Mijn stiefmoeder… Als ik het woord stiefmoeder hoor, moet ik gelijk denken aan Assepoester. Namelijk een boze stiefmoeder die haar eigen kinderen de hemel in prijst en haar nietzoeigenkinderen niet ziet staan. Laat dit nou precies de omschrijving zijn van mijn stiefmoeder.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 8 was, vrij kort daarna (4 maanden) kwam er al een nieuwe vrouw ons huis binnen. Deze vrouw kende ik wel, ze kwam wel vaker bij ons over de vloer. Ik woon nu bij mijn moeder en ga om het weekend naar mijn vader en mijn stiefmoeder. Maar ik heb tot nu toe nog nooit een band met mijn stiefmoeder gehad, en dat is volgens haar mijn schuld. Want ik was degene die opstandig was. En als ik het niet was, dan was het volgens haar mijn moeder wel degene die roet in haar eten strooide, omdat mijn moeder er wel wat van zei als ik weer eens huilend thuis kwam. Maar nee, het was nooit haar fout dat we nu zo slecht met elkaar omgaan. Meerdere gesprekken hebben plaatsgevonden, algemene conclusie:
– ik lieg te veel
– ik manipuleer mijn vader
– ik ben een slecht persoon
– zij doet alles goed
– zij is geweldig in alles
etc..
Een paar jaar terug kregen zij en mijn vader een kind. Ik zie hem als mijn eigen broertje, echt een topjong. En hier begon ook het Assenpoester vehaal. Want hij doet alles goed volgens haar. Hij is geweldig en een voorbeeldig kind. En ik?? Ik ben nog steeds de leugenachtige manipulatieve meid die ze nooit in haar leven wilde hebben. Een goed voorbeeld: Als hij (nu 3) tijdens het avondeten op de Ipad filmpjes wilt kijken, geen probleem. Kijk ik of denk ik überhaupt alleen maar aan mijn telefoon en of ik nog berichtjes heb… vlam in de pan. Ik mag dat niet. Want je mag niet op je telefoon tijdens het eten, dat snap ik. Maar blijkbaar is het acceptabel dat een kind van 3 tijdens het eten gewoon Bob de Bouwer kijkt, logisch.
En dit soort dingen is nog maar het topje van de ijsberg van wat er allemaal speelt. Tuurlijk, ik zeg niet dat ik alles perfect doe etc. want ik ben nog een kind. Ik ben net 17 en heb nog heel veel fouten te maken en lessen te leren. Maar dat vergeet mijn stiefmoeder wel eens; dat ik nog een kind ben. Ze behandeld me als een kind van 5 tegenover wie ze de baas kan spelen, maar tegelijkertijd verwacht ze dat ik reageer en denk als een volwassene van 40.

Ik heb dit bericht geschreven, omdat ik wil laten weten dat ze me niet klein krijgt. Jij leest dit nu en misschien zit jij wel in een soortgelijk schuitje. Maar ik laat me niet gekmaken door haar, waarom zou jij je wel gek laten maken? Het maakt niet uit hoe vaak ze tegen me zegt dat ik lieg, manipuleer of slecht ben. Ik weet beter. Ik ken mezelf nu al 17 jaar en kan met gerust hart zeggen dat ik een hartstikke leuk persoon ben. Zolang ik bij mijn moeder ben, is mijn leven echt top, en dat houd me op de been.