vanwege de hoge leeftijd van mijn vader is hij vorig jaar gestorven. Moeder is als het over mijn vader gaat altijd negatief (op mijn 21e heeft ze voor het eerst iets positiefs over hem verteld).

Effect: Enorm verdriet en rouwgevoelens over dat ik geen herinneringen meer met hem kan maken, woede naar mijn moeder dat het zo lang heeft moeten duren en dat ze niet in mijn belang gehandeld heeft maar in haar eigen, schuldgevoelens als ik in mijn karakter iets laat zien dat op mijn vader lijkt en daardoor identiteitsproblemen. Contact met moeder verbroken waardoor ik nu praktisch zonder ouders leef.

Ik ben een optimist, Maar een verbitterde optimist. Ik zou zo graag iets willen DOEN om gelukkiger te worden, maar het verdriet is zo groot… Ik voel me eenzaam zonder ouders.

Vraag: hebben jullie advies hoe hiermee om te gaan? En aanvullende vraag: mag een moeder (echtscheiding was in 1998) het kind meenemen en niet aan de vader laten zien?