Mijn vader heeft een zware vorm van autisme. Ik kan me ook niet herinneren dat mijn ouders daardoor ooit geen ruzie hadden. Mijn broertje(9) heeft waarschijnlijk ook autisme en ik ben hoogbegaafd. Misschien is er wel iemand die weet dat dat geen goede combinatie is. Mijn moeder is nou al anderhalf jaar longcovid en is in de tussentijd nog in een auto-ongeluk terecht gekomen en nog een keer besmet. Mijn ouders zeggen dat ze nog wel van elkaar houden, maar ze gaan nou wel scheiden, omdat dat beter is volgens hen. Mijn vader slaapt nou al een paar jaar drie nachten in de week bij mijn grootouders. Het gevoel van scheiden voelt zo anders en heftiger dan dat het over een paar jaar zal zijn. Mijn broertje heeft dus ook vaak uitbarstingen waar ik ook al slecht tegen kan. Zodra ik met mijn moeder ben, zeurt zij over dingen die mijn vader heeft gedaan(goed bedoeld) en andersom is het precies hetzelfde. Omdat ik hoogbegaafd ben, is het voor mij ook veel lastiger om vrienden te maken, dus heb ik in mijn omgeving niemand waarbij ik mijn verdriet en vragen over hoe het later zal zijn, kwijt kan. Ik heb altijd het gevoel al gehad dat niemand mij snapt, en daarom heb ik het gevoel dat ik alles alleen moet doen. Ook komt daar de boosheid van mijn broertje over mijn ouders ook nog bovenop. Ik zit nu in de eerste klas en op school heb ik 1 vriendin, maar die vertrouw ik voor dit ook niet goed genoeg. Ik heb 1 andere hoogbegaafde vriendin, maar die zie ik bijna nooit, omdat zij altijd druk is