Marina (36) in Vragen van ouders
Wat moet ik doen?
Hallo lieve kinderen,
Sinds een aantal maanden weten mijn man en ik dat we gaan scheiden. We hebben 1 zoontje van 3,5 jaar. Ik heb 2 vragen:
1: Hoe en wanneer vertellen we ons zoontje dit? Papa woont nu een paar dagen per week ergens anders (er was veel ruzie en spanning). We zeggen op advies van een jeugdwerker dat papa “Werken” is. Hij ziet hem om het weekend en ook elke donderdag de hele dag. Zeg je het pas als ik een ander huis gevonden heb? Dat kan nl nog maanden duren. En ons zoontje is nog zo klein. Ik wil niet liegen maar hem ook niet onnodige van streek maken omdat er nog geen “gevolgen” zijn nu.
2: De papa vind veel van de opvoedregels onzin of vind dat ik zeur. Voorbeeld: ik zeg tegen de papa dat hij beter de tanden van ons kindje moet poesten, want hij krijgt al een gaatje en overal bruine vlekken. De papa zegt dat ik zeur en dat hij het op zijn manier doet. Dat zegt ie over alles, maar het is niet goed voor de gezondheid van ons kindje. Hij doet hem ook geen jas aan als het buiten 9 graden is. Of: als hij moet huilen zegt hij: ophouden daarmee, huilen is voor babies jij bent een grote jongen dus stop ermee! Ik vind hem een slechte vader. Toch wil ik dat ons kindje zijn papa mag en kan zien. Maar hoe krijg ik hem zover dat hij beter voor hem zorgt? Ons kindje is nog te klein zelf te zeggen dat hij het wel of niet wil.
Ik wil geen ruzie, dus ik slik een hoop in, maar het voelt niet goed om co-ouderschap te doen. Wat moet ik nou doen?
Hi Marina,
Allereerst: wat goed dat je vraagt stelt! Ik ben een kind van gescheiden ouders, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik toen der tijd 10 jaar oud was. Ik kan dus niet voor de volle 100% vanuit mijn ervaring spreken, maar wel als kind van gescheiden ouders.
Ik zal proberen enigzins duidelijk op je vragen te reageren:
1. Wat een lastige kwestie, je wilt inderdaad geen onnodige rust veroorzaken, maar liegen voelt waarschijnlijk ook niet goed. Zelf ben ik er wel van overtuigd dat je als kind, hoe jong of oud je ook bent, goed kan aanvoelen als er spanningen zijn. Dat papa en mama ruzie hebben/hadden en dat ze misschien minder lief voor elkaar zijn. Het blijft een lastige keuze, maar ik zou als kind denk ik liever willen dat er duidelijkheid wordt geschept over de situatie en daardoor beter kan doorhebben wat er gaande is, dan dat er een alternatief verhaal verteld wordt. Ik kan me namelijk voorstellen dat dat een bepaalde ongemakkelijkheid met zich meebrengt wat ook te voelen is.
2. Jeetje, wat vervelend als je weet dat je partner op een andere manier zorgt draagt over je kind dan hoe je het zelf doet. Ik vind het lastig om mij in te beelden of je hier als 3,5 jarige iets over kan uiten. Ik herken dat mijn vader andere zorg over mijn zussen en mij droeg dan dat onze moeder dat deed. Ik denk alleen dat mijn moeder daar simpelweg niets aan kon doen, omdat ze er niet bij was. Ze moest het maar accepteren en erop vertrouwen dat mijn vader goede zorg droeg, wat uiteindelijk ook zeker wel het geval was. Mocht je je nou echt zorgen maken over de gezondheid van je zoontje, dan zou iemand anders daar advies op moeten geven, dat kan ik helaas niet.
Wellicht belicht mijn reactie een nieuw invalshoek en heb ik je daarmee kunnen helpen.
Villa Pinedo heeft een aantal open brieven geschreven (te vinden op deze pagina: https://www.villapinedo.nl/open-brief-voor-ouders/). Daar staat er ook één tussen die geschreven is ‘aan alle gescheiden ouders’. Mocht je deze nog niet kennen, dan is het misschien waardevol om deze te lezen en wellicht met uw ex-partner te delen.
Sterkte met de scheiding en alles wat daarbij komt kijken, uiteindelijk komt het allemaal goed. Heb vertrouwen.
Lieve groetjes,
Romy
Beste Marina,
Wat fijn dat je het forum hebt gevonden om je vragen te stellen. Ik hoop dat mijn antwoord en het antwoord van andere kinderen van gescheiden ouders/ gescheiden ouders zelf je hier wat mee kunnen helpen.
Uit je eerste vraag haal ik dat jullie het als ouders het lastig vinden om aan jullie zoontje te vertellen dat jullie gaan scheiden. Scheiden is natuurlijk een heel lastig proces en het is echt moeilijk om op een passende manier aan je kind te vertellen. Als ik kijk vanuit mijn eigen ervaring, hebben mijn ouders mij ‘niet ideale’ manier verteld over dat mijn ouders gingen scheiden. Mijn vader kwam huilend bij mij op de kamer binnen en toen ik net wakker werd vertelde hij ineens dat mijn ouders uit elkaar gingen. Mijn moeder heeft zelf nooit tegen mij gezegd dat ze gingen scheiden, maar gewoon met mij gepraat over de gevolgen van de scheiding. Zelf merkte ik dat ik het lastig vond dat mijn ouders (ofja, mijn vader) het zo hebben verteld dat ze gingen scheiden. Ik was destijds 11 en had nog een broertje van 8 jaar. Ik merkte aan hem dat hij het heel prettig had gevonden dat mijn ouders om tafel waren gaan zitten en rustig gingen vertellen waarom zij uit elkaar gingen. Hij was natuurlijk niet zo jong als jouw zoon, maar nog wel op een jonge leeftijd. Hij had zelf op die leeftijd behoefte aan eerlijkheid. Merk je dat jullie zoon dat ook heeft?
Ik snap heel goed dat je je kind wilt beschermen tegen de pijn van dat jullie uit elkaar gaan, maar deze pijn zal uiteindelijk gaan komen. Jullie gaan tenslotte wel uit elkaar. Als ik kijk naar mijzelf en mijn broertje hadden wij het prettig gevonden als mijn ouders (niet met alle details) gingen vertellen dat ze uit elkaar gingen. Dat ze tegen ons zeiden dat ze evenveel van ons bleven houden, maar dat papa en mama dat niet meer doen. Het is heel goed mogelijk dat jullie zoon zal gaan huilen over het feit dat jullie uit elkaar gaan, maar deze pijn kunnen jullie verzachten door er voor hem te zijn. Zie je dit voor je om het zo aan jullie zoontje te vertellen.
Uit je tweede vraag zie ik dat je het lastig hebt met de opvoedstijl van je komende ex-partner. Ik snap dat volkomen aangezien je natuurlijk het beste voor je kind wilt. Iedere ouder wil dat natuurlijk. Echter merk ik wel dat ik het lastig vind om hier een duidelijk antwoord op geven, aangezien ik zelf geen ouder ben die gaat scheiden. Dit geld ook voor je vraag hoe jij er voor kan zorgen dat je ex-partner beter voor je zoontje kan zorgen. Ik kan je echter wel verhalen vertellen over hoe de communicatie verliep tussen mijn ouders tijdens de scheiding en hoe hun verschillende opvoed stijlen effect op mij hadden. Mijn ouders hebben een vechtscheiding gehad en konden dit onderling niet oplossen. Dit is tot de dag van vandaag een probleem, vooral in de communicatie. Dit was vroeger dus ook een groot probleem. Mijn ouders bleven maar boos doen tegen elkaar en zij bleven onderling uit te wisselen wat het beste voor mij en mijn broertje zou zijn, terwijl er nooit aan mij of mijn broertje is gevraagd wat wij het beste vonden. Ik had hier zelf heel veel behoefte aan omdat ik zelf wou beslissen wat goed voor mij was. Ik snap dat je zoontje nog vrij jong is om alles duidelijk voor zichzelf weer te geven, maar is het misschien toch een idee om te vragen wat hij van deze veranderingen vind? Staan jij en je ex daarvoor open?
Verder merkte ik zelf dat mijn ouders na de scheiding verschillende opvoedstijlen hadden. Mijn moeder was wat losser en liet mij meer mijn eigen gang gaan terwijl mijn vader regels had opgesteld wanneer ik en mijn broertje bij hem waren. Dit was erg verwarrend, want toen mijn ouders nog bij elkaar waren had ik een eenzijdige lijn van regels. Nu was dat allemaal anders. Aan jouw vraag zie ik dat jij en je ex verschillende opvoedstijlen hebben en anders denken over bepaalde zaken omtrent jullie zoon. Dit is lastig te veranderen, maar misschien is het een goed idee om toch samen met je ex om tafel te gaan zitten en te kijken hoe jullie kunnen proberen om een eenzijdige lijn qua opvoeding kunnen realiseren? Ik merkte zelf als kind van gescheiden ouders dat ik behoefte had aan duidelijkheid van mijn ouders, ook als het ging over hun opvoeding. Hierdoor zou een discussie kunnen ontstaan tussen jou en je ex, maar als ik kijk vanuit mijzelf had ik het toch prettig gevonden als mijn ouders dit hadden geprobeerd. Ik had dan toch gezien dat zij het probeerde met elkaar uit te werken en energie in het welzijn van mij en mijn broertje wouden steken.
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn antwoord die ik op vraag 1 heb gegeven. Tevens vind ik het jammer dat ik niet je vraag 2 kan beantwoorden, maar hoop ik wel dat je wat inzichten hebt gekregen van mijn verhaal en de communicatieproblemen die mijn ouders hadden.
Voel je echter vrij om hierop te antwoorden of nog een vraag te sturen als je ergens mee zit!
Groetjes,
Nicki