<p>Deze vraag zien we vaak terugkomen in de chats met Buddy’s en op het&nbsp;<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="/forum">Forum</a>. Villa Pinedo’s Dagmar ging hierover in gesprek met Familie- en jeugdrechter&nbsp;<a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="https://www.rechtspraak.nl/Themas/100-jaar-kinderrechter/Paginas/kinderrechter-Cees-van-Leuven.aspx">Cees van Leuven</a>.</p>

Tips van kinderrechter over het schrijven van een brief

<p>Soms is alles gewoon even te veel. Je hoofd zit vol, je gevoel gaat alle kanten op en je weet niet zo goed wat je ermee moet. Dat is oké. Echt. We hebben een paar dingen op een rijtje gezet die misschien kunnen helpen. Kleine dingen die je voor jezelf kunt doen, zodat het net een beetje lichter voelt.</p><h3>1. SCHRIJF HET VAN JE AF</h3><p>Soms zit je hoofd zó vol dat het lijkt alsof je gedachten rondjes blijven draaien. Schrijf alles op, zonder na te denken. Boos, verdrietig, in de war? Alles mag. Je hoeft het niet te laten lezen — het gaat erom dat jij het kwijt bent.&nbsp;</p><p>Wat mij helpt is om een timer te zetten van 5 minuten en dan non-stop te schrijven. Vaak beginnen de woorden dan langzaam uit je te spoelen en denk je niet lang na.&nbsp;</p><h3>2. ZOEK JE VEILIGE PLEK</h3><p>Heb je een plek waar je even op adem kunt komen? Misschien je bed met een dekentje over je hoofd, een hoekje in de tuin of een fijn plekje op school. Mijn veilige plek was onder mijn bureau, daar kon ik altijd even in mijn eigen wereldje zijn.&nbsp;</p><h3>3. PRATEN MAG. ECHT.</h3><p>Of het nou met een vriendin is, je opa, de moeder van je klasgenoot of een kinderpsycholoog — je hoeft het niet alleen te dragen. Praten lucht op, ook al is het maar een beetje. Je hoeft het niet perfect uit te leggen, gewoon beginnen met “Ik weet even niet wat ik voel” is al genoeg. Het verbaasd mij nog steeds hoeveel mensen zich soms ook zo voelen.&nbsp;</p><h3>4. DOE IETS KLEINS VOOR JEZELF</h3><p>Als je je rot voelt, lijkt alles ineens zwaar. Iets kleins doen voor jezelf kan dan helpen. Je lievelingsnummer luisteren, een kop warme chocomelk, een warme douche. Gun jezelf iets goeds, hoe klein ook.&nbsp;</p><h3>5. ONTHOUD: HET IS NIET JOUW RUZIE</h3><p>Als je ouders veel ruzie hebben, voel je je misschien gevangen tussen twee vuren. Maar jij hoeft het niet op te lossen. Jij bent het kind. Het is niet jouw taak om hun problemen te fixen. Jij mag gewoon kind zijn. Ik vond het te lastig om te zeggen dat ik er niks over wilde horen, dus ik ging er niet op in als iemand iets gemeens zei over de ander. Langzaam stopte het daardoor.&nbsp;</p><h3>6. JE GEVOEL IS ER MET EEN REDEN</h3><p>Boos? Verdrietig? Afgesloten? Alles wat je voelt, mag er zijn. Je hoeft het niet te verstoppen of uit te leggen. Soms zegt je lijf gewoon even: “Het is me te veel." Luister daar maar naar.&nbsp;</p><h3>7. ZOEK IETS WAT JE HOOFD LEEGMAAKT</h3><p>Voor de één is dat tekenen, voor de ander wandelen, dansen of een game spelen. Bij mij is het bijvoorbeeld even in bed liggen met mijn favoriete knuffel of bellen met een goede vriendin. Zoek iets waarin je jezelf even kwijt kunt, zodat je niet steeds aan alles hoeft te denken.</p>

Tips als je niet zo lekker in je vel zit

<p>Misschien voel jij je nu net zoals ik me toen voelde. In de war.&nbsp; Verdrietig. Bang. Je ouders maken ruzie en jij zit ertussen. Je probeert het goed te doen, maar het voelt alsof je altijd tekortkomt.</p><h2>OPA EN OMA</h2><p>Ik was net zo. Ik zat in de brugklas. En thuis was het chaos. Mijn ouders zaten middenin een vechtscheiding. Soms voelde het alsof ik geen lucht kreeg van binnen. En ik zei niks, tegen niemand. Ik was ervan overtuigd dat toch niemand zou begrijpen wat ik meemaakte. Of dat ik tot last zou zijn als ze alles zouden weten.</p><p>Gelukkig zagen mijn opa en oma dat. Zij stuurden me naar een kinderpsycholoog. Ik dacht eerst&nbsp; ‘Wat moet ik daar nou?’, maar toen ik er eenmaal was, voelde het als een veilige plek. We dronken limonade. We speelden spelletjes. En ik leerde praten over wat ik voelde zonder dat het raar was. Zonder oordeel. We maakten knutselwerkjes die te maken hadden met iets waar ik die week veel moeite mee had .&nbsp;</p><h2>PIEKEREN</h2><p>Het voelde soms bijna als een soort extra thuis. Het was er warm, comfortabel en ik kon alles zeggen wat ik wilde. Ook als het niet te maken had met de scheiding. Af en toe leek het zelfs alsof ik een soort volwassen vriend had gemaakt bij wie ik altijd terecht kon.&nbsp;</p><p>Op een gegeven moment maakten we een poster van mezelf met daaromheen alle dingen die mij lieten piekeren. Daarna bedachten we zinnen die ik tegen mezelf kon zeggen om die moeilijke gedachten los te laten.</p><blockquote><p><em>“Dit doe ik nog steeds vaak. Soms zit er zo veel in mijn hoofd dat ik het van mij af schrijf en teken. Op die manier maak ik een soort overzicht, zodat ik met rust naar al mijn gedachtes kan kijken.”</em></p></blockquote><p>Eentje vergeet ik nooit: “Het is niet mijn ruzie.” Toen snapte ik het ineens. Ik hoef dit niet te dragen. Nu, jaren later, weet ik dat dat moment mijn leven veranderde. Ik leerde dat ik er mag zijn. Met alles wat ik voel. En dat praten helpt.</p><h2>PRAAT EROVER</h2><p>Dus lieve jij: als je dit leest en denkt ‘ik weet het allemaal niet meer’, praat erover.&nbsp; Vraag hulp als je dat nodig hebt. Je bent niet raar, zwak of alleen. Het is juist super moedig om te zeggen: ”Ik heb iemand nodig.”</p><p>Een kinderpsycholoog kan écht helpen en jij verdient die hulp. Zet die eerste stap, ook al is ‘ie spannend.<br></p>

Ik praatte met een kinderpsycholoog

<p>Na de scheiding van mijn ouders - vier jaar geleden - ervaarde ik een rollercoaster aan gevoelens en emoties. Je herkent je daar misschien wel in: er komt veel op je af wanneer je ouders uit elkaar gaan. Zo verandert er bijvoorbeeld veel in je leven; je verhuist en gaat ook nog eens wisselen tussen twee (nieuwe) huizen. Deze en andere veranderingen hebben veel invloed gehad op mijn gevoelens en emoties.</p><h2>JOUW GEVOEL IS NOOIT FOUT</h2><p>Na een half jaar wisselen merkte ik dat ik moeite had met de wisseldagen. In het begin durfde ik dit niet uit te spreken naar mijn ouders. Hierdoor voelde ik me gespannen en had ik een vervelend gevoel in mijn buik. Daarnaast zou ik volledig bij mijn vader willen wonen. In die tijd had mijn moeder nog geen nieuwe partner en ik had al een schuldgevoel als het wisselmoment van m’n moeder naar vader was. In mijn gedachten spookte rond dat ik haar veel verdriet zou doen als ik helemaal niet meer bij haar bleef slapen. En mijn schuldgevoelens naar haar toe alleen maar zouden toenemen.</p><p>Het opkroppen van deze gevoelens zorgde ervoor dat mijn gedachten die dagen nergens anders heen gingen. Ik dacht de hele dag aan alles wat ik niet uitsprak. Toch had ik voor de scheiding altijd een specifiek zinnetje meegekregen van mijn vader: jouw gevoel is nooit fout. Als ik als kind verdriet voelde en dat uitte, vond ik al snel van mezelf dat ik niet zo vaak moest huilen.&nbsp;</p><blockquote><p><em>“Als ik emotie uitte in het bijzijn van mijn vader, vertelde hij mij dat wat ik voel nooit fout is en dat ik verdriet natuurlijk wél mag uiten. Hij bedoelt dus dat alles wat ik voel er mag zijn.”</em></p></blockquote><p>Voor, tijdens en na de scheiding heb ik hem ook in tranen gezien. Hij is altijd heel open geweest en toonde en praatte zelf ook over zijn eigen emoties.</p><h2>OPLUCHTING</h2><p>Het wisselen werkte dus niet goed voor mij: ik voelde me in beide huizen niet helemaal thuis. Met in mijn achterhoofd dat gevoel nooit fout is, heb ik me uiteindelijk uitgesproken over de wisseldagen. Ik wilde het als eerst graag aan mijn vader vertellen. Ik had nog geen specifiek moment in gedachte wanneer ik dit wilde delen.&nbsp;</p><p>Ik weet nog dat ik een avond alleen was met mijn vader en broertje. Na het avondeten bleven we nog even aan tafel zitten om te kletsen. Doordat het ook ging over hoe het ging met mijn broertje en ik, kwam het topic van de wisseldagen bij mij naar boven. Ik heb die avond tegen mijn vader gezegd dat ik volledig bij hem zou willen wonen. Wat voelde dat als een opluchting om het eindelijk tegen hem te zeggen!&nbsp;</p><blockquote><p><em>“Ken je dat gevoel, wanneer je eindelijk een zware rugtas van je schouders mag halen en het gewicht dat je al die tijd hebt gedragen ineens verdwijnt? Zo voelde dat!”</em></p></blockquote><p>Het gesprek met mijn moeder herinner ik mij minder goed, maar ik weet wel dat ik er meer tegenop zag om het aan haar te vertellen. Ik voelde mij schuldig, omdat ik bang was dat ik haar verdriet zou doen wanneer ik niet meer bij haar zou wonen. Toen ik het ook aan mijn moeder had verteld, voelde ik net zo’n opluchting als bij mijn vader.</p><p>De uitspraak dat je gevoel nooit fout kan zijn, is voor mij nog steeds behulpzaam in situaties waarin ik eigenlijk niet durf te delen hoe ik me ergens bij voel. Ik geloof hier ook echt in, want geen enkel persoon is hetzelfde en er bestaat geen boek waarin staat hoe jij je moet voelen in een bepaalde situatie. Wanneer ik (voor mij vervelende) gevoelens niet opkrop en het deel met anderen, valt er een last van mijn schouders. En er ontstaat weer ruimte in mijn hoofd om aan andere dingen te denken, zoals het bedenken van leuke activiteiten met vriendinnetjes.&nbsp;</p><p>Spreek jij makkelijk je gevoelens uit naar je ouders? Of deel je ze liever met anderen uit je omgeving? Laat het weten in de reacties hieronder.</p><p>Wil je je gevoelens delen met een Buddy van Villa Pinedo? Meld je dan <a target="_blank" rel="noopener noreferrer nofollow" href="ik-wil-een-buddy">hier</a> aan!</p>

Tips van kinderrechter over het schrijven van een brief

DEEL deze video MET ANDEREN

DOOR : VILLA PINEDO

Reacties (0)

📄 Laat een reactie achter!

Relevante blogs of vlogs

👂🏼 Deze video downloaden

Contact

Socials