Hi allemaal. Ik vind het best moeilijk om hierover te praten, maar sinds het anoniem is durf ik het hierop toch wel. Ik struggle de laatste tijd erg veel met sombere gedachtes en zelfbeschadiging. Verschillende factoren, waaronder mijn thuissituatie, druk vanuit school en een gevoel van eenzaamheid zijn hier de oorzaak van. Ik ben van mijzelf een meisje dat ‘altijd vrolijk’ is en vind het moeilijk te laten zien hoe ik mij écht voel. Op school en bij mijn familieleden heb ik dus altijd een masker op en doe ik alsof alles goed gaat. Maar ik zie zelf in dat het niet goed gaat en dat ik hulp nodig heb. Echter, in het verleden hebben mijn ouders heel slecht gereageerd op mijn mentale gezondheid en mijn zelfbeschadiging. Ik wil dus gewoon echt absoluut niet dat dit bij m’n ouders terecht komt en ik weet dat als ik hulp vraag aan school of mijn huisarts, mijn ouders er op een gegeven moment bij betrokken gaan worden. Dit wil ik echt vermijden. Hierdoor zit ik wel in een cirkel, waar ik voor mijn gevoel niet meer uitkom. Ik ben niet gediagnosticeerd, dus ik wil mijzelf niet depressief noemen, maar dat is hoe het voelt. Ik ben echt op het laagste punt in mijn leven en zie nog maar één uitweg. Iemand tips? Ik weet dat ik hulp nodig heb, en sta ook open voor hulp, maar ik durf en kan gewoon niet over mijn gevoelens praten. Ik klap direct dicht zodra het onderwerp ‘mentale gezondheid’ naar boven komt en krijg zo’n enorme brok in mijn keel.