Beste Ouders (en jongeren),

Een scheiding is altijd vervelend, of je nu als vrienden of, zoals in de meeste gevallen, met ruzie uit elkaar gaat. Dit is de (gedwongen) keuze die je als ouder maakt.
Helaas hebben kinderen niets te kiezen, zij krijgen dit over zich heen.

Laat ik het maar uitleggen middels mijn eigen ervaring. Dit verhaal is voor zowel jongeren als volwassenen, ik denk dat beide er wel iets uit kunnen halen, of er steun in kunnen vinden.
Let op, dit is een lang verhaal!

Ik was 7 jaar. Tussen mijn ouders boterde het thuis nooit 100% goed. Beide ouders werkten hard. Gelukkig hadden ik en mijn broertje de liefste oppas die je je kunt wensen. We deden veel spelletjes en ze zorgde voor het eten en de strijk, het was voor ons bijna een extra moeder/oma. Helaas waren mijn vader en moeder veel gestresst van het werk. Mijn vader maakte veel uren en mijn moeder deed naast parttime werk het huishouden verder. Geld was er genoeg, we waren natuurlijk geen miljonairs maar we hadden het nodige en af en toe wat extra’s. Nooit dure spelcomputers, maar wel dagjes uit zoals zwemmen of de bios. Mijn vader wilde altijd meer, meer, meer. Dan wilde hij een nieuwe tv, dan wilde hij een dure auto. Had ‘ie het een dan had hij zijn zinnen al weer gezet op het ander. Mijn moeder wilde vaak niet en spaarde dit geld liever op zodat we er later meer mee konden doen (ook met het oog op studie en rijbewijs later). Dat terzijde, was mijn vader altijd ontevreden met ons, de kinderen en mijn moeder. Mijn moeder gaf hem niet genoeg aandacht (en de rest) en wij als kinderen waren vervelende, luidruchtige jankballen. Zelf ben ik hoogsensitief, en heb ik bij hem de negatieve “vibe” altijd gemerkt. Dit maakte dat ik niet graag bij mijn vader in de omgeving wilde zijn. Ook maakten mijn ouders savonds veel ruzie, dit hoorde ik of voelde ik zelfs vanuit mijn kamertje op de bovenverdieping, ik kwam dan ook uit mijn bedje om te vragen of papa en mama zachtjes wilden zijn. Dit vond hij een reden om zijn behoeftes ergens anders te vervullen. Mijn vader ging vreemd. Ook misbruikte hij (een van mijn weinige) vriendinnetjes seksueel. Er kwam praat, en zo kreeg mijn moeder lucht van de zaak. Mijn vader bekende alles en mijn moeder zette hem binnen enkele minuten op straat. Ze wilde hem niet langer in de buurt van mij en mijn broertje. Ze was namelijk bang dat mijn vader mij misbruikt had. Dit was niet het geval. Althans, niet door mijn vader. In diezelfde ben ik namelijk wel misbruikt door een jongen uit de buurt. Hier heb ik lang mee rond gelopen, maar ik ben over de misbruik heen, het heeft mij geen blijvende schade toegebracht en ik heb ook weer gewoon contact met deze jongen. Maargoed, de scheiding was in gang gezet. Voor mij en mijn broertje kwam dit heel plotseling omdat er eerder nooit over scheiding gesproken was. Mijn moeder vertelde dit in het bijzijn van haar zussen (mijn tantes). Zij waren voor ons een grote steun. Als we eve het huis uit moesten konden we gelukkig bij hen terecht. Zij hebben ons gedurende de hele scheiding gesteund. Mijn vader was boos omdat hij ons ineens niet meer mocht zien. Keek hij eerst bijna niet naar ons om, nu waren we “zijn alles”. Onder toezicht van bijvoorbeeld een van mijn tantes of van oma mochten we hem toch af en toe zien van mijn moeder. Wel ging het vanaf het eerste moment al mis over de financiën. De eerste woorden die mijn vader sprak waren “ik ga minder werken dan hoef ik geen alimentatie te betalen” gelukkig ziet de rechtbank dit als vrijwillig inleveren van loon en wordt hier geen rekening mee gehouden met de alimentatieberekening. Er werd ook veel gevochten over de voogdij. Mijn moeder kreeg uiteindelijk volledige voogdij en er werd een omgangsregeling getroffen voor de eerste tijd (zolang ik en mijn broertje niet oud genoeg waren om zelf te beslissen). Met tegenzin van mijn moeder, zij zag mijn vader als een gevaar voor ons. Zowel wat betreft misbruik alszijnde zijn agressie. Hij kon zich erg opwinden en dan met spullen gooien of dure dingen kapot maken. Aldus, wij zouden bij mijn moeder wonen en om het weekend naar mijn vader toe. De eerste tijd moest er dan wel toezicht zijn. Echter brak mijn vader psychisch door en werd opgenomen in de psychiatrische inrichting. Mijn moeder wist niet zo goed hiermee om te gaan. Ze praatte vooral slecht over de situatie en over mijn vader. Als kind stond ik hier tussen. Natuurlijk wil je als moeder het beste, gezondste en veiligste voor je kind maar alleen maar negatief praten over de andere ouder geeft alleen maar negatieve energie aan je kind. Ik denk dan ook dat het ernstig wordt onderschat hoe groot het minderwaardigheidscomplex of een depressie bij kinderen kan zijn/worden. Ikzelf had geen vriendinnetjes waar ik bij terecht kon (ik kwam er wel pas achter dat mijn vader mijn vriendinnetje had misbruikt toen ik 12 was), alleen de familie van mijn moeder. Af en toe gingen wijn naar mijn vader in de inrichting, hij sprak weinig over mijn moeder, dus ook weinig negatief. Dit was natuurlijk beter voor ons anders moest hij het weer over de scheiding hebben en dat had hem noujuist gebroken (of het zijn eigen schuld was, dat laat ik terzijde). In de inrichting leerde hij zijn huidige vrouw kennen. In het begin vond ik het leuk om mijn vader weer wat vrolijker te zien. Toch heb ik bij haar altijd mijn bedenkingen gehad, ik vertrouwde haar niet 100%. Helaas was dit voor mijn moeder een reden om zich te ergeren. Geen goed woord had ze over voor mijn vaders nieuwe vriendin. Ten eerste was de vriendin geschift anders zat ze niet in de inrichting en ten tweede, wat moest ze met zo’n mongool als mijn vader? Daarnaast stond mijn moeder en met ons nog altijd alleen voor.Ze kwam moeilijk rond (alimentatie werd vaak niet betaald) en vroeg aan mijn vader (die nog thuis was vanwege zijn arbeidsongeschiktheid) of hij 2 middagen op ons wilde letten zodat ze extra kon gaan werken. “ik ben geen goedkope oppas”waren zijn woorden. Weer stonden wij er als jonge kinderen middenin. Wilde mijn vader zich niet als vader opstellen? Een hele tijd verstreek, mijn vader en zijn vriendin gingen samenwonen. 2 jaar later trouwde ze. Mijn moeder had hier gemixte gevoelens over. Het was ten eerste een zekerheid dat hij niet meer bij haar kwam zeveren om hem terug te nemen, maar ze vond zijn nieuwe vrouw niet goed snik. Toch zorgde ze er voor dat wij er op die dag op ons paasbest uitzagen, haartjes gevlochten, jurkje aan en laat het feest maar beginnen.

De tijd ging voorbij, hier en daar vonden wat gebeurtenissen plaats. Ik en mijn vaders vrouw kregen geregeld ruzie, wat dan natuurlijk “mijn schuld was”. Dan ging ik er een tijd niet meer heen. Zoals hierboven beschreven kwam ik er op mijn 12e achter wat mijn vader werkelijk had gedaan, ik was boos en wilde hem lang niet zien. Later wilde hij het goed maken maar hij bleef liegen tegen mij. We hielden het uiteindelijk maar zo, ik zou wel komen als ik daar behoefte aan had, voor mij werd de omgangsregeling nietig.

Helaas was mijn vader er vaak niet voor mij. Bij belangrijke zaken zoals rapportbesprekingen, profielkeuzeavond op de middelbare school, sportwedstrijden (ik was en ben gedreven in het paardrijden en badminton) of diploma uitreikingen was hij er niet. Voor mijn moeder sprak hier vaak gefrustreerd over. Zowel tegen mij als in mijn bijzijn als in mijn afwezigheid met vrienden en familie. Was ik in deze tijd wel bij mijn vader en zijn vrouw, dan werd er ook vervelend gepraat over mijn moeder, die inmiddels een relatie had gekregen met een goede vriend uit de buurt, en mijn vader beweerde dat mijn moeder daar al “meer” mee had nog voordat ze gingen scheiden. Dit was helemaal niet het geval. Helaas paste deze maan niet in ons gezin van ‘de 3 musketiers’. Zijn onregelmatige diensten waardoor hij vaak overdag moest slapen maakte ons boos omdat we stil moesten zijn (om 4 uur smiddags kun je natuurlijk niet verwachten dat kinderen geluidsloos zijn). Zijn zoons aten alles op wat voor ons als snack op school was bedoeld en vooral, hij vond dat mijn broertje voorgetrokken werd en daarom trok hij mij voor. Nu was het ook wel zo dat als er iets thuis was mijn broertje vertroeteld werd en ik “was de grootste en moest maar verstandig zijn”.Bij dezelfde streken kreeg ik straf van mijn moeder maar bij mijn broertje werd het weg gelachen. De relatie van mijn moeder was dan ook vrij hard voor mijn toen 7 jarige broertje, hij schold hem ook regelmatig uit, dat vond ik nou ook weer niet nodig. Mijn broertje vertelde hierover aan mijn vader, die zich op zijn beurt boos maakte naar mijn moeder. Ik stond machteloos tussen 2 ruziende ouders.
Deze relatie hield op den duur geen stand, zijn gezin en dat van ons paste niet bij elkaar.

Ik en mijn broertje werden ouder en onze levens vorderden. Voor mij was mijn vader er vaak nog niet. Het was wel goed om te zien dat hij er voor mijn broertje wel was, o.a. op de honkbalclub en met zijn school.

Vorig jaar ging ik samenwonen, en ik vond dat ik eerst nog iets moest afsluiten.
Ik schreef mijn vader een brief. Ik was boos, ik ontving nooit alimentatie en kreeg nooit iets extra’s. Wel ging hij o.a. op vakantie, had een hond en kocht af en toe wat nieuws voor zichzelf. Ik sprak hem aan op zijn gedrag, dat hij zin verantwoording als vader niet naleefde. Zowel financieel als emotioneel. Nu kwam voor mij een nieuw tijdperk en hij mocht zelf bepalen of hij daar deel van wilde uitmaken, maar dan moest hij het wel anders doen. Dit was een emotionele stap voor ons beiden. Hij betuigde zijn spijt en vertelde me dat hij vanaf dan zijn best ging doen. Ik zou voortaan “zwart” 100 euro per maand krijgen (ipv 170 normaal), mocht voor 1000 euro iets uitzoeken in huis (hij zat diep in de schuld maar gelukkig was deze 1000 euro “vastgezet” voor ons) en hij zou me komen helpen. Hij hielp, de vloer lag er na een dag al netjes in en hij versjouwde mee spullen. Mijn moeder hielp schilderen en zo waren we na een paar weken al helemaal ingehuisd. De relatie met mijn vader was al voor een goed deel hersteld. Af en toe gaan we “beleefd” bij elkaar op bezoek om wat koffie te drinken. In de afgelopen jaren heeft mijn vader ook therapie gevolgd, wat zijn opvliegende karakter heeft ingetoomd, hij kan zich nu goed beheersen in blijft rustig tijdens discussies. Helaas wist ik al even dat hij in de schuldhulpverlening zit. Dat vond ik alleen maar positief omdat hij zijn zaakjes daarmee mooi kon oplossen.
Tot enkele weken terug. Mijn moeder belde over post, een dikke envelop van de rechtbank. Mijn vader had gevraagd of we de alimentatieschuld die hij had (inmiddels 10.000 euro) wilden kwijtschelden en of ie dan vanaf nu ook niets hoeft te betalen. Ik was geschokt, dan zou ik opdraaien voor zijn gemaakte schulden? Mijn moeder en ik zouden samen een verweerschrift met de advocaat maken (wat ons op kosten jaagt) om dit tegen te gaan. Het een en ander werd besproken. Merkbaar was de nog steeds aanwezige woede en frustratie bij mijn moeder. Ze windt zich over alles wat mijn vader doet en zegt op, “wij krijgen ons geld en hij heeft het allemaal zelf verkloot en ik ga niet voor zijn schulden opdraaien en die eikel heeft nooit voor zijn kinderen gezorgd en ik stond er altijd alleen voor”. Dit waren haar woorden. Ik sta er wat steviger tegenover, ik wil de band niet schaden met mijn vader maar ik wil wel waar ik recht op heb. Ik leef maar van een studiebeurs en heb wel de kosten van mijn huis en studie e.d. Ja ik heb een bijbaan, vriend, sport regelmatig, veel afspraken met zorgverleners (mijn gezondheid laat de laatste jaren erg te wensen over) en dus maar weinig tijd om mijn geld op te maken. Uitgaan doe ik nooit. Een biosje zit er niet snel in. Kortom, ik heb het geld gewoon nodig om van rond te komen.

Uit dit laatste blijkt dat mijn moeder gewoon nog steeds niet over de scheiding en mijn vader heen is, ook al zijn we 12-14 jaar verder. Therapie wilde ze nooit, ze was bang dat ze dan zou opbreken en zich niet staande kon houden om voor ons te zorgen. Ze zegt dat dit de drijfveer was om voor ons en haarzelf te vechten. Dit heeft haar wel hard en moeilijk toenaderbaar voor anderen gemaakt. Wel staat ze altijd voor anderen (waaronder ook ons als kinderen) klaar en doet ze haar best iedereen te pleasen.

Achteraf snap ik dat ze ons als moeder heeft willen beschermen en niets anders dan het beste voor ons wilde, maar haar opgefokte, onwillige karakter tegenover mijn vader heeft het voor ons als kinderen moeilijk gemaakt. Het was niet nodig zo over hem te praten, het is beter om als ouder je gedachten voor je te houden. Als er dan ook geen (direct) gevaar dreigt voor je kinderen, houd ze dan niet weg bij de andere ouder! Kinderen willen in een scheiding (positieve) aandacht en liefde van beide partijen. Dit geldt ook voor na de scheiding. En hiermee bedoel ik niet dagjes uit of cadeautjes geven, de liefde van een kind koop je niet met leuke items, speelgoed of spelcomputers. Dit werkt averechts omdat de andere ouder zich hier over kan opwinden (ook wil je dat als ex het liefste wel) omdat hij/zij de kinderen misschien niet hetzelfde kan bieden. Zorg er voor dat je kinderen bij iemand anders dan alleen de ouders terecht kan. Veel met vriendjes/vriendinnetjes kan afspreken en bij wat oudere kinderen professionele hulp tijdens de scheiding. Dit kan iemand op school zijn of een psycholoog met veel ervaring in deze richting. Kinderen dragen vaak ongezien veel met zich mee. Mij heeft het gebroken in de kindertijd en pubertijd, inmiddels ben ik er overheen, moeder minder. Ook als ouder is het dus verstandig therapie te volgen voor het verwerken, doe het voor je kinderen, laat de frustratie en woede los, het brengt je nergens.