Hoi,

Ik zag toevallig de reclame langs komen op tv en werd wel nieuwsgierig, ik ben al 19 jaar maar ik heb het nog steeds lastig met de scheiding van mijn ouders.
Maar dat is niet het enigste waar ik mee loop.

Het begon allemaal toen mijn moeder een paar jaar geleden depressief werd en probeerde zelfmoord te plegen, gelukkig is dit haar niet gelukt.
Uiteindelijk bleek ze chronisch depressief te zijn (dit houd in dat het een ziekte is waar ze niet vanaf komt).
Hierdoor ging de relatie van mijn ouders de verkeerde kant op.
Mijn vader begon met andere vrouwen te chatten en mijn moeder kwam daarachter. Zij heeft hem het huis uit gezet maar een paar weken later besloten ze het voor mijn broer en ik nog eens te proberen (ik heb nog een zus maar die woont ergens anders). Dagen lang werd er ruzie gemaakt en om de paar maanden werd mijn moeder weer opgenomen omdat ze terugval na terugval had.
Uiteindelijk besloten zij toch te gaan scheiden, toen ze het mij vertelde schrok ik er niet van.. ik zag mijn ouders vaker alleen dan samen en ze hadden meer ruzie dan lief.
Hierdoor weet ik ook eigenlijk niet meer hoe oud ik precies was toen ze “officieël” gingen scheiden.. (ik gok 17 jaar).

Ik woon nu bij mijn vader samen met mijn broer in het dorp waar we in 2007 kwamen te wonen.
Mijn moeder is arbeidsongeschikt verklaard (ze mag dus voorlopig niet meer werken) en woont eindelijk zelfstandig met haar katje in een flat.

Ik heb met mijn vader een niet hele fijne relatie. Hij is heel erg bezig met het zoeken naar een nieuwe vriendin waar ik nog niet klaar voor ben..
Mijn vader is gewend dat mijn moeder alles in huis voor hem deed dus hij verwacht nu van zijn kinderen (voor al van mij) dat elke avond wanneer hij thuis komt van werk eten op tafel staat.
Over de klusjes hebben we ook ontelbare ruzies gehad waardoor onze band ook verslechtert is.
Ik ben hierdoor zelfs een keer uit huis gezet en ben toen 2 weken om de beurt bij mijn beste vriendin, mijn vriend en mijn moeder wezen slapen.. Dat reizen maakte mij zo gestrest dat ik maar besloot om terug te gaan. Ik was kwaad en ben het nog steeds want ik heb nooit een ‘sorry’ ervoor gekregen.
Ik had vroeger ook altijd (en nu nog steeds) het gevoel dat mijn broer (21 jaar) geliefder is bij mijn vader. Dat komt omdat mijn vader meer met hem praat, leukere gesprekken heeft, nooit ruzie heeft en wanneer hij thuis komt hij veel enthousiaster reageerd dan wanneer ik thuis kom.
Ook krijg ik het idee dat het komt omdat ik niet een geplande baby was en omdat misschien ook wel omdat ik een meisje ben.

Ik vind het niet fijn om hier te wonen maar ik ben dit huis gewend, mijn vrienden wonen hier, mijn vriend, ik heb hier mijn werk, mijn beste vriendin.
Ik heb zelf helaas geen rijbewijs dus zo 1, 2, 3 bij mijn moeder aan tafel schuiven kan niet.

Met mijn moeder heb ik een geweldige band, wanneer ik met haar praat merk ik gewoon dat er naar mij geluisterd word. Het is een gigantisch lief mens en ze verdiend de wereld.. ook al is dit zo, ze lijd nog steeds onder depressie en wanneer ik een weekend bij haar thuis zit word ik al gek. Het is dan zo’n weekend dat je beide dagen alleen maar tv zit te kijken omdat ze gewoon niet veel kan (door de medicijnen) of simpelweg niet durft.

Praten met mijn vader en mijn broer heeft geen nut.. ik houd van ze maar het zijn mannen, die praten niet veel.
Met mijn zus (30) heb ik een hele goede band en ik kan net zoals bij mijn moeder alles bij haar kwijt.
Het is geen optie om bij mijn zus te gaan wonen want die woont bij haar schoonfamilie best ver weg van mijn leventje hier.

Met mijn vriend of beste vriendin heb ik het er liever niet over want ik wil mensen die hier buiten staan er niet bij betrekken. Ik word ook snel emotioneel dus ik wil niet elke keer dat ik wat vertel in tranen uitbarsten.
Mensen hebben mij gezegd dat ik dan misschien met iemand moet praten die ervoor geleerd heeft maar ik heb geen zin om mijn verhaal bij iemand neer te leggen die ik niet ken. Ik heb dit namelijk al bij de psychiaters van mijn moeder gedaan maar telkens als ik het verteld had gingen ze opeens weg, kreeg mijn moeder een nieuwe of moest mijn moeder juist naar een andere inrichting.

Eigenlijk (zo ver ik kan zien) zie ik geen oplossing waar ik mij goed bij voel.. en moet ik maar wachten tot ik op mezelf kan gaan wonen.
Mochten jullie tips hebben zou ik die heel graag willen weten.
Sorry voor het lange verhaal!
Maar wel heel erg bedankt voor het lezen.

Liefs, E.