Je voornaam (is niet verplicht) (20 jaar) in Mijn woonsituatie
Fundament weggetrokken
Hallo iedereen op Villa Pinedo,
Dit jaar is voor mij een jaar van veel veranderingen. Ik ben aangenomen op de opleiding waar ik graag heen wilde, ben daarvoor naar de grote stad verhuisd en daarmee het kleine dorp achter me gelaten. Vol goede moed om daar als jong volwassene een nieuw leven op te bouwen.
Klinkt goed toch?? het wordt helaas minder leuk als er allemaal nare dingen voorbij komen. De beste vriendin van je zusje wordt vermoord, oma overlijdt bijna (gelukkig goed afgelopen!!) en om het rijtje compleet te maken, gaan nu mijn ouders uit elkaar. Niet een fijn uitgangspunt om een nieuwe frisse start te maken.
Dat m’n vader bij mijn moeder weg wilde kwam als een complete verassing. Ik dacht dat we het perfecte gezin waren. Het was mijn trots dat we zo’n goede band met elkaar hadden. De klap kwam daarom hard aan toen hij vertelde dat hij eigenlijk al jaren niet meer van mijn moeder houdt. Ook mijn moeder was een en al onbegrip en is nog steeds bezig met zinloze strategien om hem terug te winnen. Zoals ik hier meer lees was ik de dochter die als praatpaal fungeerde. Dingen die ik niet wilde horen kwamen toch binnen. Avonden zat ze huilend naast me op de bank. Als ik een weekeind thuis was, kwam ik half depressief weer terug in de stad waar ik studeer en kostte het me weer een hele dag om om te schakelen. Moest ik weer naar huis om een of andere reden kon ik me daar al dagen van tevoren misselijk over voelen.
Ik kreeg het advies om me meer op mijn eigen leven te richten en vertelde mijn moeder dat ik meer in de stad zou blijven. Haar teleurstelling maakt me erg verdrietig elke keer als ik haar spreek aan de telefoon. Ik voel me ontzettend alleen als ik zonder mensen om me heen op mijn kamertje zit. Ik ben het gevoel van ’thuis’ even helemaal kwijt en dat voelt ontzettend naar.
Mijn schoolprestaties helpt het ook niet echt voorruit. Ik volg een kunstopleiding en daar kan het er behoorlijk persoonlijk aan toe gaan. En op dit moment heb ik geen zin om daar persoonlijk zitten te zijn.
Ik vindt het moeilijk om te communiceren dat het slecht met me gaat want wil absoluut niet in een slachtofferrol schieten. Maar heb het gevoel dat ik uit elkaar getrokken wordt vanbinnen. Op het moment dat je op eigen benen moet leren staan wordt je hele fundament onder je voeten weggetrokken waar je op terug kon vallen. Dat doet heel veel pijn en maakt me onzeker.
Heeft er iemand dezelfde ervaring of tips om weer wat sterker te worden?
Groetjes,
Hoi Anoniem, Die emoties die jij nu voelt- de pijn, het verdriet, de neerslachtigheid, de eenzaamheid; daar zit jouw kracht. Het klinkt je misschien raar of onwaarschijnlijk in de oren, maar de mooiste kunst en muziek en verhalen ontstaan vanuit zware emoties waar men moeilijk mee om kan gaan. Mijn advies is: Doe er je voordeel mee. Jouw creativiteit (die je absoluut hebt, anders zouden ze je niet aannemen op een kunstopleiding) komt waarschijnlijk enorm tot bloei wanneer je je emoties niet wegstopt of je er juist door laat overspoelen, maar ze juist erkent (ze mogen er wezen, echt!) en… Lees verder »
Hallo Anoniem, Ik kan me eigenlijk niet voorstellen hoe het is als er een scheiding wordt aangekondigd die eigenlijk niemand verwacht. De scheiding van mijn ouders was te verwachten en een opluchting voor bijna iedereen. Maar voor iedereen is het moeilijk wanneer je ouders uit elkaar gaan. Er valt inderdaad een basis onder je voeten weg. Ik vind het knap van je dat je hebt aangegeven dat je meer in de stad wilde blijven. Heb je haar ook verteld waarom? Soms vergeten ouders namelijk dat het voor een kind moeilijk is om de problemen van een vader of moeder te… Lees verder »