Hoi,
mijn ouders zijn gescheiden toen ik 13 was en in het begin ging alles goes, dus wou ik geen keuze maken tussen mijn ouders en bij allebei blijven. Ik wissel nu om de week. Maar sinds april heeft mijn vader een vriendin, die heeft 2 dochters. Mijn vader is een man van zeggen en vervolgens niet doen en dat is de reden waarom ik hem nu dan ook niet meer vertrouw als hij zegt dat hij iets gaat doen. Dit is echt heel lastig, want soms denk ik van: oke ik geef hem nog 1 kans. Altijd vergooit hij die kans en inmiddels voel ik me zo onprettig en gestresst door de hele situatie met mijn vader dat ik mezelf begon te snijden. NOOIT DOEN! Het is namelijk echt zonde van jezelf. Het lucht even op, maar daarna blijf je er je leven lang littekens van houden. Nadat het een keer niet wou stoppen met bloeden ben ik ook gestopt. Ik heb het een poosje geleden gezegt tegen mijn moeder en zij reageerde er heel kalm op. Toen ik vroeg ofdat ze boos was zei ze dat ze er niks aan kon veranderen. Ze wil alleen wel dat ik het in het vervolg zeg als het zo slecht met me gaat. Best begrijpelijk.
Tegen mijn vader durf ik het niet te zeggen, want hij reageerd altijd heel erg heftig. Een keertje zei ik tegen hem dat ik een gesprek met de kinderrechter wou, omdat dat een onafhankelijk persoon is en hij begon me overdreven te zeggen dat hij altijd zijn best heeft gedaan, dat hij het niet snapte waarom ik dit opeens zei en hij gaf me en knuffel en liep zogenaamd verdrietig weg waarna hij zeg omdraaide en naar mijn moeder schreeuwde dit haar schuld was en dat het haar schuld was dat ze niet snel konden scheiden (vriendin was net in beeld en ze wilden gelijk trouwen, maar dat kon nog niet, omdat de scheiding nog niet klaar was.) Sindsdien durf ik tegenover hem de waarheid dat ik weg wil niet meer te zeggen. Maar ik ben inmiddels op het punt beland dat ik contact heb met mijn mentor die ook van de situatie weet en binnenkort ook naar de contactpersoon van school ga. Mijn moeder wil dat ik mijn mentor een bericht stuur dat ik volgende week een gesprek met haar en mijn ouders heb waarin ik tegen mijn vader zeg dat ik weg wil. Daar heb ik mee ingestemd en vind ik ook een goed idee, want ik weet dat er anders nog een keer komt dat ik er echt niet meer tegen kan en als ik het dan zeg komt het echt niet goed. Maar ik wil ook niet weten wat ik ga doen als ik dan misschien besluit om alles voor mezelf te houden. Ik ben alleen bang voor wat de reactie van mn vader is. Of hij reageert heel heftig of hij laat geen emotie zien (heb ik ook al eens gehad). Toen mijn moeder zei dat ze wegging hoopte ze nog dat mijn vader haar zou vragen om te blijven, maar hij liep naar de schuur en kwam terug met de mededeling dat hij een vriend had gebeld die zou komen met een aanhanger om haar spullen weg te brengen. Ik weet dus echt niet wat voor reactie ik kan verwachten. Ik stress op dit moment hier erg veel over. Heeft iemand nog tips om het makkelijker te maken? Of hoe ik tegen mijn vader kan zeggen dat ik weg wil zonder een enorm heftige reactie te krijgen? Iedereen die in een soortgelijke situatie zit: heel veel sterkte. Het is zwaar kut voor je.
Alvast bedankt.