Hoi lezers,

Afgelopen zomer in 2015 hebben mijn ouders besloten om te gaan scheiden. Daarvoor hadden ze ook al vaak ruzie.

Nu is het zover dat ik keuzes moet gaan maken. Waar wil ik het liefste heen? En hoe wil ik dat gaan doen? Ik heb werkelijk geen flauw idee!

Ik word heen en weer geslingerd met mijn gevoelens en als ik eraan denk wat ik wil dan voel ik me ontzettend schuldig. Ook al weet ik dat dit niet mijn schuld is.

Wat de plannen zijn? Nou allereerst dringt mijn vader er op aan dat ik nu moet weten wat ik wil als het gaat om de dagen bij wie ik ben zodat hij dat vast kan leggen. Ik begrijp het gewoon niet… Gaat dit hem dan om geld? Ik vind het al moeilijk zat en dan doet hij dit. Het geeft een enorme druk. Ik snap gewoon niet waarom er ineens zo haast mee is? Hij gaat tenslotte toch in mijn ouderlijk huis als mijn moeder er uit is. Want zij kan dit niet betalen, mede doordat mijn vader niet veel bijstaan in de financiën die voor ons van belang zijn. Mijn moeder betaalt bijna alles namelijk.

Het andere plan is dat mijn moeder waarschijnlijk wil verhuizen naar het huis van haar vriend. Het vervelende is dat het zeker niet om de hoek is. Hij woont in Gendringen, ligt bij Doetinchem en ik woon in Gelderland. Weet wel bijna zeker dat ze dit plan doorzet omdat dit ook ligt aan het geld. Ze was dan nog niet zo zeker om hier in de buurt wat te gaan zoeken, wat ik zelf voorstelde. Zo laat ze mij geen keus eigenlijk om te kijken wat ik zelf wil. Zij heeft haar keuze al gemaakt.

Ik vind het ontzettend moeilijk om een keuze te maken want ik ben liever bij mijn moeder dan mijn vader. Ik krijg ook vaak genoeg te horen van mijn vader dat hij wil dat ik vaker kom aangezien ik nu om het weekend bij hem ben. Hij zou willen dat ik week om week kwam.

Aangezien ze deze plannen willen gaan doorzetten maakt mijn moeder zich ongerust. Ze is bang dat ik haar niet zou willen zien, terwijl ik juist graag bij haar ben en ze dat ook best weet. (zeg ik wel vaker namelijk)

Ik weet het gewoon niet, daarom ben ik met mijn moeder erover gaan praten. Zei zij dat ik het zelf moest weten maar dat week om week misschien een optie zou kunnen zijn als ze gaat verhuizen. Het vage is dat ze het nu helemaal verschrikkelijk vind als ik dit zou doen terwijl ze het eerst voorstelde.

Je begrijpt wel, daar had ik geen boodschap aan. Dus ben ik op school met mijn coach(mentor) over mijn situatie gaan praten. Zij dacht toen aan een psycholoog. Maar dat is juist NIET wat ik wil, want dat voelt alsof het iets heel groots is. Het lijkt mij gewoon niet fijn. Toen verwees ze mijn door naar het SAB. (Studieadvies bureau). Bij mijn school op het MBO noemen ze dit zo voor als je problemen hebt met leren etc. Daar heb ik gepraat met een orthopedagoog die daar zit en dat is mij eerst wel goed bevallen. Maar nog steeds, zelfs na er met beide over gepraat te hebben weet ik niet wat ik moet. Het enige wat ze mij kunnen zeggen is dat ik dan voor mijzelf moest kiezen. Dus had ik een schema gemaakt met plussen en minnen voor als ik met mijn moeder mee zou gaan naar Gendringen en als ik bij mijn vader zou blijven. Alsnog heb ik daar zo mijn bedenkingen over want het helpt mij niet.. Mijn gevoel dat ik mijn ouders pijn zal doen overwint het helaas.

Ik weet het gewoon even niet… Het is enorm lastig omdat ik mijn ouders geen pijn wil doen, me schuldig voel en ze mij eigenlijk ook heen en weer slingeren in mijn gevoelens doordat ze op mij in praten.

Hoe kan ik dit nu goed aanpakken? En hoe kom ik van mijn schuldige gevoel af?