Mijn ouders besloten in januari te gaan scheiden. Het klinkt heel raar maar het was niet echt een verrassing voor mijn broertje en ik. Alles leek prima te gaan, het zou een ‘rustige’ scheiding worden, als dat al bestaat. Tot een moment zo’n maand later, m’n vader steeds wegging, en ik weet niet meer hoe we erachter kwamen, maar hij had een andere vriendin. Zie mijn ouders woonden nog steeds in t zelfde huis, omdat mijn moeder nog geen anders huis had, Ze leefden gewoon rustig als vrienden naast elkaar. Ik weet nog het moment dat hij z’n jas aan deed en ik vroeg waar ga je heen? Mag ik mee?, want ik verveelde me. Maar toen zag ik z’n blik, en ik weet niet wat er gebeurde met me maar ik snapte t al. Hij ging naar haar en dat deed pijn. Nu maanden later woont hij bij haar, en ik m’n broertje en m’n moeder wonen nog steeds in ons huis. Maar het doet pijn want we zien onze vader bijna nooit. Ik snap het wel, hij heeft het heel druk met z’n werk etc. Maar als je dan iets ziet op Facebook of via via hoort dat hij een heerlijk dagje uit was met haar en haar kinderen, doet dat pijn.
We zien m vaak zo’n een keer per week. Maar soms zitten er twee weken tussen. En dan ben ik boos op hem en hoef ik hem niet te zien, maar als ik hem zie dan is t weer weg.
Want dan denk ik aan hoe we t vroeger hadden.
Hij was m’n maatje. Ik kon met m lachen, heel hard. Met hem dingen doen, al was t een auto maken. En hoe goed hij was met m’n vriendinnen en anderen. Hoe hij van die domme grappen maakte, wat zo stom was waar je wel van moest lachen.
En dat zie ik steeds als ik hem weer zie.

Ik kan niet goed om met z’n nieuwe vriendin. Ze wilt aan iedereen laten zien dat zij een gelukkig leventje heeft, met hem. Incl mijn moeder. Dit doet mijn moeder ook pijn. De vriendin zelf is eerder ook gescheiden, ik snap niet waarom zij niet begrijpt dat wat zij doet tegen mijn moeder soms iets te ver gaat. Mijn vader is t soms ook niet eens met haar, zij wil veel dingen op Facebook zetten met foto’s, terwijl dat mij en m’n broertje ook pijn doet. Ik snap t. Ze zijn een gelukkig stel, en dat mag ook wel. Maar soms denk ik dat ze niet nadenkt over ons. Over hoe wij als kinderen ons voelen. Nu gaan we wel eens mee met een dagje op pad of een verjaardag, maar die botsing met die nieuwe vriendin zal er denk ik altijd zijn. En dat vind ik niet zo erg. Maar ik wil alleen m’n vader, soms wou ik dat t zoals vroeger was.. Ik zie m thuis nog steeds af en toe op z’n stoel zitten en lachen, of iets vertellen. Ik mis hem.