Hoi,

Mijn ouders zijn sinds 2 jaar daadwerkelijk uit elkaar(als in allebei verhuisd naar een apart huis). De scheiding zelf was alleen wel al meer dan 10 jaar bezig. Hier was ik me pas bewust van na dat mijn zus me dat vertelde een jaar voor de daadwerkelijke ‘scheiding’. Dit was dus eigenlijk een hele ongezonde situatie waarin mijn ouders nog bij elkaar woonde, terwijl ze eigenlijk al ‘gescheiden’ waren. Mijn vader heeft uiteindelijk ook nog een vriendin gekregen, waar hij af en toe was. Mijn broer en zus waren de laatste twee jaar voor de scheiding al uit huis(gevlucht kun je het ook wel low key noemen).

Sinds we daadwerkelijk zijn verhuisd, hebben mijn ouders alleen nog contact gehad via mail, advocaten en in de rechtbank. Ze spreken elkaar NOOIT face-to-face. Opzich ging het contact via de mail prima, maar dit liep fout nadat ik te horen kreeg van mijn moeder dat mijn vader haar ‘stalkte'(mijn moeder is niet goed in het gebruiken van de juiste termen, dus ik neem dit met een korrel zout). Hij schijnt haar uit te schelden, en te beschuldigen van allemaal verschillende dingen waardoor zij nu niet meer wil mailen.

Van mijn vader krijg ik te horen dat mijn moeder bij elk klein conflict haar advocaat op zijn dak stuurt waardoor contact praktisch onmogelijk is.

Het punt is dat ik weet dat beide verhalen deels waar zijn, mijn moeder heeft een verleden waar ze gewoon simpelweg trauma’s aan heeft over gehouden waardoor communicatie soms gewoon niet zo soepel loopt(simpel gezegd). Ik begrijp mijn vader’s agressie aangezien hij hier al meer dan 23 jaar mee heeft geleefd(ze is niet de makkelijkste).

Maar ik weet dat mijn vader’s benadering ook niet altijd even soepel is. Dus of alles wat mijn moeder zegt klopt weet ik niet, en als ik heel eerlijk ben interesseert het me ook niet. Ik heb aan beide gevraagd of ze niet meer tegen elkaar VOOR mij willen praten. Want er werd vaak zat ‘mijn mening’ gebruikt om elkaar af te matten, terwijl dit mijn mening niet eens was. Toch blijf ik van beide kanten de zelfde dingen horen en dit verandert gewoon niet. Mijn ouders hebben geen verbaal contact, en ik moet letterlijk alles regelen. Nu ik 18 word komt zelfs de regeling van de alimentatie op mijn bordje te liggen. Ik kan dit gedoe gewoon niet meer handelen, en ik ben er gewoon klaar mee. Ze moeten gewoon weer met elkaar gaan praten zodat ik van dit gezeik af ben.

Ik heb al vaak genoeg gesprekken met beide gehad waarbij ik zei dat ik gewoon wilde dat ze hun eigen ego en problemen even zetten, en voor de verandering een keer alleen aan mij te denken aangezien ik hier al bijna mijn hele leven aan kapot ben gegaan. Dit is gewoon niet normaal moeilijk voor een tiener om mee om te gaan. Vooral wanneer je niet weet wie van je ouders de waarheid spreekt, en je alleen maar te horen krijgt dat alles wat er over de ander wordt gezegd ‘ook nuttig is om voor jou te horen’.

Sorry voor dit lange verhaal, het is interessant om te zien dat dit zelfs nog maar 10% van het hele verhaal is. Uiteindelijk vraag ik me eigenlijk gewoon af of er iemand is die zich in dit verhaal kan vinden en misschien een paar tips heeft?

En als ik nog even iets mag zeggen tegen de ouders in een scheiding:
– Jij hebt kinderen genomen, ze zijn JOUW verantwoordelijkheid en JIJ moet ze dus een veilige en vertrouwde omgeving geven om ze in op te voeden.
– Je kunt een kind NOOIT dwingen om te luisteren naar wat jij te zeggen hebt. Hoe belangrijk jij ook mag denken dat het voor hun is om te horen, NEE IS NEE.

Alvast bedankt, en probs naar het bestaan van deze website!
xx