Ik was vijf toen mijn ouders gingen scheiden. Nu elf jaar later en ik heb er nog steeds last van. Het was ook niet moeilijk voor mijn vader een andere vrouw te vinden.
Na drie maanden waren ze al helemaal blij en niet kort daarna waren ze getrouwd. Er werd altijd gezegd;’Jullie zijn de reden dat we getrouwd zijn’. Maar niemand heeft ooit aan ons gevraagd wat wij wilden. Ik heb nooit gevraagd of mijn ouders gingen scheiden. Ik heb ook nooit gevraagd of er iemand in de plaats kwam voor mijn moeder.
Nu elf jaar later heb ik een verschrikkelijke hekel aan mijn stiefmoeder. Ze zegt dan ook altijd; ‘Jullie zijn mijn kinderen alleen komen jullie niet uit mijn buik’. Gelukkig maar, dacht ik want zo’n moeder als jij wilt niemand. zo doet ze bijvoorbeeld alsof ze nog 25 is maar ze is eigenlijk 42. Ze is ook heel goed in mensen manipuleren en liegen. Alles komt ook altijd goed in haar straatje terecht. Knap eigenlijk hoe ze dat voor elkaar krijgt. Helaas is mijn stiefmoeder niet alleen. Ze heeft ook nog een dochter.. Ook niet het liefste meisje die ik ooit heb leren kennen. Eigenlijk is ze helemaal niet lief en kan je wel zeggen dat het een kreng is.
Mijn vader weet ervan hoe ik me in zijn huis en omgeving voel. Dat heeft me negen jaar gekost om dat eerlijk te vertellen. Omdat ik hem niet wilde kwetsen. Ken je dat? Jezelf rot laten voelen omdat je niet wilt dat je ouders er verdriet van kunnen krijgen. Het hele probleem hier is dat mijn vader er niks aan doet. Het gaat gewoon allemaal door. Ik voel me onveilig wegens huiselijk geweld en ik ben totaal niet mezelf in dat huis. Mijn moeder heeft onder tussen ook iemand gevonden, een leuke man met wie ik goed op kan schieten. Ik ben blij en dankbaar dat ik een fijne leefomgeving heb bij mijn moeder. Ken je dat gevoel dat je niet weet wat je voelt? Je voelt je leeg en je kan huilen en lachen tegelijk. Zo voel ik me. Alleen omdat er niet word gevraagd aan mij wat ik wil.