beste,

4 jaar geleden is mijn vader op een zondagavond zomaar weggegaan. mijn ouders hadden al veel ruzie maar zoiets verwacht je niet. ik was 8. ik snapte er niks van.
toen zat ik ik groep 6, was leuk, gezellig en had vriendinnen.
ik had veel verdriet. dit heb ik niet gedeeld of erover gepraat. zo is de berg met verdriet en boosheid alleen maar erger geworden.

korte uitleg wat er is gebeurt:
we hadden een afspraak om 1 keer in de 2 weken een weekend bij hem te zijn. hij woonde in een klein rotflatje bij ons in de buurt. samen met mijn 2 zussen ging ik daar dan heen. vrijdagavond, 6 uur. op de fiets met zn drieen en dan daar aankomen. kwam je daar, was hij er niet, zat hij op zijn laptop, telefoon of ipad of was hij boos. dat je te laat was. op zaterdag moest hij soms volleyballen. dan was hij de hele dag weg. soms ging hij ook met zn team uiteten daarna. als ik een keer een speelafspraak had met mijn vriendinnen werd hij boos. hij dacht dat ik loog en naar mijn moeder zou gaan. soms was dit waar maar meestal niet. ik werd door mijn eigen vader uitgemaakt als leugenaar.
nu, 4 jaar later, heb ik het nog steeds niet kunnen verwerken. ik ben een kreng. ik uit mijn boosheid tegen mensen die het niet verdienen. ik heb niet echt vriendinnen meer. iedereen heb ik weggejaagd.

door mijn boosheid en verdriet heb ik veel gekrabt aan mijn benen. deze zitten nu vol met littekens en korsten. ze zijn echt lelijk en vies. soms schaam ik me hier ook voor.

ik hoef hem niet meer te zien. ik wil hem niet meer zien. ik ben klaar met hem. maar ik krijg hem niet uit mn hoofd. het lukt me niet.
mijn moeder geeft allemaal tips voor hulp maar ik wil het zelf doen.
mijn tip aan iedereen: probeer niet zelf je problemen op te lossen en gebruik alle hulp die je krijgt.

-x- soof