Marianne (40 jaar) in Vragen van ouders
Vragen voor toekomst
Lieve kinderen van gescheiden ouders,
Een paar heel moeilijke gewetensvragen: als je de scheiding terug kon draaien, zou je dat dan willen?
En: wat hebben jullie uiteindelijk geleerd van de scheiding. Zitten daar ook goede dingen bij?
Ik ben benieuwd…
Ik sta op het punt om te scheiden en worstel heel erg met hoe we het onze kinderen moeten vertellen, met het oog op zowel de nabije en de verre toekomst.
Hebben jullie daar ook tips voor?
Vast bedankt!
Hallo Marianne,
Deze vraag heb ik onlangs ook aan mijn ouders gesteld. Beide hebben ze al jaren een nieuwe partner. Mijn moeder zei: “Achteraf kan ik nu zeggen dat we beter bijelkaar hadden kunnen blijven. De relatie die ik nu heb is eerlijk gezegd niet beter of slechter dan met jou vader. Het ligt niet aan de mannen. Je neemt je eigen gedrag, twijfels en nog veel meer mee in je nieuwe relatie. Nu begrijp ik dat mijn eigen handelen de oorzaak is van mijn scheiding en relatie met mijn huidige partner. Je denkt als ik gescheiden bent, zal alles anders worden. Vergeet het maar.”
Mijn tweede vraag: “Was het de pijn allemaal waard?”. Haar reactie: “Toen dacht ik van wel. Nu denk ik van niet. Daarbij komt dat de pijn nooit helemaal weggaat.”
Het zet je aan het nadenken.
Succes,
Paul
Hoi Marianne,
Bedankt voor je vragen hier op het forum. Ik ben blij dat je ze stelt!
Het zijn inderdaad best lastige vragen, want ook al is een scheiding (en alles wat erbij komt kijken) voor iedereen ontzettend rot, toch zou ik de scheiding inderdaad niet terugdraaien. Mijn ouders passen niet bij elkaar en ik zie dat hun nieuwe partners meer bij hun passen enzo. Ook al heb ik ze zelf eigenlijk nooit gemogen en heb ik zelf nog altijd veel last van de scheiding.
Ik heb heel veel geleerd van de scheiding. Onbeschrijflijk veel, dat zou ik in een bericht niet kunnen beschrijven. Ik kan gelukkig zelf dingen snel positief bekijken, maar het zijn vooral negatieve situaties die me dingen hebben meegegeven. Het belangrijkste is dat ik een probleem heb met frustratie, woede en angsten. Daarbij heb ik last van een soort bindingsangst, zet me tegen alles af wat te maken heeft met ‘liefde voor altijd’ en dat soort dingen.
Positief is wel dat ik al op jongere leeftijd hulp heb ingeroepen van een psycholoog, waardoor ik niet bang ben om voor mezelf hulp te vragen als het niet meer gaat. Door op jonge leeftijd geconfronteerd te worden met dingen die niet voor kinderen bedoeld zijn, word je sterk. Ik vind niet dat je dat ooit als reden mag gebruiken (!!!!) tegen (of liever gezegd: voor) een kind, maar het is wel zo. Ik weet zeker dat heel de scheiding heeft meegewerkt aan hoe sterk ik nu ben als 23-jarige.
Het is lastig te spreken voor anderen, omdat iedereen anders is. De een heeft er meer last van dan een ander en de ene ouder gaat er ook heel anders mee om dan de ander. Mijn moeder was heel open en daar kon ik goede gesprekken mee voeren, maar ik kan me voorstellen dat er ouders zijn die dat heel moeilijk of confronterend vinden. Ik adviseer het wel in jullie situatie, hoe het ook mag lopen: blijf communiceren met de kinderen. Wees eerlijk, sta open voor hun vragen en blijf positief (lach niet alles weg, maar ben er vooral zelf niet somber om, dat voelen kinderen).
Om een lang verhaal kort te maken: het zijn echt samenloop van omstandigheden die ervoor zorgen dat je wordt wie je bent. Je wordt er sterker van, maar toch wens ik het niemand toe.
Veel succes,
Femke