Mijn ouders gingen scheiden op mijn 13de, ik zat toen in het eerste jaar van de middelbare. Ik ben toen erg gepest op school, en thuis. Mijn broer pestte mij en sloeg me eens in de zoveel tijd, waardoor ook de nodige stoeipartijen van te pas kwamen. Dus ik zat toen al op een donkere plek. Toen hoorde ik op een avond aan de keukentafel samen met mijn jongere broertje ( mijn oudere broer wist het al ) dat mijn ouders uit elkaar gingen, ik was altijd zo trots dat mijn ouders nog bij elkaar waren. Mijn wereld stortte in, mijn moeder ging gelijk bij een andere man wonen ( nu mijn stiefvader ). Ik zag hoe moeilijk mijn vader het hiermee had. Ik heb haar dat altijd kwalijk genomen nu nog steeds. Zeker toen ik een keer met mijn stief familie op vakantie was en ze vertelde dat ze al langer naar mijn stiefvader ging door de hond uit te laten ( hij woonde een paar straten verderop ) alsof het de normaalste zaak van de wereld was. ( niet denkende dat dit mij heel veel zou doen ) Er kwam een omgangsregeling dat ik samen met mijn broertje de helft van de week bij mijn vader was en de andere helft bij mijn moeder. Mijn stiefvader had er altijd nogal moeite mee en zag mij en mijn broertje nooit als zijn kinderen. Telkens als er ruzie was kwamen er argumenten dat zijn kinderen nooit dat zouden doen etc. Als mijn vader dat hoorde werd hij altijd ontzettend boos dat mijn moeder dat toeliet. Sinds de scheiding is mijn moeder niet echt een moeder voor mij geweest, ze lachte als ik huilde. En nu zie ik haar misschien eens in de drie maanden omdat ik het haar altijd kwalijk neem dat ze er nooit voor me is geweest. Kijk ze bezorgde wel eten op de tafel en ze verzorgde me wel maar verder niet. Daardoor ben ik echt een papa’s kindje. Maar nu is mijn kwestie dat ik niet weet of ik nog verder contact met mijn moeder wil hebben. Ik mis haar niet.