Hoi,
Mijn ouders zijn 6 jaar geleden uit elkaar gegaan. Mijn vader had psychische problemen en terwijl hij hiervoor even wegging ontmoette hij een andere vrouw. Hij heeft mijn moeder die toen zwanger was en mijn broers en mij achtergelaten. Mijn moeder had(heeft ze eigenlijk nogsteeds) geldproblemen en we kwamen bijna op straat te staan.

Ondertussen woon ik bij m’n moeder en ga ik één nachtje in de twee weken naar m’n vader. Hij woont samen met zijn vriendin en klein kind, mijn half-zusje. Ik mag zijn vriendin niet maar weet niet precies waarom, misschien ben ik gewoon nogsteeds boos en verdrietig over wat er toen is gebeurd. Mijn vaders vriendin heeft ook nogsteeds psychische problemen.Met mijn vader gaat het wel beter. Soms voelt het alsof papa me heeft ingeruild voor een ander kind die hij wel al zijn liefde geeft.

Een paar weken geleden heb ik besloten dat ik niet meer naar mijn vader wou. Dit kwam doordat ik me niet op m’n gemak voel bij hem en zijn vriendin en meerdere redenen.Een week geleden vroeg hij of hij me kon spreken Mar ik zei nee. Ik ben bang dat ik hem heb gekwetst en durf en wil hem ook niet onder ogen te komen. Mijn broer pest me hiermee en zegt dat ik heb gewoon niet naar hem durf.

De laatste tijd ben ik soms nachts aan het huilen om wat er allemaal is gebeurd. Ik wil het niet tegen m’n moeder zeggen omdat ik bang ben dat ik haar dan ook aan het huilen maak. Ik hou zielsveel van m’n moeder en zou echt niet weten wat ik zonder haar zou moeten.

Tips?