hey iedereen,
Ik zal proberen mijn verhaal kort op te schrijven maar ik kan niks beloven.
mijn vader is ,toen ik 7 was, een aantal keren vreemd gegaan.
ik ben nu inmiddels al 12 jaar oud en mijn ouders zitten nu midden in een scheiding.
door wat mijn vader heeft gedaan haat mijn moeder mijn vader ineens.
in al deze spanning van 5 jaar ben ik opgegroeid naast dat had ik ook nog een zus met een ernstige hartafwijking waar alle aandacht naar toe ging, en anders was het wel naar mijn 2 broers. ik begrijp dit alles ergens ook wel.
maar mijn probleem is dat mijn moeder en mijn vader steeds achter alles iets zoeken. een voorbeeld :
ik kreeg laatst een brief van \’de rechtspraak\’ over het kinderverhoor.
die werd (net als alles) gewoon bij mij thuis bezorgd.
maar op de dag dat het bezorgd werd, stond ik net op het punt om naar mijn vader te gaan.
{mijn vader woont 90 km van mij vandaan, maar ik wil hem wel blijven zien dus ga ik een keer in de 2 weken een weekendje naar hem toe. hij woont nog niet op zichzelf ergens maar bij mijn (nog niet officiële) stiefmoeder(het klinkt misschien gemeen maar ze is echt heel lief).}
maar ik wilde op schieten omdat we eerst nog een uur in de auto moesten zitten voordat we thuis aankwamen (bij hem thuis dus) en ik wil er altijd zo snel mogelijk zijn.dus nam ik de brief mee en zou ik hem in de auto lezen, maar ik ben wagenziek dus.. ik was weer heel slim enzo….. 😉
dus ik las hem bij mijn vader thuis.
er stond in dat ik naar het kinderverhoor mocht komen( bij de rechtbank) en zelf mocht kiezen met wie van mijn ouders ik zou komen. omdat ik mijn vader al zo weinig zag wilde ik met mijn vader gaan.
toen ik op zondag aan het eind van het weekend weer thuis kwam gaf ik de brief aan mijn moeder en ze werd meteen woest. omdat ik naar de rechtbank ging, met mijn vader. ik snapte niet waarom. maar ze stormde naar buiten en begon mijn vader volop uit te schelden. ik en mijn broer, die hier gewoon bij stonden, probeerden ze nog te stoppen maar ja.. als kind werd ik toch niet serieus genomen. mijn broer wel een beetje maar die is dan ook al 20.
mijn andere broer is 19 en mijn zus 18, ik weet niet of het interessant is om te weten, maar ik voelde me dus nooit echt HEEL serieus genomen zeg maar..
ik was ,nadat dit voorbij was en mijn vader was weggereden en mijn moeder half huilend binnen stond, echter de enigste die even zei tegen mijn moeder hoe het zat.
\”Ik ben het zat, jullie zijn godverdomme 28 jaar getrouwd geweest..
ik weet dat papa fouten heeft gemaakt die groter zijn dan die van jouw, en het is ook heel stom en raar dat dit na een klap allemaal voorbij is. maar jullie kunnen door die ene fout, nu niet eens meer normaal met elkaar praten, in een kamer zijn,elkaar in de ogen kijken of een gesprek voeren zonder elkaar uit te schelden.
ik weet dat het allemaal moeilijk is, maar dat is het voor iedereen. ook voor mij.
jullie zouden mij het goede voorbeeld moeten geven, maar in plaats van dat gedragen jullie je als een stel kleine kinderen. elkaar een beetje lopen uitschelden voor de deur terwijl iedereen mee kan luisteren.
sorry dat ik zeg, maar iemand moest dit zeggen.
sorry hoor, maar als je na 28 jaar huwelijk al die problemen hebt kunnen doorstaan, en ik weet dat je dit probleem niet zomaar \’oplost\’, dan zou je toch op zich kunnen proberen om goed om te gaan met dit gedoe. en je hebt 4 kinderen dus je zou uiteindelijk toch moeten gaan proberen normaal met elkaar te
communiceren.\”
nadat ik dit gezegd had was ik huilend naar boven gerend, bang wachtend op de reactie van mijn moeder, omdat wat ik had gezegd toch wel een beetje grof was.
na een tijdje stormde ze mijn kamer binnen met de brief in haar handen \”waarom ga je naar die rechtbank met je vader en niet met mij?!?!?\” zei ze overstuur, ze had nog niet echt de tijd gelezen om de brief helemaal te lezen.
\’ga weg mam ik wil alleen zijn\’ had ik gezegd.( misschien leek het ook wel op schreeuwen denk ik nu achteraf)
\”NEE ik ga pas weg als je me alles hebt uitgelegd!\” is wat ze zei.
ik hield nog steeds vol dat ze weg moest gaan.
toen kwamen de woorden die alles verklaarden..
\”jij spant zeker samen met je vader tegen mij?!?! JA dat is het! ik mag het daarom niet weten hè?!\”
ik zei nog een laatste keer..
ga weg.
uiteindelijk gooide ze de brief op mijn bed, liep mijn kamer uit en even later hoorde ik haar, terwijl ik zelf toevallig bezig was met het zelfde, huilend op haar bed liggen.
geen idee hoe je iemand kan horen liggen.. maar toch, het was wel zo.

dit was mijn \’voorbeeld\’ van een van de vele gebeurtenissen waarin mijn moeder iets achter mijn vader zocht, of anders om.
mijn moeder en vader hebben inmiddels wel al sorry gezegd enzo, maar dan nog ben ik boos.
boos op de scheiding, op hun gedrag en op… alles.
mijn moeder zegt dat een scheiding in je familie iets is als een rouwproces.
en dat boos zijn een van de gevoelens is die je hoort te voelen. ik weet het zo net nog niet. zou iemand alsjeblieft willen reageren op dit \”korte\” verhaal. en me wat uitleg geven om je ouders te begrijpen.

OO en dit is mijn tip voor de ouders : zorg alsjeblieft dat, ook al haat je elkaar, de ruzie moeten niet te horen of zien zijn door je kinderen of andere mensen. (een psycholoog natuurlijk wel)
groetjes, anoniempje.