Hallo allemaal. Ik zal even mijn situatie schetsen. 2 jaar geleden ging het niet meer goed tussen mijn ouders en wilden ze uit elkaar gaan. Dit hebben ze echter niet gedaan omdat ze het voor ons, mijn broertje (15) en ik, nog een keer wilde proberen. Maar sindsdien is het eigenlijk niet meer normaal geworden. Ik merkte dat er gewoon constant een spanning heerste in huis en ik kon dan ook niet relaxed thuis zijn. Ook mijn broertje had hier last van. Deze spanningen leidde vaak tot (kleine) ruzies tussen mijn ouders of tussen mij en mijn vader. Mijn vader en ik kunnen namelijk ook niet goed overweg omdat hij mij totaal niet begrijpt. Daarnaast is hij ook nog eens leraar, dus weet hij alles beter en is hij er bij alles van overtuigd dat hij op de juiste manier handelt. Het ligt dus nooit aan hem en ik kan hem dan ook gewoon niet bereiken als ik probeer aan te geven wat ik wel en niet fijn vind aan zijn gedrag. Hierdoor zijn onze ruzies nooit echt opgelost omdat hij niets aan zijn gedrag verandert, terwijl ik dat wel probeer te doen. Nu, 2 jaar later, hebben mijn ouders toch besloten te gaan scheiden. Ik hoorde dit 2 maanden geleden. Natuurlijk vond ik dit naar, maar aan de andere kant was ik opgelucht, omdat ik zelf ook al lang had gezien dat dit niet meer kon, en ik was blij dat ik dan iig niet meer in die spanningen hoefde te zitten. Mijn moeder krijgt volgende maand de sleutel van haar nieuwe huis, dus dat betekend dat we een verdeling moesten maken voor waar we gingen wonen.ik heb mijn broertje beloofd dat we samen zouden blijven omdat ik weet dat hij veel steun heeft aan mij en dit ook nodig heeft. Het liefst zou ik de verdeling zo eerlijk mogelijk verdelen tussen mijn ouders. Ik wil namelijk niemand boven de ander kiezen. Maar nu kom ik dus bij de kern van mijn probleem. Mijn vader heeft het moeilijk met de scheiding en wilt er constant met mij en mijn broertje over praten. Wij hebben hier echter geen behoefte aan omdat wij het er al moeilijk genoeg mee hebben. Naar een psycholoog gaan wilt hij alleen niet, en ondanks dat wij al meerdere malen hebben aangegeven dat wij het niet willen, hij blijft maar terug komen op hoe zielig hij is, hoe zwaar het voor hem is, hoe erg ons leven gaat veranderen (vooral met betrekking op wat we te besteden hebben) etc. Dit vind ik niet leuk, en het leidt dan ook tot steeds meer irritaties en kleine ruzies. Het lukt me gewoon niet om mijn vader duidelijk te maken wat ik wel en niet wil en fijn vind. Hij luistert gewoon niet. Ik ben gewoon heel bang dat ik straks gewoon niet meer naar mijn vader wil omdat het me simpelweg tegenstaat. Hier ben ik bang voor, want het is wel gewoon mijn vader. Ik weet dan ook niet goed wat ik nu moet doen. Heeft iemand iets soortgelijks meegemaakt? Of heeft iemand misschien tips? Ik hoor het graag..