Hallo, mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was. Ik woon bij mijn moeder en die heeft inmiddels een nieuwe vriend. Vroeger zag ik mijn vader elke zondag, als hij me kwam ophalen zei hij eigenlijk niks tegen mijn moeder. Maar nu heb ik steeds minder tijd op zondag met hem ergens heen te gaan. Eerlijk gezegd heb ik ook niet echt zin meer. Ik voel me soms niet zo lekker bij hem. Hij vloekt af en toe op mensen in de auto, en vroeger heeft hij mijn familie lichtelijk uitgescholden (nu zegt hij nog steeds af en toe negatieve dingen over mijn moeder en familie, en praat over ze met een soort walging) Ik weet wel dat hij super veel van me houdt, alleen voor hem is blijkbaar de enige manier om dat te laten merken superveel cadeaus geven waar ik meestal niks aan heb. Het voelt alsof ik het enige leuke in zijn leven ben, en dat is misschien ook wel lief maar vooral super irritant. Hij belt me heel vaak, en wil alles van me weten. Tuurlijk snap ik dat ook wel. Ik moet hem als ik thuis ben van school bellen, hij zegt dat hij daar de hele dag op zit te wachten, zelf belt hij dan ook zelfs als hij weet dat ik op school zit. Als ik dan na een tijdje niet opneem belt hij mijn oma. Hij wil geen contact met mijn moeder meer en heeft dat dan ook verbroken. Mijn moeder is tenminste een stuk professioneler en heeft zijn nummer nog wel en durft met hem te praten (niet dat dat gebeurd, dan ben ik bang dat mijn vader teleurgesteld in mij wordt, omdat ik dan iets over hem heb gezegd). Mijn moeder is superlief en wijs alleen ik durf toch met niemand hier echt over te praten hoe ik me voel, ik denk dat ze vinden dat ik overdrijf. Nog over mijn vader, soms ziet het er zo zielig uit dat hij niet echt supergelukkig is, alleen als hij mij ziet. Ik denk dat hij afleiding nodig heeft zoals een nieuwe vriendin. Maar volgens mij gelooft hij niet echt meer in de liefde en wil dat ook niet meer. En dan weet ik niet wat ik voor hem moet voelen, moet ik heel veel van hem houden? Het voelt als een soort plicht. Alsof het van mij afhankelijk is of hij zich een beetje gelukkig voelt. Dat zegt hij ook, niet letterlijk maar op een soort gelijke manier. Dus moet ik nog altijd met hem afspreken? Ookal doe ik dat met tegenzin? Ik zou dit zo echt niet tegen mijn vader durven zeggen, zijn wereld zou instorten, ik ben het enige dat zijn wereld een beetje overeind houdt. Ik ben zijn alles, zonder mij zou hij niks kunnen, hij wacht altijd tot ik bel, tot hij me kan zien, enz…. Ik weet niet echt meer wat ik moet doen. Overdrijf ik? Ik ben in ieder geval blij dat ik het van me af heb kunnen schrijven, en op een rijtje heb gezet wat ik nou eigenlijk ZELF voel.
Wat misschien ook niet echt handig is, is dat in mijn familie alleen mijn (half)nicht en mijn nichtje weten hoe het is om gescheiden ouders te hebben. Met mijn (half)nicht heb ik niet echt contact. En mijn nichtje is nog maar 5, ik kan niet wachten tot ze wat ouder is, ze maakt bijna hetzelfde als ik mee, maar beseft dat nog niet.