Hallo iedereen!

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 jaar oud was. Op z’n zachtst uitgedrukt was het een vechtscheiding die nu helaas nog steeds doorloopt. Het gaat zelf zo slecht dat binnenkort de eerste rechtszaak tussen mijn ouders komt. Door alle gebeurtenissen praat ik erg slecht over mijn gevoelens. Ik was vooral in het begin een ‘boodschapper’ ik bracht dus alle brieven heen en weer en ik zag dat mijn ouders hem opende en er kwaad of verdrietig van werden. Hierdoor voelde ik me steeds meer schuldig. Ik voelde me schuldig omdat ik het slechte nieuws heen en weer moest brengen. En het is zo erg dat ik soms het gevoel heb dat de scheiding mijn schuld is. Ook al weet ik dat het niet zo is. Ook door dit ging ik steeds slechter mijn gevoelens uiten naar mijn ouders. En ik kan nu nog steeds niet goed mijn gevoelens uiten naar mijn ouders. Als ik weer een brief van mijn vader of moeder in mijn hand kreeg gedrukt kreeg ik ook erge buikpijn van de stress. Maar ook dit vertelde ik natuurlijk nooit. Dit vind ik een van de ergste dingen van de scheiding. Je ouders zijn al uit elkaar en dan zeggen ze tegen je dat ze je er niet mee gaan betrekken maar ze gebruiken je (onbewust?) als boodschapper. Als boodschapper word je juist erg betrokken bij de scheiding op een manier dat je niet betrokken wilt worden.

Als ik ouders een tip mag geven: zorg dat je kind geen boodschapper word. Het bespaard ze een hoop stress, huilbuien en je houd hierdoor een betere band met ze