Ik ben al meerdere keren op dit forum beland, maar ik kon nooit de moed verzamelen om zelf iets over mijn situatie te delen. Dan hierbij toch een poging.

Mijn ouders zitten voor mijn gevoel al jarenlang in het proces om uit elkaar te gaan. Eind vorig jaar was het dan eindelijk zover en besloot mijn vader het huis te verlaten. Ik dacht dat het beter was voor mijn moeder. Maar ondanks dat hij al zeker vijf maanden ergens anders woont, zijn ze nog steeds niet gescheiden omdat ze het tegenhoudt. Ze houdt nog steeds van hem, zegt ze. Maar in dezelfde adem zegt ze dat hij nooit van haar heeft gehouden en haar altijd heeft gekleineerd.
Voor mijn gevoel is ze nooit gelukkig geweest met mijn vader, ik weet niet beter. Ik heb nog nooit iets positiefs over hun relatie gehoord.

Dat is de situatie. Het bootje waar we in zitten kabbelt steeds verder naar een afgrond. Mijn vader is al uit de boot gesprongen en ik zou willen dat ik genoeg zelfvertrouwen had om dat ook te doen. Ik ben immers twintig, op kamers wonen hoort op mijn leeftijd.
Ik weet niet waarom, maar ik kan mezelf niet fysiek uit de situatie trekken. Mijn moeder huilt bijna elke avond terwijl ik als praatpaal dien. Mentaal trek ik me al jaren terug.

-Is het terecht dat mijn moeder mij als praatpaal gebruikt?
-Is het erg om geen verantwoordelijkheid te nemen en me af te sluiten ook al vraagt mijn moeder steeds om hulp bij de scheiding?
-Is het beter om de situatie achter me te laten en op kamers te gaan?