Op een avond kwam moeder huilend naar me toe en zei; het gaat niet zo goed met mij en papa… Mama vertelde hoe ze zich voelde, en we moesten alle 2 huilen. Niet veel dagen later vroeg ik aan m’n vader wat zijn verhaal was. Hij zei tegen mij dat hij niet meer gelukkig was met mama en dat zo al een langere tijd aan de gang was. Ook vertelde hij dat hij een tijdje ergens anders naar toe zou gaan, om mij, mama en natuurlijk zichzelf een beetje rust te gunnen. Na 8 weken zou hij weer terug naar ons komen. Die 8 weken waren best vervelend. Mijn moeder moest de hele tijd huilen, en ik was daar om haar te troosten. Het aller ergste vind ik om de verhalen van m’n ouders aan te horen. Het is (bijna) altijd negatief over de andere ouder, en dat is echt heel vervelend. Maar
voor mij was het het ergst toen m’n moeder dingen ging vertellen over m’n vader tegen vriendinnen, terwijl ik boven zat en alles kon horen. Het was altijd negatief en papa had alles
maar gedaan, hij had mij en m’n moeder in de steek gelaten. En dit deed mij pijn. Die avond heb ik jankend op bed gelegen en m’n vader gebeld. Ik voelde me echt rot. Gelukkig heeft hij me getroost. De 8 weken zijn nu voorbij en m’n vader woont voor een paar maanden bij mij en m’n moeder in het huis waar we altijd met z’n 3en hebben gewoond. Ook dit is een hel voor mij. Mijn ouders hebben soms ruzie, en dat vind ik heel vervelend. Kan iemand mij zeggen wat ik in deze situatie het best kan doen? want ik wil absoluut geen kant kiezen.