Beste iedereen,
Mijn ouders zijn een aantal jaar geleden gescheiden. Omdat ik in 14 dagen 9 dagen bij mijn moeder en 5 dagen bij mijn vader ben, wilde mijn vader niet alleen zijn of zoiets en nu heeft hij een vriendin. Ik vond het erg moeilijk toen hij het afgelopen zomervakantie vertelde, maar toen we in Griekenland waren (terwijl we normaal nooit verder dan Frankrijk gaan) zat hij elke dag minstens een uur met haar te bellen en zelfs toen we naar een stadje gingen zat hij alleen maar naar cadeautjes voor haar te zoeken, en belde zelfs met haar. Na de vakantie moest ze elk weekend dat we bij onze vader waren komen, en ze maakte hele stomme opmerkingen, zoals, toen we een keer boos waren: “en wie blèrde er het hardst?”. Ook scheldt ze erg veel met Oh My God (ze zegt dat ze christelijk is), maar toen ik aangaf dat ik dat vervelend vond werd mijn vader boos en zei dat ik en mijn zus dat ook vaak zouden zeggen. Ik ben zelf christelijk en ik vind het verschrikkelijk dat hij dat beweert. Ik en mijn zus en zusje voelen ons daardoor genegeerd, boos en bang, maar als we er iets van zeggen wordt hij boos en zegt dat hij echt wel rekening met ons houdt. Ik merk er helemaal niks van. Laatst had ik 2 proefwerken op maandag (ik zit in de 3e) en aangezien ik op zaterdag geen tijd had wilde ik op zondag gaan leren. Hij had die ochtend 3 uur met zijn vriendin gebeld, en mijn zusje had er genoeg van en liet dat uiteindelijk aan hem merken ook. Hij was die dag heel chagrijnig, ook omdat we met zijn vriendin en haar kinderen naar de film zouden gaan en dat toch afgezegd was. Steeds als we vragen waarom iets zo gaat of waarom ze iets besluiten krijgen we “dat zijn dingen voor volwassenen” als antwoord. Toen ik zei dat ik heel veel huiswerk had, zei hij dat ik meteen maar moest gaan leren en dat we na het eten dan samen wat konden doen. Dat samen wat doen is meestal zeuren op elkaar en er hangt altijd een gespannen sfeer. Ik werd boos, want met mijn perfectionisme en faalangst (dit klinkt heel erg als vragen om aandacht, maar het is niet heel erg of zo en dat is gewoon een dingetje van mij :)) leer ik het liefst ook na het eten, gewoon omdat ik het dan beter ken. Toen ik dat zei pakte hij mijn mobiel af en moest ik maar gewoon aan één stuk door gaan leren, maakt niet uit dat ik mijn mobiel voor magister, muziek en een pauze tussendoor gebruik. Ik vind het verschrikkelijk dat hij steeds zo doet, want die “gezellige momenten samen” zijn hartstikke stom en we moeten van hem van alles samen doen. Hij zegt van wel, maar ik heb gewoon het gevoel dat hij niet van ons houdt en alleen aan zijn eigen geluk denkt door alleen maar met zijn vriendin bezig te zijn en ons geen tijd en ruimte te geven. Mijn moeder steunt me gelukkig wel heel erg, maar er is ook weinig wat ze aan deze situatie kan doen.
Alvast heel erg bedankt en succes met jullie situaties,
Danique