Mijn ouders zijn niet gescheiden, maar hebben bijna elke dag ruzie. (Ze zeggen dat ze niet uit elkaar gaan, voor ons (mij en mijn broers.) Soms bemoei ik me ermee en vraag ik waar ze nou om ruziën, aangezien het vaak nergens over gaat. Dan zeggen ze tegen mij dat ik me er niet mee moet bemoeien. 1 x hebben ze gezegd ‘als jij er niet was, hadden we ook niet zo vaak ruzie’. Ik antwoordde hierop ‘Waarom ben ik hier dan?’, want dat vraag ik me soms oprecht af. Ik heb geen band met mijn gezin, geen band met mijn familie en mijn vrienden durf ik amper wat te vertellen, omdat alles naar hunzelf wordt gedraaid. Dan denk ik van, luister je wel? Afgelopen dagen, dagelijks huilen op school. Stress omdat ik in het examenjaar zit, en weinig voldoendes haal. Gewoon om het feit, dat er teveel in mijn hoofd rondgaat. Geen concentratie, staren uit het raam in de hoop dat alles zo snel mogelijk voorbij gaat. Ik doe ook maar mijn best, en ik krijg nooit te horen dat er iemand trots op me is. Alleen maar negatieve reacties en teleurgestelde gezichten zodra ik een onvoldoende haal. ‘Alweer een onvoldoende?’ Ja alweer een onvoldoende. Niet vragen naar hoe het met me gaat. Nee. Alleen maar teleurgesteld zijn. Want dat is wat ik ben met mijn cijfers. Een teleurstelling.