C. (42 jaar) in Vragen van ouders
Waar doe ik goed aan?
Hallo,
Ik ben echt radeloos en ik hoop dat jullie mij advies kunnen geven wat te doen. Mijn man en ik hebben twee weken geleden aan onze kinderen (meisje 16 en jongen 14) aangegeven dat het niet goed gaat tussen papa en mama en dat wij even uit elkaar gaan om uit te vinden of er nog genoeg basis is om samen verder te gaan. In deze periode was ik de helft van de tijd en mijn man de andere helft van de week thuis bij de kinderen. Zij hadden in deze week een hoop vragen en waren erg onzeker, maar verder ging het redelijk. Tijdens deze week heb ik de knoop doorgehakt niet meer verder te willen met onze relatie. Mijn man en ik hebben hier samen overleg over gehad en afgesproken dat wij dit samen deze week aan de kinderen zouden gaan vertellen. Wij hebben hierbij afgesproken dat wij niet negatief over elkaar praten en dat de rede van de breuk ons beiden aangerekend kan worden. Gelukkig zijn wij ons er allebij van bewust dat in het belang van de kinderen wij ons verdriet en boosheid naar elkaar niet aan de kinderen moeten laten zien. Helaas kwam er aan ons plan van aanpak afgelopen maandag abrupt een einde. Onze dochter heeft in mijn mailbox gezeten en hier een mail tussen mijn man, mij en onze relatietherapeut lezen. In deze mail staat dat ik verliefd ben geworden op iemand anders…. Zij heeft mij hiermee confroteerd en ik heb aangegeven dat er inderdaad iemand is voor wie ik meer ben gaan voelen, maar dat dit niet de oorzaak van de scheiding is, maar een gevolg van een slechte relatie… Ook heb ik aangegeven dat ik mij niet gelijk in een nieuwe relatie ga storten, maar dit heel rustig wil bekijken en dat de kids voor mij en voor papa nu het allerbelangrijkste zijn. Het maakt helaas niet uit wat ik zeg, want de kinderen zijn alleen maar heeeeel erg boos op mij en willen mij niet zien! Mijn man is nu bij de kinderen en doet onzettend zijn best om het voor mij op te nemen en de kinderen in te laten zien dat dit iets is tussen papa en mama en dat wij hen op dit moment het allerbelangrijkste vinden. Op dit moment woon ik even in ons vakantiehuisje en heb ik alleen via app (alleen maar hele boze met veel verwijten naar mij) contact met de kinderen. Zij willen mij niet spreken of zien…….
Ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik de kinderen de ruimte geven en ze even met rust laten of moet ik juist naar ze toe en rustig met ze proberen te praten.
Waar doe ik goed aan……???
Beste C.
Ik heb geen eigen ervaring in de zin dat ik een kind ben met dezelfde ervaring, maar wel de ervaring in een wat gelijke situatie.
Ik heb mijn relatie wel plotseling beëindigd omdat ik verliefd ben geworden op een ander (eveneens getrouwde man). En nee dat is niet zoals het moet of zou moeten. Anderzijds begrijp ik jou opmerking dat dat in veel opzichten niet de oorzaak is van een breuk maar een gevolg van (teveel) ruimte/problemen in een relatie.
Ik heb 4 kinderen (8,8,12,14) met wie ik gelukkig nog steeds goed contact heb. Mijn ervaring is wel dat er zeker in het begin heel veel boosheid was richting mij en over mijn egoïstische keuze. En ik denk dat de boosheid ook voor een groot deel komt omdat hun hele wereld op de kop staat. Dus ook wat losstaat van jouw verliefdheid.
Hoewel ik na een jaar niet ga zeggen dat alles uit de lucht is. Is voor mij wel heel belangrijk geweest aan te geven aan ze dat ik er over in gesprek wilde gaan. En dat we met vallen en opstaan toch veel over de boosheid hebben gepraat. Ze (de kinderen) erkennen in hoe moeilijk de situatie is maar dat dat niet betekent dat je niet van ze houdt en dat ze het belangrijkste zijn in je leven heeft daarin het meest geholpen. Ik zou je dus zeker niet adviseren ze met rust te laten en ze maar te laten (omdat ik denk dat dat alleen maar meer oproept dat ze niet belangrijk zijn). Wel zal het bij hun liggen of zij daar wat mee gaan doen en dat kun je helaas niet afdwingen.
Ik wens je veel wijsheid toe in en hoop voor je dat de situatie snel wat veranderd.
Wel heel fijn dat je partner je steunt. En misschien dat hij ook je kinderen kan vertellen dat hun boosheid iets is wat tussen jou en hen inzit en ook tussen jullie opgelost moet worden.
Lydia
Beste C.,
Wat een heftig verhaal. Jij en je man hebben zo te lezen altijd eerlijk naar elkaar gecommuniceerd en zijn samen tot de conclusie gekomen dat jullie relatie niet meer werkt, de manier waarop jullie met de kinderen omgaan en het wilden vertellen lijkt mij dan ook helemaal de juiste manier, waar veel ouders nog een voorbeeld aan kunnen nemen. Wat is het dan heftig dat jullie dochter deze mail leest en de kinderen nu geen contact meer met u willen.
Ik vind de reactie van Femke heel erg mooi en zij spreekt zo te lezen ook echt uit ervaring. Dus ik denk dat u veel aan haar tips zult hebben.
En wat zij zegt, geef u kinderen het gevoel dat ze op de eerste plaats staan (waarschijnlijk staan ze dit ook, maar geef ze echt het gevoel dat u er voor ze bent wanneer ze u nodig hebben)
De rol van uw man in dit verhaal vind ik echt heel goed, en ik hoop dan ook dat jullie band in de toekomst net zo goed blijft!
Veel sterkte!
Beste C,
Ik krijg echt kippenvel van je verhaal. Wat moet dat verschrikkelijk voor je zijn!
Kinderen voelen vaak vanalles aan. En waarschijnlijk heeft ze dit ook aangevoeld, dat er iemand anders in het spel is. Als kind wil je vaak gewoon echt weten waar het door komt dat je ouders uit elkaar gaan. Blijkbaar heeft jouw dochter dit ook willen weten en dacht ze niet na over de consequenties. Voor jou, maar ook niet voor haarzelf. Ze heeft zichzelf hier ook veel pijn mee gedaan, dat durf ik met zekerheid te zeggen.
Zelf heb ik ook wel eens mails gelezen en gesprekken gehoord tussen mijn ouders en hun nieuwe partners, vrienden of broers en zussen. Als volwassenen onder elkaar vertel je toch echt dingen op een totaal andere manier zoals je tegen je kind zou doen. Ik vond het verschrikkelijk en voelde me enorm bedrogen… Vooral door mijn moeder. Niet dat ze was vreemdgegaan, maar ze werd wel snel verliefd op een andere man. Ik vond haar na het lezen en horen van die gesprekken zooooo egoïstisch! Ik kan dat gevoel nog helemaal terughalen (ongeveer 10 jaar geleden is dit gebeurd).
Mijn moeder zei ook vaak: ik kan toch niets goed doen nu in jouw ogen.
En dat was ook zo, maar uiteindelijk ben ik enorm blij dat ze met me wou praten. Dat ze, tot het vervelende aan toe, bleef vragen wat ik ervan vond, hoe ik erover dacht en wat ze kon doen. Ik moet er niet aan denken dat zij op dat moment dacht: ‘Ik denk dat het beter is om haar met rust te laten, dus zeg ik maar niks meer…’
Dan raak je die band kwijt en raak je vervreemd van elkaar. Dat moet je niet willen.
Wat mij overigens het meest pijn heeft gedaan is het idee dat mama koos voor haar nieuwe vriend ipv voor mij. Let daar dus goed op, dat je kinderen niet het gevoel hebben dat zij niet op de eerste plaats staan bij je.
Trouwens wel fijn dat hun vader het voor je op probeert te nemen! Dat is al heel wat… Besef maar dat je daar erg gezegend mee mag zijn ;-).
Heel erg veel succes de komende tijd.
Groetjes,
Femke