Anna (38) in Vragen van ouders
Wisselen van ouder
Lieve jij,
Hoe voelde jij je (toen je zo ongeveer 6/7 jaar was) als je van je moeder naar je vader wisselde of andersom, en je had moeite met afscheid nemen? (die fase, waarin je ouders je vertelden dat ‘het nu eenmaal zo is, die situatie met 2 huizen’, maar je toch verlangde naar de oude situatie?) wat had je nodig, hoe konden jouw ouders jou helpen bij het wisselen/afscheid nemen? Onze zoon is 7, we zijn nu ruim 2 jaar uit elkaar, en we gaan goed met elkaar om. Eigenlijk beter dan ooit tevoren.. en misschien is dat ook wel het pijnlijke voor hem. ‘Als we zo goed met elkaar om gaan, waarom kan het dan niet samen in 1 huis’. Toen hij 4 was gingen we uit elkaar, de jaren ervoor was er veel spanning/gedoe. Toen we uit elkaar gingen krijg de andere ouder vrij snel een nieuwe relatie wat leidde tot een samengesteld gezin. Die relatie ging over, en nu hebben we allebei geen partner. Zelf ben ik blij dat we nu als ouders op 1 lijn zitten en de sfeer goed is. Er zijn 2 huizen waar hij het goed heeft, we voeden samen op, nemen belangrijke beslissingen samen, kunnen bij elkaar over de vloer komen en doen ook regelmatig iets met zn 4en. Opzich fijn maar hoe dan dat afscheid? Wat ik nu doe is liefdevol + streng/duidelijk communiceren en toch doorzetten met de wissel omdat ik denk dat hij dat nodig heeft. Maar zijn verdriet is groot en t neemt toe..(en raakt mij) ps. gelukkig wisselen we ook via school/sport-momenten maar niet altijd. liefs
Beste Anna,
Dank je wel voor jouw bericht op ons forum. Wat naar dat jouw zoon zo verdrietig is, maar wat mooi om te lezen dat je er over nadenkt en met hem mee leeft.
Ik was drie jaar oud toen mijn ouders zijn gescheiden en ga sindsdien heen en weer. Op dinsdag ga ik naar papa en één keer in de twee weken in het weekend ook. De rest ben ik bij mijn moeder. Inmiddels studeer ik, maar woon ik nog thuis. Omdat ik zo gewend ben aan dit schema, houd ik dit nog steeds vol. Ik heb weinig herinneringen dat ik verdrietig was tijdens de wissel. Het was voor mij normaal, iets wat gewoon zo was.
Toch kan ik me wel voorstellen dat dit voor jouw zoon misschien niet zo voelt. Zoals je zelf al aangeeft snapt hij waarschijnlijk niet waarom jij en je ex-partner niet bij elkaar kunnen wonen, als het toch best goed gaat. Daarnaast zal hij rond deze leeftijd ook doorhebben dat het bij andere kinderen, anders is. Toen ik 6/7 jaar was had ik twee beste vriendinnen, allebei met een niet-traditioneel gezin. Hierdoor had ik niet het gevoel dat ik het buitenbeentje was. Uiteraard kun je de gezinssamenstellingen van zijn vrienden niet veranderen. Maar misschien kun je er eens met hem over praten? Wat weten zijn vrienden, klasgenoten en docenten? Wordt er over gepraat op school? Door er met hem over in gesprek te gaan laat je zien dat er gewoon over gepraat kan worden, ook al heeft hij er misschien niet zo veel over te vertellen. Misschien vindt hij het wel fijn om eens een vraag te stellen op het forum? https://www.villapinedo.nl/forum/ Je zou hier eens met hem naar kunnen kijken. Verder zou je deze brief aan zijn docenten kunnen geven: https://www.villapinedo.nl/open-brief-aan-alle-leraren/ Zo kun je met de docent bespreken wat wel en niet speelt en of ze er mogelijk rekening mee kunnen houden. Ik kan me nog herinneren dat mijn mentor in de tweede klas van de middelbare school op een hele simpele manier vroeg hoe het thuis ging, of mijn ouders bijvoorbeeld wel door 1 deur konden. Destijds realiseerde ik het me nog niet helemaal, maar dit was de eerste keer (voor zover ik me kan herinneren) dat een volwassenen hierna vroeg. En ook al vond ik het toen een beetje een gekke vraag, want ik wist niet beter, ben ik achteraf erg blij dat hij dit vroeg. Dat hij er aan gedacht heeft dat het mogelijk niet goed ging en dat ik er over kon en mocht praten.
Ik zie dat Anique ook al een mooi bericht heeft geplaatst. Ik sluit me helemaal bij haar aan dat er geen perfecte manier is. Toch heb ik goede herinneringen aan het wisselen toen ik jong was. Op dinsdag ging ik uit school met papa mee, toen ik ouder was fietste ik er zelf heen. Ik had een extra tas bij, wat soms wel een beetje irritant was. Maar mama hielp me met inpakken en ik had dagelijkse gebruiksdingen zoals een pyjama en tandenborstel gewoon bij papa. Als ik het weekend bij papa was dan kwam papa mij ophalen. Mama kookte en we aten met zijn drieën samen. Daarna pakte ik mijn tas in en gingen papa en ik naar (zijn) huis. Ik weet niet precies hoe jullie het wisselen nu doen, maar je schrijft dat de omgang goed gaat dus dat is in ieder geval al erg prettig. Als tip zou ik nog meegeven om de wisselmomenten op vaste dagen/momenten te plannen. Dan wordt het voorspelbaar. Ik sluit me weer aan bij Anique dat het fijn zou zijn als jouw zoon hierin mee kan praten. Ik weet uit ervaring dat wisselen op gymdagen niet prettig is. Ik moest dan een gymtas, een school spullen tas en een mama/papa tas mee slepen. Ik was 1 dag bij papa, dus de gymspullen konden niet gewassen worden. Dus kon ik de dag erna weer met drie dagen naar school. Zo heeft jouw zoon misschien ook wel irritatie puntjes, die misschien best makkelijk vermeden kunnen worden als papa en mama even meedenken
Ik zag dat Anique het ook had over het haar kamer echt van haar maken. Ik heb dit ook gedaan bij papa en dit heeft mij ook echt goed gedaan. Het was leuk om te doen en ik voelde me beter in de kamer daar. Je kunt hier letterlijk aan mee helpen, zoals inrichten en verven etc. Maar ik kan me ook herinneren dat ik bij mama twijfelde tussen twee kleuren. Zij stelde toen voor om één kleur bij mama te doen en één kleur bij papa te doen. Hierdoor werd het maken van een ‘lastige keuze’ opeens veel leuker, want ik kon gewoon beide kleuren kiezen. Zo kan je dus ook helpen, door af en toe de leuke dingen te benoemen van het hebben van twee huizen/kamers.
Tenslotte zou ik nog als tip willen geven dat, hoe naar dat misschien ook klinkt, jouw zoon af en toe ook gewoon verdrietig mag zijn. Ik ga al zo’n 20 jaar heen en weer. Laats had ik (weer) een dipje. Ik voelde me niet echt ergens thuis en zag tegen het heen en weer reizen op. Ik vergat af en toe spullen, waar ik me dan weer aan ergerde of ik was heel lang bezig met het inpakken van mijn spullen omdat ik niks wilde vergeten. Ik heb er even van gebaald, kort even met mama over gesproken, nog weer even van gebaald en langzaam ebde het nare gevoel weg. Dit duurde zo’n 3/4 weken. Het is niet altijd leuk om je verdrietig te voelen, maar soms hoort het erbij. Je kunt er met je zoon over praten, wat doet hij als hij verdrietig is en wat zou hij willen doen. Ik vind het soms fijn om gewoon even alleen te zijn en een film te kijken bijvoorbeeld, maar soms vind ik het ook lekker om afleiding te zoeken door juist iets te gaan doen.
Wat mij meestal helpt om dit dipje te voorkomen, is duidelijkheid. Ik heb een huis bij papa en een huis bij mama. Hier heb ik andere gewoontes en tradities. Soms is dit moeilijk uit te leggen aan andere mensen. Ik ga op dinsdag naar papa en dan kan ik bijvoorbeeld geen andere afspraken maken. Andere mensen snappen dit niet altijd, maar ik weet waar ik aan toe ben. Mijn bedtijd, avond ritme, klusjes die ik moet doen etc. zijn bij papa anders dan bij mama. Maar ze zijn bij de ene ouder wel consequent. Ik las dat jullie op 1 lijn zitten in de opvoeding, dat is fijn zeg! Ik zou hierin zelf kijken wat voor jullie en jullie zoon prettig is. Ik vond het vroeger ook wel leuk als het bij de ene ouder net iets anders was. Zo ga ik met mama bijvoorbeeld eerder naar familiefilms of romantische komedies in de bioscoop en met papa ga ik naar actie films of thrillers. Met mama vond ik knutselen vroeger altijd wel leuk, met papa ging ik meer buiten spelen/wandelen. Zulke kleine dingen vond ik altijd wel leuk en mogen er wat mij betreft ook zijn. Maar misschien dat het op dit moment juist verwarrend is voor jullie zoon. Hier kan alleen hij antwoord op geven, dus ik zou het hier met hem over hebben. Wat vindt hij fijn en wat mist hij?
Ik hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal!
Heel veel succes en lieve groetjes,
Vivian
Hey Anna,
Dankjewel voor je bericht op het forum! Wat je schrijft over het wisselen van huizen herken ik heel goed. Zelf was ik 9 toen mijn ouders uit elkaar gingen, dus keek ik er mogelijk iets anders tegenaan dan je zoon, maar begrijp en herken het verdriet wel. Allereerst wil ik je graag zeggen dat er niet zoiets bestaat als de ‘perfecte’ manier om met zulke situaties om te gaan, elk kind en elke ouder is immers anders. Bij mij gingen mijn ouders (voornamelijk in het begin) niet zo leuk met elkaar om, ze praatten niet echt met elkaar (meeste ging via mij) en als er werd gepraat ging dat niet altijd op een hele leuke manier. Ik denk dat het voor jezelf prettig is te erkennen dat de manier van omgang tussen jou en je ex-partner eigenlijk gewoon heel erg goed gaat. Je zoon zal het natuurlijk lastig blijven vinden, zeker omdat hij zich nu afvraagt waarom jullie dan niet in 1 huis kunnen wonen, maar de scheiding blijft natuurlijk een feit. Voor nu blijft het misschien lastig voor hem, maar ik merkte zelf dat ik naarmate ik ouder werd meer acceptatie kreeg voor de situatie. Het helpt natuurlijk niet echt voor dit moment, maar uit eigen ervaring kan ik zeggen dat tijd heelt.
Met betrekking tot de omgangsregeling/wisselen van huis werd er altijd aan mij gevraagd wat ik het liefste wilde, ook voordat ik 12 jaar was en ‘officieel’ zeggenschap had in wat ik graag wilde. Hierdoor had ik het gevoel dat mijn ouders echt naar mij luisterden en voelde ik me ook fijner als ik wisselde van huis. Niettemin blijft het wisselen lastig, ik ben nu zelf 21 en woon op mezelf, maar vond het wisselen van huizen toen ik nog thuis woonde (tot mijn 20e) echt nog wel eens lastig.
Ik woonde bij mijn moeder en ging regelmatig naar mijn vader, maar voelde me daar niet helemaal thuis. Op gegeven moment stelde mijn vader voor om mijn kamer echt ‘van mij’ te maken. Zo hebben we een muur geschilderd in de kleur die ik wilde, posters opgehangen, een nieuw dekbed en andere spulletjes gekocht om het ‘mijn’ kamer te maken. Dat maakte voor mij echt het verschil,
ik voelde me meer thuis bij mijn vader en doordat we dit samen deden werd onze band beter. Heeft je zoon zijn eigen plekje in beide huizen? Misschien kan hij een paar spullen in beide huizen neerzetten zodat het voor hem fijn voelt en hij de andere ouder misschien iets minder hoeft te missen als hij bij de ander is.
Zelf vond ik het dus altijd heel erg fijn als er aan mij gevraagd werd wat ik wilde en waar ik behoefte aan had. Soms voel je je als kind alleen in een scheiding en helpt het al als er gevraagd wordt wat er is, of je ergens over wil praten en wat jij er nou eigenlijk van vindt (bijvoorbeeld het afscheid nemen en wisselen van huizen).
Hopelijk helpt mijn berichtje een beetje. Ik hoor graag of je er wat aan hebt! 🙂
Laat gerust nog eens een bericht achter op het forum, Anna.
Liefs,
Anique