Heey villa pindedo,

Mijn ouders hebben me begin januari verteld dat ze uit elkaar gaan, voor de verandering is het een moeder die de keuzes maakt. Ze zegt dat ze niet meer van mijn vader houdt, maar zowel voor mijn vader als voor mij kwam dit als een schok. Ik heb het er de afgelopen maanden moeilijk mee gehad. Ik probeer mijn gevoelens en gedachtes binnen te houden. Als iemand vraagt hoe het met me gaat zorg ik voor een waterdicht masker. Altijd maar mijn hoofd dat me verteld dat ze het alleen vragen omdat het “moet” en het antwoord er eigenlijk niet toe doet.

Bindingsangst en gebrek aan vertrouwen noemen ze dat volgens mij. Ik beschuldig het gepest in mijn verleden en de continue verandering van vrienden van deze eigenschappen. Vrienden of familie zijn beide niet echt mijn houvast.. Ik ben enigst kind, de familie aan mijn moeders is radicaal anders dan dat ik ben en de familie aan mijn vaders kant woont in België. Het is dus niet zo makkelijk om er eventjes heen te gaan. Mijn ouders waren tot voorkort het enige werkelijk stabiele aspect van mijn leven.

Om het alles nog iets beter te maken zit ik in mijn eindexamenjaar van de havo, moet ik volgend jaar gaan studeren. En alsof dat nog niet genoeg was is mijn vader al een aantal jaar werkloos en zullen we binnenkort allemaal in een situatie van persoonlijke faillissementen komen met als waarschijnlijke uitkomst de schuldsanering…

één bepaalde uitweg lijkt op het moment erg aantrekkelijk, ook al weet dat het de verkeerde oplossing is en ik het zelf nooit zo ver zal laten komen!

Ik weet niet meer wat ik wil, wat ik moet en wat de werkelijke antwoorden zijn..
Moet ik volgend jaar als net 17 jarige uit huis gaan? Moet ik alles met een vriendin delen? Of doe ik er beter aan een vertrouwenspersoon te zoeken? Hoe krijg ik de grip op mijn emoties terug en hoe deal je met een scheiding die maar door één iemand gewild is? Ik zit vol vragen maar bezit niet de kennis om erop te antwoorden…

Groetjes, L.