Vandaag vond ik in een van mijn overvolle lades een oud dagboek schrift.
Ik las de woorden die ik in de tijd van 2004 tot 2008 had geschreven, ongelofelijk wat er allemaal in 10 jaar tijd veranderen kwam. In eerste instantie werd ik emotioneel toen ik dat schrift zag, ik dacht aan de tijd dat dat schrift op de piano lag en mijn moeder nog op die piano liedjes speelde voor mijn broertje mij en mijn vader. Ik dacht dat ik de scheiding al lang verwerkt had maar ik kreeg het nu toch wel lastig toen al die herinneringen naar boven kwamen.

Daarna moest ik ook meteen denken aan alle veranderingen die de scheiding mij heeft gebracht, en ja die zijn eigenlijk ook positief.

Mijn moeder heeft een schat van een vriend, en is nu weer helemaal gelukkig.
Mijn vader heeft weer een vriendin en heeft vorig jaar weer een kleine gekregen, van wie ik ook heel veel hou. Deze veranderingen waren eerst lastig, maar hebben mij gemaakt zoals ik nu ben.

Gister bezocht ik met mijn vader een open dag van een universiteit, na die open dag zag ik mezelf al helemaal geneeskunde studeren en op kamers wonen. Toen dacht ik aan mijn vader, het lijkt mij heel gek als je ene kind straks nog niet eens op de basisschool zit en de ander al het huis uit is en naar de universiteit gaat.

Ik dacht eraan hoe ik nu zo mijn toekomstbeeld heb en hoe mijn vader die vast en zeker ook heeft gehad in 2004, zonder enige weet van een scheiding, een nieuwe partner en een nieuw kind.

Het leven is niet voorspelbaar en gaat niet zoals jij wilt.
Dat is wel uit de afgelopen tien jaar van mijn leven gebleken.

Als ik de honderd jarige man die uit het raam klom en verdween maar even mag citeren:

Het is zoals het is
En het wordt zoals het wordt