Anoniem (15 jaar) in

Al acht jaar

Me ouders gingen uit elkaar. Allebei nieuwe relatie. Ik kon het niet met de nieuwe vriendjn van me pa vinden. Ze deed raar tegen ons enzo. We gingen naar jeugdzorg omdat onze ouders geen afspraken konden maken. Uit eindelijk wou die vriendin dat me pa geen contact met zijn familie had ogzo dus hij heeft niemand meer. Hij is zijn ouders en zus kwijt. Hij heeft nu alleen me broertje nog.

Me pa moest een keer naar zijn werk dat doet die liever niet als wij er zijn omdat die leuke dingen met ons wil doen. Maar hij moest. Me broertje was bij een vriend. En ik was alleen met haar thuis. Ik hoorde gerommel bij me deur. Had ze me dus opgesloten in me kamer. Ik moest naar de wc. En bonkte op de deur. En schreeuwde heel hard. Deed de ramen open en riep om hulp maar niemand hoorde me. Na 3uur kwam me pa terug. Hoorde ik weer gerommel deed ze me deur weer open. En liep zij naar beneden en begroeten ze me pa. Ik rende naar de wc deed het bijna in me broek. En ging daarna iets met me pa doen. Zins dien ben ik bang voor haar.

Ze verkochten dat huis is Utrecht. En gingen in Gouda wonen.
Zins dien is me pa zijn geld en spullen krijt die heeft zr allemaal verkocht.

Toen heeft ze me mishandeld. Toen moest ik naar de kinderbescherming. En heb ik enkele rechtszaken gehad. Ik heb al zo vaak met me pa proberen te praten. Maar hij geloofd me niet met alles wat ik zeg. Zegt hij: dat zou ze nooit doen ze is zo lief voor jullie

Me pa heeft het tegen haar gezegd en toen heeft ze gezegd dat ik niet over haar moet rodeelllen anders heb ik een groot probleem

Als ze de vaatwasser uitruimt en ze heeft een mes in haar handen kijk ze me heel eng aan of ze daar iets van plan mee is

Ik heb gelukkig geen littekens aan over gehouden maar had een snee in me hand. En was helemaal verbrand op me rug

Toen kreeg ik last van nachtmerries. En durfde ik helemaal niks meer.

Als ik bij me pa sliep stond ze soms zo opeens in me kamer

Ik heb therapie moeten volgen om het allemaal te verwerken.

Toen zag ik het leven niet meer zitten. En ben ik naar het station gegaan. Ik had 20 gemiste oproepen van me ma en 5 gemiste oproepen van me therapie omdat ik veelste laat was. Ik belde terug en zei dat ik nog moest vegen op school. Ze geloofde het maar heb nooit gezegd dat ik op de trein stond te wachten.
Uit eindelijk verteld dat ik het leven niet meer zie zitten. (Niet verteld dat ik al een poging had gedaan). Me ma geloofde me ook nirt helemaal. Heeft wel jeugdzorg gebeld. Die belde me pa en zeiden dat hij contact met me moest opnemen omdat ik zelfmoord wou plegen. Hij zei: dat doet ze toch niet en hing op. Toen heb ik nog veel meer therapie gevolgd. Ik heb tegen die vrouw gezegd: u zal vast voot mensen helpen maar u kunt mij niet van gedachten veranderen. Ik kom niet meer. En ben weg gegaan.

Na een lange tijd ging het wel weer goed met me maar toen ben ik een dierbaar iemand verloren aan kanker. En toen werd het alleen maar kutter en kutter. En ik geloofde het namelijk niet toen ze dood was maar ik zag het overleden kaartje en toen was ik er echt helemaal klaar mee

Ik heb al van kinds af aan een goede band met me pa. En die is nu verpest. Met me moeder kan ik het niet goed vinden. Ze stond een keer achter me broertje en ik was zo verdrietig en boos te gelijk dat ik huilt scheeuwde: jij heb nog allebei je ouders dus je moet nu echt ophouden

Ik ga huilend slapen en word huilend wakker elke dag!

Als ik uit huis ga verbreek ik het contact met heel me familie. Er is te veel gebeurd. Dit is nog niet eens alles! Dan heb ik hrt nog nirt eens over het te huis en het pleeggezin enzo.

Me moeder is elke dag boos op me en schreeuwd alleen maar. Ik doe alles verkeerd volgens haar. Het is al 8 jaar kutt. Hoop dat ik ooit normaal kan leven maar ben bang van niet.

Op de hoogte blijven
Laat het mij weten wanneer er
guest

1 Reactie
nieuwste
oudste meest gestemd
Inline Feedbacks
View all comments
Lynn
Lynn
8 jaren geleden

Hoi, Bedankt voor je berichtje op ons forum. Heel dapper dat je dit heftige verhaal met ons wilt delen. Wat een ongelooflijk moeilijk tijd moet je hebben meegemaakt en nog steeds meemaken. Ik kan me goed voorstellen dat het voor je heel zwaar is. Ik denk ook niet dat je je ervoor hoeft te schamen dat je heel vaak moet huilen. Dat is heel normaal na wat jij hebt meegemaakt. Als je denkt aan zelfmoord, komt dat meestal omdat je ondraaglijke pijn hebt en geen uitweg meer ziet voor deze pijn. Daardoor kom je klem te zitten en de enige… Lees verder »